[Aşkın Tatları Serisi - 2] "Zannediyorduk ki tesadüfler, rastgele, plansız gerçekleşen olaylardı. Ama bilmiyorduk ki tesadüfleri aslında hayat özenle planlardı ve bizim aklımızın yetmeyeceği ince hesaplar yapardı. Diğer günlerden pek de farklı olmayan bir günde, yabancı bir adamın üzerine vişne suyu dökmüş olmam öylesine denk gelmiş gibi görünüyordu ama o kişi Onur Derman çıkmış, hayatımı baştan aşağı tekrar çizmişti. Ve şimdi düşünmeden edemiyordum. Kaç yüzyıldır karşılaşmamız planlanıyordu?"

Sevgiliye; "Sen kalbimde yenilendikçe,gözümde her şey eskiyor" Yazardan; Kaç kez kaldın karanlıkta, Kaç kez güneşin karardı ufkunda. Ve insan tamamlanacaktı eksiğini bulunca. Aşk bazen Leyla oldu bazen Züleyha. Yusuf'u sultan Kays'ı kurban etti bu uğurda. Yolu aşktan geçmeden insan olunmazdı,çünkü aşk eksiğini tamamlamaktı. Yolu aşk 'a düşmüş herkesin, kendisini bulacağı bir kitap olacaktır İSRA. Yenilgi yenilgi büyüyen bir zaferin dili olacaktır İSRA. Kapanan kapılara kilit,kırık gönüllere umut olacaktır İSRA. Çünkü İsra geceden geçmek,karanlıktan aydınlığa çıkmaktı, Aşk'a yürümekti İSRA. Kitap Hakkında ; Saki zamanın bütün sahteliğine karşı kalbindeki aşkı diri tutmaya çalışan on yedi yaşındaki bir gençtir. Yıllardır kalbinde büyüttüğü sevgiliyi, kader ummadığı bir anda çıkarır karşısına. Yeniden var olmayı beklerken yok olmaya çoktan başlamıştır bile. Bütün hayallerini, ideallerini tüketmiştir.Buldum dedikçe kaybetmiş, kaybettim dedikçe bulmuş gibidir. Herkes aynı şeyi ararken neden kimsenin bulamadığını, bir dergahın eşiğine düştüğü zaman anlamaya başlar. Bana eksiltme öyle gözlerini, Gülüşlerin solmasın ufkumda, Sana yeni mevsimler getirdim, Güneşim avuçlarında... HASAN ÜYE Not: Yolculuğa beraber devam etmek isteyenler tavsiye ve eleştirilerini yapsınlar. Takipte kalmanız kendinize ve kalbinize dikkat etmeniz dileği ile... İçindekiler kısmından bölümlere bakabilirsiniz...

"Aşkın gelişi, aklın gidişidir." Acaba gerçekten öyle midir? Ya da bir dil bir insan, iki dil... Ah, neyse boş verin şimdi dili falan! Burada asıl önemli olan, aşkın dili! Neşeli, sevimli, az biraz inatçı, ama yeri gelince masum bir kedi olan Aslı Karahan ile Roma'yı fethetmeye hazır mısınız? Yalnız, çapkın İtalyanların, aşk dolu kahkahaların ve enfes lezzetlerin de eşlik edeceği bu yolculuk için sizi baştan uyarıyorum. Kemerlerinizi sakıca bağlayın ve yanınızda oturan yol arkadaşınıza dikkatlice bakın! Belki siz de Aslı gibi hayatınızın aşkıyla, hiç ummadığınız bir yerde ve kesinlikle kimseye anlatmak istemeyeceğiniz bir şekilde tanışabilirsiniz. Kim bilir? Pekâlâ, hazır mıyız? O hâlde "Rastlantı" kalkışa hazır... (Tanıtım Bülteninden)

Bana doğru biraz daha eğildi. Bunun üzerine bende kendimi iyice geriye doğru çektim. Sanki bizimle yıllardır tanışıyormuş gibi daha bu sabah Yeşim ile konuştuğumuz soruyu sordu. "Evet, kızlar söyleyin bakalım, bana neden bakıyorsunuz?" Nazlı arkadaşına yardım etmek için onun kulağa biraz sıra dışı gelen istediğini gönülsüz de olsa kabul ettiğinde hayatının değişeceğini hiç düşünmemişti. Sadece bir hafta diye anlaştığı arkadaşına verdiği sözü tutabilmek için 8:15 Vapurunda bir adamı gözetlemek ne kadar zor olabilirdi ki? Ali, yıllarca seyahat ettiği 8:15 Vapurunda iki kızın sürekli kendine bakması üzerine ilk başlarda rahatsız olsa da bir süre sonra gözleri onları arar olmuştu. Onlarla konuşmaya karar verdiğinde hayatının kökünden değişebileceğini nereden bilecekti? Ali, Karadeniz'in dalgaları gibi değişken, deli ve bir o kadar da hırçındı. Nazlı ise Ege'nin sakinliği, neşesi ve özgürlüğü ile büyümüştü. Zıt kutuplardaki bu iki insanın bir araya gelmesi bir tesadüftü ama sonrasında yaşananlar aşkın tesadüfleri sevdiğini kanıtlar nitelikteydi. 8:15 Vapuru; Yaşanmış, sımsıcak ve sıra dışı bir aşkın hikayesi...

