''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

*Nefret, aşka dönüşebilen güçlü bir duygudur* Annesinin tayini dolayısıyla İstanbul'a taşınmak zorunda kalan Öykü, burada daha önce hiç karşılaşmadığı bir şeyle karşılaşır. Bir çeteyle. Bu durum ilk başta pek hoşuna gitmese de daha sonra onları terk edip giden babasından intikam almak için bu çetenin içinde olmak ister. Fakat bilmediği çok şey vardır. Bu çeteye girmek öyle zannettiği kadar kolay değildir. Çetenin lideri olan BARLAS KARAMAN'ın koyduğu bazı zorlu görevleri yerine getirmek zorundadır. Ve bu görevlerin hiçbiri de öyle herkesin yapabileceği kadar basit görevler değildir. Öykü'nün de öyle. Tüm hakları bana aittir©

Yere düşüp kanlar içinde parçalara ayrılan cam bardağın parçalarında çocukluğumu aradım. Kanamazdı bardaklar. Parçalara da ayrılmazdı kalpleri. Kalpleri yoktu ki onların. Parçalarını kaybetti hepsi... Çocukluğum yoktu benim. Bir sabah uyandığımda anne sesi duymak istemedim. Çünkü annem vardı benim. Sizin hayatınızı sizden aldılar mı hiç? Gözlerinizi alıp başka bir insana takmaktan veya böbrek naklinden bahsetmiyorum. Benim, kaybolup gidecek bu topraktan bedenimin, başka bir hayata ait olduğunu öğrendim. Ne var ki diyeceksiniz, kendini bu boş hayata sen mi hapsettin? Ben; Asel, baldan bir ırmakken, kuruyup gittim. Çocukların parklarda mutluluk çığlıkları attığı yaşlarda ben gözyaşlarımı sildim. Mumdan bir çığlık değildim, söndüm ama yanmaya devam ettim. Savaşın ne olduğunu bilmezken, barışı düşledim. Bir kar küresinin içindeki kar tanesi değildim, olsam cam fanusu günden güne kirletirdim... Kar demişken, kar taneleri beyaz olurdu. Ama ben bu yangının içinde, alevden bir kütleyim...

"Tekrar söyle, Alvina." Yerimde rahatsızca kıpırdandım. Ağzımdan kaçırdığım için zaten pişmandım, tekrar edemezdim. Çok utanıyordum. "Ben... Bir şey demedim," dedim. Yiğit ısrarla üzerime geldi. "Söyledin, sen az önce bana çok özel bir şey söyledin, küçük kız." Onlar için sessizce bir kitap açıldı. Sayfaları rüzgârla savruldu, savruldu, savruldu. Her kelimesi kalemsiz yazılmış, sessiz satırların bulunduğu numarası on sekiz olan sayfa sessizce yerinden söküldü. Uçtu, uçtu, uçtu. Sonunda, damına kadar kırık dökük bir evin, kapısına sessizce paspas gibi serildi. Sessizliğin Pençesinde yaşayanların aşkı, hiçbir aşka benzemez. Bazen bir aslanın pençesindeymiş gibi saldırgan, bazen bir serçenin pençesindeymiş gibi naif... Her aşkın bir sesi varsa, onlarınki sessizlik üzerine kurulmuştu. Kelimler, birbirini sessizce anlayan insanlar için gereksiz bir ayrıntıdan ibaretti. Bu tablodan, harfler ve sesler silindi. YİĞİT ÖMER YALÇINKAYA & ALVİNA GÜNAY ? İlk yayınlanma tarihi | 12.Kasım.17 Saat | 21:23 Yazan | ELİSYA ROYAL

♌ İNTİKAMDAN DOĞAN TUTKULU BİR AŞK ♌ Küçük yaşta anne ve babasının ölümüne şahit olan acımasız genç bir adam... Edim Demiray. Daha on sekizinde uyuşturucuya mahkûm olan bir kız... Lavin Kutup. İkisi bir araya gelince, öfkeleri cehennem olacak. Tenleri alev alacak... Porselen güzelliğindeki tenine doğru fısıldadı. "Sana sahip olmak istiyorum, Lavin. Önce olabileceğim en kibar şekilde, sonra olabileceğim en sert şekilde. Canını yakmak ve yakmamak istiyorum. Sesli olmanı ve sessiz olmanı istiyorum. Zevk almanı ve almamanı istiyorum. Seni nefessiz kalana kadar öpmek istiyorum. Sonra küçük bir nefese muhtaç olup, o nefesi benim ağzımdan almanı istiyorum." EDİM DEMİRAY & LAVİN KUTUP ❄?❄ İlk yaynlanma tarihi | 9.Mayıs.2016 Yazan | ELİSYA ROYAL

Ben, onun karanlığında boğulmak, kendi pembeliğimden bir şeyler katmak istiyordum. Fakat, ben Rüya'ydım. O ise, Kaan. Benim gri gözlü çocuğum. İlk görüşte aşktı benimkisi. Sesine aşık olmaktı. Peki, kalbi demirden bir insan sizi ne kadar sevebilirdi? Sahi, sever miydi?

Gözlerim içine baktı. Kahverengi gözleri, beni içine çekiyordu. Titredim. Dolu gözlerimle karşılık verdim, bakışlarına. "Ateşle oynama, zira yanmak istemezsin. Çünkü ben, ateşin ta kendisiyim." Açıkça bir savaş başlatıyordu. Fakat, benim herhangi bir donanmam yoktu. Bu savaşı şimdiden kaybetmiştim. Çünkü ben bir kelebektim. O ise, kor bir ateş. Yanacaktım. Yanacak, ve kül olacaktım. *Bir avuç mutluluk için canını verenler.* °°° 19.06.17 Pazartesi. 01:10