"Well... uh... I'm Gay." -Keith *Lance goes Ballistic* Keith and Lance are left alone in Allura's Castle. Doctors Orders. Well actually Shiro and Allura's orders, but same difference. Keith and Lance are told to bond because their constant fighting has to lead to them not being able to form Voltron. A week alone, forced to become friends of some sort. --- *Author's Note* This story takes place before S2's end (don't wanna spoil for those who hadn't finished) (Cover Credits: Bibinella)

*this story was written by Gibslythe on ao3* "Two whole months of free laundry in exchange for two weeks of being my fake boyfriend. Deal?" Keith hesitated for a moment. Was this really worth it? Hardly. Lance was an asshole, and he wasn't sure what fake dating would entail. But, free laundry was free laundry, right? "Alright, it's a deal." Or: Lance makes the mistake of telling his Mom he has a boyfriend coming home with him for Christmas. Keith makes the mistake of agreeing to be Lance's 'fake boyfriend'. This is actually the best fic I've ever read. It emotionally destroyed me and then put me back together only to kill me again. Read on ao3 : http://archiveofourown.org/works/7454385

Na de Eliminatie verandert Deia's leven volledig. Eén gebeurtenis op een feest ter ere van de overwinnaars zet een serie gebeurtenissen in gang waardoor ze steeds meer de controle over haar eigen leven kwijt lijkt te raken. Hoe kan Deia haar familie in veiligheid houden met Nestor als schoonvader? Vond je dit verhaal leuk? Lees dan ook 'Dag des Oordeels'. Cover door @glittersinmijnhaar

In het land waar Deia woont, moeten alle zestienjarigen in een gruwelijk spel tegen elkaar strijden om te bewijzen dat ze hun positie als inwoner van het land verdienen. Er is maar één manier om er zeker van te zijn dat je het overleeft: uitverkoren worden. Iedereen verwacht dat Deia dit jaar bij de uitverkorenen zal zitten. Tot ieders verbazing gooit de gevreesde consul Nestor niet alleen Deia maar ook zijn eigen zoon Arthur de arena in. Hierin strijden de overige zestienjarigen om de prijs die maar voor enkelen van hen weggelegd is: hun leven. Cover gemaakt door @durban_skies Huishoudelijke mededelingen: 1. Ik ben me ervan bewust dat dit verhaal een aantal gelijkenissen vertoont met De Hongerspelen. Daarom wil ik graag feedback van lezers over hoe het verhaal unieker zou kunnen worden. Schroom dus vooral niet om lekker veel commentaar te geven. Blijf hierin alsjeblieft wel netjes. Als je er niks aan vindt, mag je dat best zeggen, maar doe dit dan op een normale manier. Echter zijn er ook een heleboel elementen die ik zelf heb verzonnen en waar ik veel tijd en moeite in heb gestoken, dus ik zou het waarderen als je deze niet kopieert. 2. De hoofdstukken zijn opgesplitst omdat ik ze anders te lang vond voor Wattpad. Dit is best lelijk, maar het is niet anders. Soms kan een stuk dus bijvoorbeeld midden in een gesprek stoppen. 3. Bij deze serie hoort ook een Pinterest-bord: https://www.pinterest.com/femke91/uitverkoren-trilogie/. 4. Er komt een extra boekje bij deze serie, dit heet 'Uitverkoren - De extra's'. Hierin komen dingen als dagboekfragmenten van verschillende personages en interviews met personages. Eerste versie: 2014 Publicatie: 2015-2016 Vond je dit verhaal leuk? Lees dan ook het vervolg, 'De chaos', of 'Dag des Oordeels'.

❝ We don't devote enough scientific research to finding a cure for jerks.❞ Natalia Anderson is not like most girls. She prefers fictional boys over the real ones. Her favourite "f" word is "Fugdenuggets." She's a 17 year old burnette who attends Eastview High. Then there's soon to be 18 year old Alec Ryder. Eastview High's hottest bad boy with the body of a Calvin Klein model. He gets any girl he wants with a snap of a finger. What's even worse is that he also happens to be Natalia's brothers best friend. Everything was pretty much normal until the bad boy decided to make the good girl's life turn upside down. ❝ Yeah he's a player, but will she be the girl that makes him hang up his jersey and quit the game?❞ AND ❝ Yeah she's a good girl, but will he be the boy who gives her the rush she craves?❞ This is the calm before the storm, brace yourselves its gonna be one hell of a ride.

Aurora Pachter is tot de conclusie gekomen dat alle jongens onbetrouwbare klootzakken zijn. Gelukkig is ze prima in staat om het andere geslacht te weren. Jammer genoeg is er één jongen op wie haar scherpe, sarcastische opmerkingen en dodelijke blikken geen invloed lijken te hebben. Raphael Roux, prototype arrogante zak, de jongen die iedere paar weken met een ander meisje datet, leraren om zijn vingers windt en de enige die in staat is om Aurora keer op keer op de kast te jagen. Een gezellig feestavondje loopt in de soep als een Raphael en Aurora worden uitgedaagd om zichzelf te bewijzen - te bewijzen dat ze nóóit iets voor elkaar zullen voelen. Eén maand lang moeten ze met elkaar daten, en degene die als eerst voor de ander valt, verliest. Eenendertig dagen doen alsof ze de vriendin is van haar aartsvijand, de jongen die haar nooit kon en zal kunnen krijgen. Makkie voor Aurora - toch? * Copyright © 2015 - 2016 Suze (@durban_skies) Hoogst behaalde positie: #2 in Romantiek

Mensen vertelden me altijd dat ik de glans in mijn ogen door niets of niemand mocht laten dempen. Ik denk dat ik niet besefte wat ze precies bedoelden, tot het ook werkelijk gebeurde. Mijn hele zestienjarige bestaan was ik een 'normaal' mens geweest. Tuurlijk, ook ik moest me door de uitdagingen van het leven heen worstelen- maar dat deerde me niet. Altijd zag ik het als een onderdeel van het fenomeen 'leven'. Wanneer je ruw weggerukt wordt uit je leven lijkt dat het ergste wat er had kunnen gebeuren. Iemand nam je het recht af om je eigen pad te bepalen en te kiezen wie je wilde zijn. In werkelijkheid werd je identiteit afgenomen. Achteraf, bleek de echte strijd voor mij nog te moeten komen. Een zieke geest bleek een onbegrijpelijke te zijn. Zo was het voor ons onmogelijk te bedenken waarom ze ons dit aandeden. Waarom waren juist wij uitgekozen om mee te spelen in hun psychopathische spel? Het trekt je omlaag als de mensen om je heen alle hoop verliezen. Ook ikzelf begon hoe langer het duurde af te zwakken. Wat me echt geraakt had was echter het feit dat de buitenwereld ons niet geloofde. Ze zouden ons niet helpen. Daar waren we dan, twintig tieners; tegen elkaar opgezet en we stonden er helemaal alleen voor. Het enige wat een optie leek, was meespelen. "Met bloeddoorlopen ogen keek ze me aan. De wereld mocht ons dan wel niet geloven, dan redden we onszelf wel. We hadden simpelweg geen keus. Met een vage glimlach sprak ze de woorden uit die ik zo haatte, die zo'n impact hadden en waarmee het allemaal was begonnen. 'Game On.' We zouden gaan vechten tegen de dood. Later bleek leven echter een zwaardere beproeving.