Wiele było pięknych kobiet. Miał je wszystkie. Miał, władał, posiadał. Złoto, jedwab, diament, stal. Śpiew słowika. Wiele oczu go widziało. Wszystkie należały do niego. Patrzyły z uwielbieniem. Tak jak im kazano. Patrzyły, z głową pochyloną. Któż jest tego godzien? Spojrzeć w oczy pana? Był podziwiany. Był potęgą, prawem, władzą. W wiele oczu patrzył. Wiele w nich widział. Barwy, odcienie. Szmaragdy, szafiry. Żadne takie same. Ale każde patrzyły z uwielbieniem. Tak jak nakazano. Patrzyły uniżenie. Niegodne jego spojrzenia. On patrzył wzrokiem władczym. One uwielbiały. On nie miłował żadnych... Lecz co zrobi PAN nasz, Gdy spojrzy w oczy inne? Nieznane i zimne. Patrzące z nienawiścią. W oczy barwy pięknej. Wcześniej niewidzianej. Oczy bezimiennej. Ale tylko dla niego, Skrytej w tajemnicy. W oczy w których ziemia z niebem się spotyka. W których brak uwielbienia. Jedynie pogarda... _____________________________________ Wszelkie prawa zastrzeżone.

Pozorne szczęście i złudne poczucie bezpieczeństwa uleci z jedną chwilą, ustępując miejsca nieuniknionej tęsknocie... Strach przed poznaniem przesłoni racjonalny sposób patrzenia na świat... Egzystencja skupi się nieświadomie na ciągłej tułaczce po upragniony spokój... Wewnętrzne milczenie stanie się niechcianą codziennością, do której boi się przyznać... A to wszystko... Bo potrzebuje ratunku _________________________ Praca biedrze udział w konkursie literackim zorganizowanym 'Splątane Nici' organizowanym przez @adriananitniteczka.

Londyn. To miasto mnie przytłacza. Cóż więcej mówić dopiero się przeprowadziłam i nie umiem się odnaleźć. Przez ostatnie wydarzenia moje życie odwróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Nie była to dobra zmiana... Ale cóż, ja już tego nie pamiętam. Nie pamiętam dawnego życia... Nie pamiętam jego...

Nigdy nie wypierałam się tego, co zrobiłam, nigdy nie zaprzeczałam, że własnymi rękoma zabiłam człowieka. W końcu czułam miażdżące poczucie winy... Faktem jest jednak, że zostałam oskarżona nie do końca o to, o co powinnam. Możecie myśleć, że kłamię, ale naprawdę nie chciałam go zabić. Byłam zła, zraniona i tak bardzo cierpiałam, bo odebrał mi siostrę, ale nie zabiłam go specjalnie. Nie potrafiłabym... Jednak nikt nie chciał poznać prawdy, nie była dość ciekawa i interesująca. Zamiast tego przyjęto wersję, która była najciekawsza. Wyrok został wydany. Uznano, że zabiłam go w zemście i musiałam ponieść karę. Jednak czy zwykła, skrzywdzona osiemnastolatka jest w stanie opuścić więzienie bez szwanku? Oczywiście, że nie. A co jeśli powrót do normalności będzie jeszcze trudniejszy, a demony przeszłości nie będą chciały wypuścić cię ze swoich szpon... Jak długo trwa sekunda w więzieniu? Całą wieczność. Praca zdobyła trzecie miejsce w konkursie literackim "Splątane nici". Okładka: @oneyellowbee Korekta: @xQlaudiax

Moment, w którym otwierasz oczy i nic nie pamiętasz jest naprawdę przerażający. To tak, jakby ktoś zabrał ci najcenniejszy dar, kawałek duszy. Jednak co jeśli to szansa dla ciebie? Szansa by odciąć się od tragicznej przeszłości. Cóż, nazywam się Phoebe Fray i zdecydowanie nie podarowano mi tej szansy. Moje wspomnienia wracają i z dnia na dzień są coraz gorsze. By jeszcze ubarwić tą historię, dodajmy zabójczo pięknego mężczyznę, głuche telefony, tajemnicze listy i kogoś kto cały czas mnie obserwuje. W ten oto sposób mamy świetny materiał na film sensacyjny. Szkoda tylko, że nie brzmi to tak ekscytująco, gdy jesteś głównym bohaterem tej opowieści. W moim scenariuszu będzie toczyć się prawdziwa walka o życie... moje życie. Nie wiem kto wygra, nie wiem czy ktoś zdoła mi pomóc nim będzie za późno... tylko jedno jest pewne. Czasem łatwiej nie pamiętać. Największe osiągnięcie: 1# w Tajemnica/Thiller Uwaga! W książce mogą pojawiać się sceny przemocy oraz inne drastyczne opisy. Okładkę wykonała wspaniała @Koronka Korekta błędów @Qlaudia102002 @ssg2478

