Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

Hazal, hayatında ilk defa girdiği bir kumarhanede, parasını değil de kalbini kaybedeceğini hiç düşünmemişti. Tıpkı, kendi halinde, deha düzeyde bir matematikçi iken, bu karanlık dünyaya nasıl düştüğünün farkında olmadığı gibi... Akın Ateşdağlı, adı anıldığında herkesin çekindiği, fakat kimsenin karakterini tam olarak çözemediği bir adamdı. Sol kaşının kavisinden aşağıya kadar olan kısmı tamamen beyaz olduğu için, lakabı Kaşıbeyazdı; ama hiç kimse ona böyle seslenmeye cesaret edemezdi. Birbirinden tamamen farklı bu iki insandan biri tecrübeli bir kumarbazken, diğerinin sadece kalbini koyduğu bir oyunda ne kadar şansı vardı?

01.08.2017 ~ Genel Kurgu içinde #13 Arabasının içinde bekleyen Altan açılan kapıyı görünce hemen çıktı arabadan ama gelen sadece Zümrüt'tü. O an aklına gelen sadece, kızın neden bu halde dışarıya çıktığıydı. Ama kızın aklına bile gelmemişti evden çıkarken üzerine kalın bir şeyler almak. Altan hemen arabaya dönüp yan koltukta duran paltosunu alıp yanına gelen kızın omuzlarına bıraktı usulca. 'Niye böyle çıktınız?' Üzerindeki paltodan yayılan erkeksi koku doldu kızın genzine. Öyle derin bir nefes çekmişti ki içine artık ömrü boyunca gitmezdi o koku burnundan. 'Şey ben, bir an acele ile çıkıverince unutmuşum.' Adamın sesinde bariz hissedilen şefkatle kalbi ikiye katlandı kızın. Bu sert bakışlı adam kendisini mi düşünüyordu? Sonra devam etti sözlerine. 'Tuana uyuya kaldı da, ben onu haber verecektim. Kıyamadım uyandırmaya, dilerseniz bu gece yanımda kalsın. Yarın okula birlikte gideriz.' Adam kulaklarına ulaşan yumuşak sesle mest olmuş vaziyette dinledi Zümrüt'ü. 'Rahatsız olmayın. Tuana geceleri çok uyanır.' 'Olur mu hiç öyle şey, ne rahatsızlığı. Ben bakarım kızıma, uyanırsa ben de uyanırım tabi.' Adam kızın dilinden dökülen 'kızım' kelimesinden ötesini duymamıştı. Öyle isterdi ki bu dilden dökülen kızım lafı kendi kızlarına da söylensin. Şimdi içinden geçirdiği her temenni bir bir yazılıyordu kader sayfasına bu güzel yürekli, güzel seven adamın. Yayın tarihi 28.11.2016 Bitiş tarihi 02.07.2017 03.07.2017 ~ Genel Kurgu içinde # 25 21.07.2017 ~ Genel Kurgu içinde # 16 01.08.2017 ~ Genel Kurgu içinde # 13 26.08.2017 ~ Genel Kurgu içinde # 20 *Wattpadde, Mabedim isminde yazılan ilk ve tek kitap*

Naz sadece biraz kötümser, realist, az buçuk felaket tellalcısı... Kısacası tam bir bela mıknatısı. İroni fabrikası bir adam... Ve okumak için yollara düşen sivri dilli, yetim bir kız. Naz tekeri patlak, yaşlı bir kamyonda ve kader hep yokuş aşağı sürüyor aracını. Olsun, o artık liseli değil! Üniversiteyi kazandı; hukuk okuyor! Konuştuğu biri bile var. Derken o çıkıverdi karşısına. Söz dinlemez ve dahi yapışkan; hatta ve hatta yılışık biri. Bir adam ya da bir kahraman. Fanusuna sıkışıp kalmış, realizmin gaddar giyotinine boynunu uzatmış Naz'ı kaderinden kurtarır mı dersiniz? Her şey muhtemel! *** Bir kupa kaynar kahve, bir deli mimar, bir ceket ve dediğim dedik bir avukat ile inatçı bir bir aşk oyunu! Tüm hakları HaleGl'e (Hale Bilgiç'e aittir!) - - - Hikayeye Başlamadan Önce: Bu hikayeyi yazmaya başladığımda 16 yaşındaydım. O sebeple mantık hataları ve eylemsel yanlışlıkları için şimdiden özür diliyorum. Bunun yanı sıra şu an 25 yaşında biri olarak hikayeyi restore edip yeniden yazdım ve yine bu profilde; Bir Şansımız Olsaydı, ismiyle baştan yayınlıyorum. Yine de yazım anlamında gelişmemi görmek adına buradaki hikayeyi kaldırmıyorum. Bu hikayeyi okurken fazla küfretmemenizi umarak sizi Bir Şansımız Olsaydı, hikayesine bekliyorum. İlk 2 bölümü bu hikayeyle paralel gitse de 3. bölümden sonra hikaye, dil ve işleniş açısından epey değişiyor. Yine de buradasınız ve bu hikayeyi okuyorsunuz. Daha fazla uzatmadan; Keyifli okumalar

