DÜZENLENMEYE BAŞLANDI. Kitaba başlamadan önce tüm klişeleri unutun. Çünkü farklı bir dünyaya yelken açıyoruz. Mahperi'nin dünyasına. Aşık Mahperi'nin dünyasına. 🌙🌙🌙🌙🌙 Mahperi Aydoğdu, çok küçük yaşlarda bir travma yaşar. Bu travma sonucunda babasını kafasına takar. Travma yaşarken sinir hücrelerinde bir kopukluk olur, bir sendroma yakalanır. O saf kalbi öfkeyle dolar. Artık Fregoli Sendromu, Mahperi'nin kader arkadaşıydı. Mahperi, gün geçtikçe sendromunu daha ağır yaşar. Kimseyle konuşamaz, kalabalığın içinde erir adeta. Sendromu yüzünden kalabalıktaki herkesin yüzünde babasını görür. Derken bir gün metroda biriyle tanışır. İşte o an hayatı değişir, Mahperi'nin. Çünkü, karşılaştığı kişi yani Deran'ın yüzünde babasının yüzünü görmemişti. Peki, Mahperi'nin bu çocuğa yaklaşımı nasıl olacaktı? Deran, Mahperi'nin hayatına girince neler olacaktı? O halde okuyun, birlikte görelim. '' O, o benim ilk arkadaşımdı. '' '' Burnuma huzur veren o okyanus kokusu dolmuştu. Güneş'in kıskanacağı koyu sarı rengindeki saçları omzuna dökülmüştü. Gözleri... Gözleri ise kokusu gibi okyanustu. '' * Aşkın en saf hali anlatılıyordur. İçiniz rahat olsun. Tecavüz veya ensest yoktur. İyi okumalar dilerim. * Ağır dram içerebilir, haberiniz olsun. Çok etkilenecekler okumasın. kapak tasarımı: @baharaladag_

"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana deli gibi aşığım" dedi bağırarak. "Seni her yerde görüyorum, kafamdan atamadığım tek şey sensin" Duyduklarım gerçek değildi, kafamı iki yana salladım, "İstemiyorum seni!" dedim ve birkaç adım geriledim. Duygu duvarı tekrar oluştu, en son gördüğüm şey kırgınlıktı. Soğuk ifadesi geri dönmüştü. Arkama bakmadan boş sokakta koşmaya başladım, nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. "Benden kaçamazsın!" dedi eğlenen sesiyle. Sesi boş sokakta yankılanırken koşmamı durdurdum ve hızlı bir şekilde nefes almaya çalıştım. Nefesimi düzenlediğimde doğruldum. Arkama hafifçe döndüm, yavaşça bana doğru geliyordu, yanındaki lamba bozuktu, ışık hafifçe titriyordu. Durdu, ayaklarını iki yana açtı ve ellerini cebine soktu. Yüzündeki yara izi daha belirgindi. Gözlerini kıstığını gördüm, "Kendini yorma, hangi deliğe saklanırsan saklan seni bulurum" bacaklarım kendiliğinden hareket etmeye başladı. Koştum, yorulmuştum ama yine de koştum. Dar bir sokağa girdim, önüme bakmasaydım duvara çarpacaktım. "Lanet-" diye mırıldandım. Sokak bomboştu. Duvara yapıştım, beni bulmaması için dua ediyordum. Ayak seslerini duyabiliyordum, buraya doğru geliyordu. Sokağın sonunu göremiyordum ama hızla oraya yürüdüm. Çıkmaz sokaktı. Arkamı dönecekken elleri belimi buldu. Vücudum kaskatı kesildi, sıcak nefesi kulağıma değiyordu. Yavaşça fısıldadı, "Ne kadar uğraşırsan uğraş, benden kaçamazsın! Gölgeden kaçamazsın"

Şiir insanın içini rahatlatan bir güçtür.