O iki farklı yaşamı aynı bedende taşıyordu. Hayatında grilere yer yoktu. Ya siyah ya da beyazdı. Gündüzleri bir melek. Geceleri ise şeytandı. İyilerin canını kurtarırken. Kötülerin canını alandı. Gündüz çocukların sevgilisi, Geceleri kötülerin kabusuydu. O bir ÖLÜM MELEĞİYDİ! Yaşadığı travmalar hayatına yön vermişti. Hiçbir duygusu yoktu.

"Bir varmış bir yokmuş, diye başlardı ya masallar; işte benimki de, olsa olsa hep yokmuş hiç varmıştı. Neyin hayaliydi kurduğum? Neyin cesareti, cüreti? Hiç yokmuş bir hayatın, hüzünlü umut kırıntısıydım ben, onu da kuşlar gagalamıştı..." ... İsmini siz seçin; isterseniz Cansu, isterseniz Hacer... Yaşamda, özensizce açmış bir çiçekti o. İstismarı yaşayan ve şiddete şahitlik eden, bir kimsesizdi. Geçmişinin izlerini, ruhunun en derinlerinde saklayarak hayata tutunurken; direndiği gerçeklerle hiç ummadığı bir yerde, hiç ummadığı bir anda, yüzleşecekti. Geçmiş hesaplarını kapatılırken; kimse yaralarının kanatılıp, sarmalanmasına hazır olup olmadığını sormamıştı. Timur, mahkûm olduğu önyargılarla hayatına girdiğinde, aşkın mucize iksirini tadacağını hayal dahi etmemişti. Timur; hayatın olgunlaştırdığı ve sorumluluklarla katılaştırdığı, kalabalığın içindeki yalnızlıktı. Sistemin doğurduğu ne suçlu, ne de suçsuz bir sistemsizlikti. Hayatını, doğruları için feda edilebilecekler ve edilemeyeceklerin ayrımını yaparak geçirirken; vereceği en yanlış hüküm, onun en doğru kararı olmuştu. O, özensiz bir çiçeğin, özenle açılmış yaralarını sarıp sarmaladığında; kendi üşüyen ruhunu ısıtacağını, asla hesap etmemişti. Kesişen yollar, önyargılar ve tehlikeli planlar arasında doğan, kalbimizdeki en masum aşk; FREZYA. Nefes alıyorsak, bir çıkış muhakkak vardır... ... 'FREZYA' sizi ağlatırken aşkla sarmalayacak sımsıcak bir sokak hikayesi... ... Dip not: okuduğunu anlayamayanlar ve başlıkları okumayı es geçenler için bu sadece bir ön okumadır!

Pişmanlığın yeterli gelir mi affetmeye bilmem Mutlu geçen günler hayatın bana borcuydu Artık bu saatten sonra senden gidemem Ama şimdi telafi etsen de yaşanmamış yıllar unutulur mu?

Hayatınızın küçük bir iplik parçasına çaresizce tutunmaya çalışmasını izlediniz mi? O kadar acınası görünür ki ondan nefret edersiniz, güçsüzlüğü kendinizden iğrenme hissini perçinler. İçinizden gelen, tonlarca anlam taşıyan duygularınızı iki cümleye sıkıştırmak zorunda kaldınız mı? Bir süre sonra onların anlamsız üç kuruşluk değerleri öylesine ucuz gelir ki susarsınız. Göz yummak mı? Ah, hayır sadece olanları beklersiniz. En çok neyi mi arzularsınız? Ölümü değil çünkü onun bile çözüm bulamayacağı sorunlar vardır, arkanızdan size sövenler mezar taşının altındaki soğuk, ıslak toprakta sizi rahat bırakmazlar. Ne mi kurtarır bizi? Küçük bir gülümseme... Bir umut hüzmesi... Kahrolası minik bir hayat belirtisi... Tek ihtiyacımız olan, perdelerin gizlemediği birkaç sıcak bakış...

Bir gece kan yağmuruyla yolculamıştı kendini, sallanıyordu denizde sandal gibi. Durmadan sesleniyordu geçmişi, sesleniyor ve yapışıyordu yakasına. Beklemek zorunda kalmıştı üstüne inciler gibi yapışmış kurtlardan kurtulmak için. Yaralarını açmalarının, kalbini kırmalarının, yüzüne bakmalarının bir bedeli vardı. Bilmediği duygular, gelecek olan Aşk vardı. Sesinin çatallaşmasına, omuzundaki gamzesine ve kahve gözlerine tapacağı adam vardı. Ölümün sesini duyuyordu O, karga gibi tüyleri ürperten, tetikte tutan... Gölge gibi peşini bırakmayan, bir günahın beden bulmuş hali vardı. Eline buluşacak ölümler, yüreğine kazınacak bir aşk, içini kavuracak bir intikam ateşi yazılmıştı ona. Karahinda gibiydi O, vahşi ve özgürdü. Çünkü kimse onu satın alamazdı.