Soğuk Kırmızı'nın devam kitabıdır. Bir şarkı dinliyormuşum gibi dolanıyordu kulaklarımda o ses. Biraz gergin, biraz korku dolu ve biraz da sessizdi. O ses beni kendine ikna etme kabiliyetine fazlasıyla sahipti. Çünkü o sesin sahibi... Bendim. Ve... Kendimi imkansıza inandırmaya çalışıyordum. "Sen bir ölüsün!" Fantastik-aşk-lanet BÜTÜN KİTAPLARIMIN TELİF HAKKI SAKLIDIR. !!! İNSTAGRAM HESABIM İÇİN- berrakduslerim takip edin.

Ben kendisini kendine saklayan bir kadınım. Yerin üstünden göğe, göğün üstünden yere bakarım. Kah saçlarımı savurur ruhumu özgür kılarım, kah saçlarımı saçlarıma düğüm yaparak ruhuma bir çentik atarım. Ben kendisini kendisinden saklayan bir kadınım. Eksisi bir artı, artısı milyon tane eksiye denk düşen yarımdan tamım. Tamamım eksik, eksiklerim tamam. Durma sakın okumaya devam et, bir şeyler bulacaksın benden, okumaya devam et, biraz daha dayan. Ben kendisini kendinden saklayan bir kadınım. Ruhumun on dört yerinde bir çizik, parmaklarımın ucunda yirmi üç bin elli sekiz iz taşıyan izsiz bir varlığım. Varlığım yokluğun içinde bir intihar saldırısı, yokluğum varlığımın içinde ki hastanem. Revirim bombardıman altında kaldı, molazlarımın altında eczane dolabım. Ben kendisini kendinden saklayan bir kadınım. Benim yaptıklarımı bana göstermeyen, beni benden mahrum kılan bir caniyim. Ben bana hasretken, ben benden başka herkese kavuştum. Yaptıklarım yapacaklarımın evladı, yapacaklarım geleceğimin vicdani mapushanesi. Ömür boyu, ben kendime müebbet sürgünüm. Ben kendini kendinden mahrum bırakan bir kadınım. Sağ gözüm solundan habersiz, sol gözüm bir insana kör. Dilim yalan söyleyen kalpazan, zihnim doğruluk tüccarı. Yazdıklarım silinip gidecek mürekkep çocukları, anlamları beyninin kıvrımlarına yapılan kanserojen boyayla çizilmiş dövme. Nefes al, birazdan burası olacak sonum. Ben kendisini küllerinden doğuran bir kadınım. Çağ yangınlarını tırnaklarını parmaklarından sökerek yakan, saçlarını o ateşe atan, ısınmadım donuyorum diyerek bedenini ateşler içine atan gözü kara dumanım. Sustuklarım içimin kıyameti, konuştuklarım yaşamımın sorgu suallerinin cevabı. Ben bu cümleye noktayı koyan kadınım. Her nokta küçük harflerimin bitişi. Her başlangıcım küçük harflerimin katilinin vacip kılınışı.

"Sen bana nefretle bakarken ben seninle ailenden sana kalan en değerli mirasmış gibi sahiplendiğin çayı içmeye can atmaya başladım. Evden nefret eden ben evin mutfağında çıkmıyordum artık. Bıraksam kendimi mutfakta uyuyacaktım, seni daha fazla görebilmek için. Çay yapılmayan ev de her öğün senin için çay yapıldı. Senin için tadı ailen demekti, benim için sen... İnce belli zarif bardakların hakkı olan çay... Yudum yudum çay içerken ince ince kalbime işlendiğini inkar ediyordum hala. Seninle dönme dolaba binmek isteyene kadar. Benim için en özel an da senin de olmanı istediğim an. Birlikte bindiğimiz dönme dolapta gökyüzüne yaklaştığımız da benim gibi bir adamın ilk kez ayaklarının yerden kesilişine şahit oluyordum. Göz göze geldik. Yüzüme bakmak için yüzüne dokununca parmak uçlarımın eridiğini hissettim. Gözlerinin derinliklerinde kaybolurken gökyüzü de ki yıldızlar kalbim de parlamaya başladı. Kalp atışlarımı duyuyordum ilk kez. Gökyüzü yıldızsız anlamını yitirirken sen benim gökyüzüm oldun, kalp atışların yıldızlarımdı..." Tehlikeli oyun oynuyordu. Oyunun başrolü acımasız bir katildi. O ise sahnenin arka tarafına itilmiş intikam almaya çalışan zayıf bir figüran. Ve bu zayıflığı ile hala bu evdeydi.... Oyunun devamını görmeye ihtiyacı vardı. Girdiği yolun sonu olmasa bile yürümek zorundaydı. Düşmanın oğluna aşık olacağını bilmeden planlar yapacaktı. Zayıflığına rağmen öfkesi sönmesi için intikamını alacaktı. *** Kapak Tasarımı için @Crescenthingh teşekkür ediyorum.

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

"Onun ölü kalbinin feryadını duyabilen yegâne insandım, o da dahil."

#82 "Herbir tuğlası birimizi temsil eden o duvar şimdi Paramparçaydı..." Her şey hiç olmadığı kadar normaldi, sıradan ve tertemiz. Gidişat, içlerine düşen yıldırımla değişmeye başladığında kendilerini bir oyunun içinde buldular. Hayatın gerçek zorluklarından habersiz kendi zorluklarıyla mücadele eden bir grup gencin hikâyesi sizi hayal kırıklığına uğratabilir çünkü onlar, hayalleri işgal edildiğinde, başkalarının hayallerini çaldılar... °Bu hikâyeyi, hayatın yaşamaya değer olmadığını anlayıp yaşamaktan vazgeçen dostum, Yasemin'e ithaf ediyorum. Nur içinde uyu.° - Not | Bu bir Aytil hikâyesi değildir. YAYIMLANMA TARİHİ : 13:06:2015

"Onların hikayesinde beyaz, boyunlarına asılmış bir idam ipiydi. Siyah ise kimsesiz, küçük bir çocuk." Bu hikaye okumaya değer bulan herkese adanmıştır.

"Bir adam sevdim. Ve sonsuz bir melankolinin koynuna düşüverdim." Okyanus Kadar Mavi adlı kitabın devamıdır.

Dicle, yapraklarını teker teker düşüren sonbahar ağacı gibi sonunda yine kendisiyle başbaşa kalmıştı . Yalnızlığın kıyısında kaybolmuşken fark etmeden tutunduğu bir liman onun tek sığınağı olmuştu. Artık kaybedecek çok şeyi vardı. Onun en derin sırlarında can çekiştiğini görebiliyordu. Altan'ın canını acıtacak gerçeği öğrendiğinde hiçbir şey için geri dönüş yoktu. Önünde iki seçenek vardı; bir muma ateş olmak ya da yanan ateşe dokunmak... Kitabımı istismar öğesi içerdiğinden +18'e taşıdım. Cinsellik barındıran bir kitap değildir.

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."