"Şey bir de daha ismini bile bilmiyorum söylemeyecek misin?" "Gizemli biri olarak kalsam daha iyi değil mi? Telefonun ardındaki gizemli bir ses olarak..." "Peki, madem öyle olsun. O zaman bundan sonra sana DOST diyeceğim." BİR DOST *** İnternette insanların hikayelerini yazıp yayımladığı Wattpad adında bir sosyal paylaşım sitesiyle tanıştınız. Burada yazılmış olan bir hikayeyi okumaya başladınız ve bu hikaye çok hoşunuza gitti. Hikâyenin devamını yazmasını istemek için hikayenin yazarına özelden mesaj attınız. Beklediğiniz mesaj geldiğinde yazarla hoş bir sohbete başladınız. Yazar hikayesinden övgü dolu bahseden ilk okuru olduğunuz için size hikayesi hakkında küçük bir sır verdi. "Aslında bu hikaye benim günlüğüm, yaşadıklarımı yazıyorum." Ertesi gün hikayeye yeni bölüm eklendi ve hiç vakit kaybetmeden okumaya başladınız. Bölümün sonunda şunlar yazılıydı: "Bu lanet hayata artık daha fazla katlanamayacağım ve kendimi şu tavanda asılı duran ipe bırakacağım..." Ne Yapardınız? *** Sanal dünyanın buluşturduğu bir kader, dostluk tadında bir aşk hikayesi... NOT: Bu hikayenin tüm hakları yazara aittir. İzinsiz kopyalanamaz ve çoğaltılamaz.

Kendini açıklamak için en doğru cümleleri ararken ne kadar zaman kaybettiğinin farkında değildi. Kendisine bakan bu ürkek gözler , aşık olduğu kadının ondan en azından bir cümle de olsa bir şeyler söylemesini istiyordu. En sonunda adamın herhangi bir şey söylemeyeceğini , ona bunu bile çok gördüğünü anlayıp acıyla yumdu gözlerini. Yaşları akmasınlar diye zorlukla gözlerinde tutarken kurduğu cümleler en az kendi kadar karşısındaki adamın da canını yakıyordu. '' Bana ne oluyorsa..'' diyerek omuzlarını silkti. '' Ben senin neyin oluyorsam ?'' ve kendi sorusunu kendi yanıtladı. '' Kocaman bir hiçbir şeyin. Belki burada güzel vakit geçirmeni sağlayan bir kız , belki de o bile değilim. Ama biliyor musun ? Beni ailemin ölmüş olması değil , asıl şimdi sen yetim bıraktın.''

Kamuflajlı kollarının kızın sarı bukleleriyle oluşturduğu tezata gülümsedi. Sonra gözlerini aşağıya indirdi. Bedeniyle duvar arasında küçücük kalan bir kız. Beyaz dantelin örtemediği göğüslerin arasındaki muhteşem vadi. Kızın kokusuyla sarhoş olmuş burnunu o çukura gömmemek için kıvranırken mırıldandı. "Ben askerim. Barut kokarım." Kızın inip kalkan göğüslerinden gözünü ayıramadan devam etti. "Sen dantelsin, parfümsün." Kendini güçlükle bir adım geri çekip o mavi gözlere baktı. "Bizden bi sikim olmaz. Şimdi git, o ütülü pantolonla evlen."