"Bakıyorumda yüzlerce yıl yaşamış birine göre hiçbir şeyden ders almamış gibi görünüyorsun." dedi Natasha karşısındaki kana susamış bakışlarıyla onu delip geçen adama. "Ah! Senin gibi birinin bunları söylemesi ne hoş Natalia. Belki de bana dersimi almamda yardımcı olmak istersin?" dedi sinsi bakışları ve yamuk ağız gülümseyişlerine engel olamayan James. "Şu an seni öldürebileceğimi biliyorsun, değil mi? Hiç üşenmeden o silahı çıkarır ve mermiyi kafana dayarım." diyen Natasha, her ne kadar bunu yapmak istese bile buna gönlü el vermiyordu. Bir türlü o eli silaha uzanamıyordu. Nihayetinde konuşan James'in ağzında şu sözler çıktı. "Ama bana kıyamayacağını da biliyorum."

Romanogers (Steve&Natasha) ve Avengers hikayesidir. Devam kitabı Dear Natasha yayında! Link: http://my.w.tt/UiNb/dOy0t6BILx *Tüm hakları Steve Rogers'ın kalkanında saklıdır."

Steve tüm merakıyla sordu genç kıza, "Sana bütün bunları kim öğretti doktor?" Natasha tüm kararlılığı ile yanıt verdi. "Doktorlar, kendini kaybetmiş bir hastanın huysuzluklarına kızmaz. Tıpkı öğrettiğin gibi.." Doktor-Asker

Natasha Romanoff, yaşadığı travmanın etkisinden asla çıkamaz. Çaresizce geçirdiği günlerin sıkıntısını ve acısını çeker. Bu zor günleri ve içinde biriktirdiği tüm sırları dökmek adına bir gün mektup yazmaya karar verir. Bu mektup Steve Rogers'ın okuması içindir. Sadece onun için...

Seviyorum, dedi. Sevmek bu kadar kolay mıydı? Nasıl sevileceğini, seveceğini nerden biliyordu? Kimdi ona bu gücü bahşeden? Güç? Sevmek güçtü bana göre. Bir zamanlarsa güçsüzlük... Önce saçma gelen şeyken şimdi nasıl elde edeceğimi bilmediğim bir imkansızlık olmuştu. Ona verebilecek bir yanıtım yoktu ama yine de o en mütevazı adam rolünü üstlendi. Beni anladı ve yüzünde beliren tatlı bir gülümsemeyle fısıldadı: Zaman, dedi. Senin zamana ihtiyacın var. Ona güvendim ve inandım. Benim zamana ihtiyacım var, sevebilmek için dedim kendi kendime. Peki o zaman ne zaman? O sevmek zamanı ne zaman?

"Kokunu yeniden hissedebilmek için tüm servetimi önüne serebilirim Romanoff"