W trakcie poprawy treści. Mogą wystąpić drobne luki lub różnice w fabule za które przepraszam. Życie nastoletniej Camilli było normalne. Ot zwyczajna nastolatka, może nie do końca z normalnymi problemami, ale trzeba się mierzyć z tym co dają, nie? Za sprawą dyrektora swojego liceum nastolatka trafia do rządowego projektu. O co w nim chodzi? Władze chcą sprawdzić, czy jeśli uzdolnionych informatycznie i sportowo adeptów już od liceum zacznie się szkolić w kierunku dowództwa policji, to uda się zwalczyć rosnącą przestępczość w USA. Pomysł niby dobry, ale czy na pewno skuteczny? Kto w wieku szesnastu lat, wie jaką życiową karierę chce obrać? Wszystko idzie gładko i idealnie, ale jak to w życiu zawsze się musi coś zjebać. Grupa uczniów State ma pomóc w schwytaniu największej grupy przestępczej w całych Stanach. Fajnie, mogą się wykazać i udowodnić, że projekt był dobrym pomysłem, ale nic nigdy nie idzie zgodnie z planem. Walka z gangiem niesie też za sobą konsekwencje i niebezpieczeństwo. Jak sobie z tym poradzi siedemnastolatka? Czy podpadnie gangsterom? Jak potoczą się jej losy? "Słyszeliście kiedyś o tym, że czas zmienia ludzi? Zaskoczę was, ale to nie jest prawda. Z upływem czasu zmieniają się ludzie, z którymi spędzamy czas, a zmieniając towarzystwo, zmieniamy się my sami. Na pewno pamiętacie, jak wasi rodzice, dziadkowie, rodzeństwo, czy nauczyciele powtarzali "nie wpadajcie w złe towarzystwo", ale czy to w ogóle możliwe? Na jakiś sposób każdy jest zły. Jedni bardziej, drudzy mniej, ale jeśli my byśmy byli całkowicie dobrzy, to nawet złe towarzystwo by nas nie zmieniło, a jeśli się zmieniliśmy to znaczy że nigdy tak na prawdę nie byliśmy dobrzy." Uczestnik konkursów: *"Skrzydlate słowa" ~najwięcej głosów w wyborze czytelników - Akcja *"Ailes aword" ~pierwsze miejsce w wyborze czytelników - Akcja 1 miejsce w akcji od maja 2017 do marca 2018 Okładka autorstwa @ir

"Trudno zapomnieć o kimś, kto dał tak wiele do zapamiętania." ---- Andy stara się ułożyć życie sobie i małej Mary. Ból po stracie Hope nasila się z każdą rocznicą jej odejścia. Ciężko jest udawać, że wszystko jest okej, gdy rozrywa cię od środka. Jednak pojawia się iskierka nadzieji na pewną zmianę. Tylko czy Andy będzie potrafił rozpocząć nowy rozdział w swoim życiu?

Nie mogę utopić moich Demonów. One wiedzą jak pływać.

W dziesiątą rocznicę śmierci dusze zmarłych mogą wrócić na dziesięć dni na ziemię, w innych ciałach, w miejsca, które chcieli zobaczyć. Anabelle ma tylko jeden cel - odnaleźć miejsce, gdzie w ostatni dzień swojego życia spotkała się z ukochanym, a on wręczył jej wygrawerowaną bransoletkę. Przez dziesięć dni chce przypomnieć sobie wszystko, co łączyło ją z ukochanym. Nie spodziewa się jednak, co tak naprawdę ją spotka... Przepiękną okładkę wykonała: @yenneferslut 18.12.2016 - #10 w Paranormalne Tekst jest w trakcie poprawek :)