Bazen Sonbahar gibidir hayat. Yorgun, solgun ve de hüzün doludur. Bazen tüm dünyayı yutacak kadar kalbinde koca bir boşluk gibidir. Bazen de içine hiç sığdıramadığın eskitilmiş, yıpratılmış kendinden çalınmış anıların gibidir yada sahte yüzlerin içinde yaşanan bir oyun gibidir. Tattığın yalnızlık gibidir, daha da ötesi bazen kuru bir yaprak gibi insanı gönülden gönüle savuran bir yel gibidir, bizim sana karşı koymamız ne mümkün! Yarım kalmış bir hikaye bu....zamana teslim ettiğim BEN gibi, aklımı başımdan alıp giden SEN gibi. ÖLMEK sadece bir eylemdi ! Geride kalmak ise yarım kalmış bir hikayeye son noktayı koyabilmek için kan revan olabilmekti. Geride kalmak.... özlem dolu bir uykunun diplerinde yada zaman denilen dizelerde kaybolup hasret çekebilmekti. Çektiğin acıyı gizleyebilmekti. Geride kalmak.....gidenlerin ardından vedalaşabilmekti yada her sonda yeniden başlangıcı bulabilmekti. Kısacası geride kalmak karanlığın içinde tek başına yolunu bulabilmekti. Şimdi ise vakit ikinci el cümlelerin itiraf vaktiydi. Geçmişin kabuk tutmuş yaralarını yolup yeniden kanatabilme vaktiydi. Sebepsiz sevgilerin, şartsız teslimiyetlerin her şeye rağmen düşlerinin peşinden koşup her defasında dizleri kan revan içinde kalanları dinleme vaktiydi. Şimdi zaman Dipsiz kuyularda yusuf olabilme vaktiydi. US⭐️LANMAZ

.......

Adam güçlü esen bir Poyrazdı.Kız ise kendi sularında boğulan mavi bir Denizdi.Adam çok acımasız ve kendini düşünürdü.Kız ise hiç bir şeyden habersiz saf bir duru su misaliydi. Genç adam mavi gözlü kıza yaklaşırken ona bakar bakmaz nefesinin kesildiğini hissetti.Genç kızın Bütün vücudu olgun kıpkırmızı bir çilek gibi kokuyordu.Adam bu kokuya resmen 'mest' olmuştu.Hiç bir zaman onu bir kardeş gibi görmemişti. Adam birden kendinden bağımsız bir şekilde ellerini kızın yanaklarına koydu.O anda bütün vücuduna elektirik akımı sarmıştı.Adam her defasında bu karşısındaki kıza sözde baş belası diyordu.Ama normalde o onun tatlı baş belası oluyordu, Derin bir nefes alarak gözlerini kapadı ve kelimeler dökülüverdi dudaklarından.. "Tüm siyahlılığımla gökkuşağın olmaya geldim'' ********* 10/2/217 genç kız edebiyatında birinci sırada!

Aleyna'nın yaz tatili için doğduğundan beri, bir kez bile görmediği amcasının yanına gönderilmesi ve onun üvey çocuklarıyla tanışmasıyla başlayan kardeşlik, arkadaşlık ve biraz da romantizmle dolu bir hikâye...

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

İşte oradaydı... Muhtaç olduğum kadın korkuyla bana bakıyordu. Ona biraz daha dokunmazsam sanki ölecektim. Bu hastalıklı duygular beni resmen ele geçirmişti. Yavaş yavaş yanına yaklaştım ve tam önünde durup ona baktım. O kadar güzeldi ki... Bir papatya gibi kırılgan ve narindi. Bu eski evde bile ışıl ışıl parlıyordu. Şaşkın bir şekilde bana bakıyordu. O dolgun dudakları loş ışıkta bile âdeta bir güneş gibi parlıyordu. Ona baktıkça bedenimdeki yangın beni iyice sardı ve içimden geçenleri yakarırcasına söyledim: "Yakıyorsun, Zeynep! Alev alev, cayır cayır yakıyorsun!" & Kokusunda can bulduğum, sen benim uçurumum olacaksın... Yayınlanma tarihi: 17 Aralık 2017

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.