Bana ilk kez bakıyordu, gözlerime. Varlığımın farkına vardığı bu ilk an ben nefesimi tutmuş beklerken onun ifadesi korkuyla çarpılmıştı. İçimdeki heyecan kanatlarımı titreştiriyordu; bir tüy, ufacık bir tüy ikimizin arasında süzülmeye başladı. Öyle küçük olmasına rağmen havada asılı kalmasıyla tüm odanın enerjisini etrafında toplamış gibiydi. Kanadımdan kurtulan tüy yere ulaştığında bir şeylerin kırılma sesini duyar gibi oldum. Harry, ancak o zaman konuşmaya cesaret etti ve sesindeki endişe beni de telaşlandırdı. Sorduğu soruyu önceden biliyordum ve bu, cevaplaması hiç de kolay olmayacak bir soruydu. "Nesin sen?"

Ve ben ilk defa yanlış kişiyi öperek, doğru olanı yaptım.

William Shakespeare der ki: "Zihnin neler kurduğunu, insanın yüzünden anlayacak hiçbir sanat yoktur."

Onu bulmak defterimin arasında dört yapraklı bir yoncayı kurutmak gibiydi.