ŞİMDİ EPSİLON YAYINEVİ KATKILARIYLA TÜM KİTAPÇILARDA... ------- "Biz, aynı rengin iki farklı tonuyduk. Bir yanda soğuk bir gecenin üzerine dökülen ay ışığı, diğer yanda kar yağarken bile parıldayan bir güneş... O ve ben, birbirinden uzak ama aslında bir o kadar yakın iki kişiydik. O ateş, ben baruttum. Temasımız son derece yakıcı olabilirdi ve birbirimizden uzak durma ihtimalimiz, bir buzulun ortasında can çekişen kıvılcım kadar yetersizdi. Kimisi buna kader diyebilirdi, kimisi tesadüf... Ne söylendiğinin önemi yoktu; şu noktada önemli olan tek şey ateşin kuvvetiydi."

"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise bu halimden memnun kalarak yüzündeki sırıtışı büyütmekle meşgul. Tamam, o gülümseme birçok kızın aklını başından alacak kadar muhteşem olabilir, ara sıra bende dalıp gitmiyor değildim ama onun kim olduğunu biliyordum. Kendini beğenmiş, küçük dağları ben yarattım tavırlarından da nefret ediyordum. Bu yüzden söylediklerinin uydurma olduğundan yüzde yüz eminim, hafızam benden son 4 yılı çalmış olabilir ama kendimi tanıyordum. Bu ukala çocukla birlikte olacağıma ölürdüm daha iyi! Bu kadar büyük konuşmamam gerektiğini öğrendiğimde her şeyin için çok geç olmuştu. *** Bu hikaye bana aittir. İzinsiz kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.

Herkes bilir ki insanlar bu evrende yalnız değildir. Vampirler, periler, hayaletler, cadılar, troller... Hepsi bu evrenin bir parçası. Bizim hikâyemiz ise ailesinden dışlanmış, doğal hali olan ejderhaya dönüşemeyen ejder bir kız hakkında... Bu hikaye 2013 yılında yayımlanmaya başlanmıştır. 2021 de hala devam etmektedir. (Bir yazarın evrimleşmesine tanık olmaya hazır mısınız?) Cover by: @MehlikaDuygu

Ruh eşini arayan ölümsüz bir kızın trajikomik hikayesi... Bir lanet... "Sen elimden ruh eşimi aldın. Tek aşkımı. Seni ruh eşini bulana kadar ölememekle lanetliyorum." Kazık tenimi zedelemeye başlamıştı. Ve ben bundan hiç rahatsız olmuyordum. "Ruh eşinden duyacağın ilk cümle, dövmendeki cümle olacak. Onu bul. Kendine aşık et. Büyü bozulunca huzur içinde geberebilirsin." Beni her insandan duyabileceğim bir cümleyle lanetlemişti; "Affedersiniz. Biraz konuşabilir miyiz?" Köprücük kemiğime kazınan bu cümleyi, inanın bana duydum da. Bu cümleyle her karşılaştığımda, bu sefer bulmuşumdur umuduyla doldum. Ama olmadı. Her birinin kollarımda can vermesini seyrettim. Lanet elimi kolumu bağlamış, beni çaresiz bırakmıştı. Yüz elli yıl boyunca aradım onu... Akla gelebilecek her yolu denedim, bu azaptan kurtulabilmek için. Olmadı. Her seferinde tekrar geri döndüm. Hep yalnızdım. Yüz yıllar boyunca kiminle tanışsam, ölüme çektim onları. Gözlerinden sönüp giden hayat enerjisini gördükçe tekrar tekrar öldüm. Ta ki onlarla tanışana dek...

"Ve siyahtan daha karanlık renkle tanıştım o an. Yenilmişlik rengi." Bir bebek doğar, ağlar. Karnı acıkır, ağlar. Altına yapar, ağlar. Annesini özler, babasını özler ağlar. Korkar, canı yanar, ağlar. Ben de çok ağladım. Bu gece ben de çok ağladım. Kimse gözyaşlarımı görmese de ben de çok ağladım. Ağzımdan çıkamayan kelimeler gözlerimden yaş olarak dökülüyordu. Konuşamıyordum, elimi kıpırdatamıyordum, oysa ağlıyordum. Bir şeye birilerine ihtiyacım vardı... Ağlarsam her şey düzelecekmişçesine ağlıyordum. Gözlerim kararırken duyduğum son cümleler Tahir'in yakarışlarıydı, özür dileyişleriydi, bağırışlarıydı... Oysa ben ondan özür dilemek istiyordum. Onun hayatına girdiğim için, ona lanetli bir şekilde baktığım için, onu güldürdüğüm için, kolları arasında boylu boyunca yattığım için, onun bana aldığı ve bana zorla giydirdiği gelinliğinin kanlar içinde kaldığı için ondan özür dilemek istiyordum. "Sen bunları hak etmedin Tahir!" demek istiyordum, dudaklarım aralanmadı. "Yalvarırım özür dileme!" demek istedim ağzım açılmadı. "Tahir, lütfen ağlama!" demek istedim, nefes alamadım. Nefes Kaleli nefes alamadı...

Sevgi kesmez. Sevgi kanatmaz. Sevgi hayat verir.

evli mutlu.....

Aşk çay karşılığı şeker Tiryakiler çayı şekersiz içer Ve Deli Tahir karşılıksız sever. 8 yıl boyunca şiddet görmüş bir kadın. Annesi şerefsiz bir kişi tarafından gözleri önünde öldürülen bir adam. Yolda o kadını arabasına alması ile başlamıştı her şey. Daha ilk dakika o kadının kim olduğunu öğrenmişti. Annesinin katilinin esir tuttuğu bir mazlum. Yardım etti kanadı kırık o kuşa. Aşıkta oldu. En güzel duyguyu tatması gereken son kişide tattı. Hayatı o günden sonra içinden çıkılamayacak bir hâl aldı. Her şey çok farklıydı. Kadın onun -yeşili- adam kadının -altın kalpli hödüğü- oluvermişti. Ama her güzel şey gibi birgün bitivermişti belki de askıya alınmıştı bilinmez. Kadın gitmek zorunda kaldı ve GİTTİ... Devamı kurgumda mevcuttur🔜 KEYİFLİ OKUMALAR UŞAKLAR 💁💖