"Bu hayatta her şeyini kaybetmiş birine, gökkuşağının renkli olduğunu kimse inandıramaz." -E.C BUZ DANSI❄

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

"Mum sönene dek!"

"Bedenine unutamayacağın bir iz bırakacağımı söylemiştim Berfin... Beni sevmeyi öğrenmeliydin!" Zihnini tek bir cümle esir almıştı. Her sesini duyduğunda, her gözünü kapattığında, her başını yastığa koyduğunda tek bir cümle kulaklarında yankılanıyordu. "Bana kızamazsın Berfin'im, sadece bedeninin kime ait olduğunu gösterdim!!!" " Yüreğindeki kin kanamış ruhun izleriydi..." Hoyrat ellerin arasında çırpınan masum kalpler, bir nefes uzaklığındaki kaderin esir ruhlarıydı. Dakikaların derinliğini acının en demli anında anlayan insanoğlu, gökyüzüne sığınan çığlıkların arasında umudun kırıntılarını bulur.