Alışılmışın biraz dışında olan bir gerçek aile kurgusudur. Yani,nasıl anlatılır bilmiyorum.Ama galiba "Gül" ailesinden değilim. Biliyordum. Benim gibi akıllı bir insan zaten "Gül" ailesinden olamazdı. Ama "Gözükara" diye soyad mı olur lan? Belki gözüm mavidir?! **** "Ulan bu nasıl kıskanma şekli?!Resmen beni sandalyeye bağladınız!" **** "Mavi,galiba bizi senin gibiler kaçırmış." Mavi anlamayarak bakmaya başladığında ona elimle deli işareti yaptım. Yanında olan yastığı kafama atmıştı. **** "Eğer 'fener sen çok yaşa' diye sokaklarda fenerbahçe formasıyla bağırırsan neden olmasın?"

Acıları henüz çok yeniydi. Asla eskimezdi ki zaten. Hep yenileri açılırdı yerine. Bir anda her şeyin boşa olduğunu öğrenmişti ama o. Acılar, ağrılar ve gözyaşları... Değmiş miydi, acıları hayatının her noktasına? Bir ayna kaç defa kırılabilirdi? Bir çöptü onun hayatı. Kimse değer vermezdi ona. Ruhu paramparça bir kızdı o. Hastanede yanlışlıkla karıştırılmış, sıradan bir kız çocuğu. Ya da gerçekten yanlışlıkla mı olmuştu?

Klişe ama orjinal karışan bebekler klasiği... İlk yayımlanma tarihi: 19.11.2022 Final yayımlanma tarihi: 29.07.2023

Aldatıldığı gün gittiği barda tanıştığı adam Şura'nın hayatını mahvetmeye yönelik bir hata yapar . Ama bu hata sadece Şura'nın ödemesi gereken bir bedel haline gelir

"Vazgeçemediğim en büyük acımsın." Anne ve babasını kaybettikten sonra hayatı tamamen değişmiş olan Akça, hem insanlarla hem de kalbiyle savaş vermek zorunda kalır. Yeni bir okula nakil olur ve okuldaki siyah kart oyununundan kaçınmaya çalışır. Hayatını düzene sokmaya çalıştığı sırada ise karanlık koridorda oyunun kurucusu ile tanışır. Korku bedenini ele geçirdiğinde bilmediği bir şey vardı: Arel Kaan Oğuzoğlu son bir yıldır peşindeydi. Düşünüldü: 10.10.2022♪ Yayınlandı: 11.03.2023♪ Tamamlandı: 24.07.2023♪

Bir çığlık daha özgürlüğe kavuşmuştu o gece. Duvarla bulanan çığlıklar karanlığa hapsetmişti ikisinide Geri dönüş yoktu bugün. Acı iliklerine kadar sinirken Pişmanlık vurucaktı gün yüzüne. Acı ikisinide yok etmek için emir almışken Toprak iki can daha emrediyordu gökyüzünden.... ...... "Ben istersem nefes alır,ben istersem yaşayabilirsin güzelim, sen diye birşey yok ilya,sen ve sana ait olan herşey bana ait küçüğüm" Acı oydu, acı adamın duygusuzluğuydu,acı daha o doğmadan emanet edilmişti ellerine... "En acı ölüm ruhunun öldürülmesidir" Onunda ruhu ölmüştü ardından bedeni esir olmuş gücünü yitirmişti yavaşça... İLYA SOYKIR; Ateşin küçük kurbanı... Üç ay içerisinde tüm ailesini kaybetmiş,bu koca dünyada Onu acılar içinde ölüme sürükleyen duygusuz bir adamın ellerinde esir olmuştu... ölümü tatmak için çırpınıyordu ilya,her gece gözlerini parçalayan damlalar akmak için emir almışken, ölümü kara kalemle kalın bir kitaba not edilmiş. gerçekleşmeyi bekliyordu sadece... ATEŞ KARAHANLI; Acının, duygusuzluğun, ölümün beden bulmuş haliydi.. O acıdan yaratılmış,intikam ateşiyle büyümüş içindeki acımasızlığa tutunarak gelebilmişti bu yaşına kadar... İçindeki intikam ateşini bu minik bedenden çıkartmak için üstüne acımasızca abanırken,güçsüz çığlıklar duvarlara çarparak isyan edercesine Kaçıcak yer arıyordu. daha fazla direnememişti küçük bedeni... Kaderle iş birliği yapan ölüm emri,küçük kızı bu hayattan silmek için adamın Emirlerine itaat ediyor,onun gölgesine boyun eğiyordu tam anlamıyla... +18 bölümler olucaktır lütfen bunun bilincinde olarak okuyunuz

Yıllardır ölü olduğu iddia edilen kızlarının yaşadığını öğrenen bir aile, kızlarını haftanın iki günü evlerine aldıkları bir anlaşma yapar. Yaşanan aksilikler daha fazla vakit geçirmeleri için fırsat olsa da en büyük abi tarafından yapılan kocaman bir hata sarsılmış olan bu aileyi, gerçek kızları geldiğinde daha çok sarsar mı? "Biz bu ailenin kaybedilen zamanlarıyız." Diye mırıldandım. Çünkü zaman kaybolmazdı, kaybedilirdi. Ve o, bilinçli olarak ben ise bilinçsizce ortada kalmıştım. Oysaki kimse ortada kalmayı hak etmezdi.

"Bir şey soracağım?" Durup hafif arkamı döndüm. "ALEDA... Ne demek?" " dedi. Güldüm. " Kanatlı demek. " dedim. Kahkaha attı. " Senin kanatların yok ama. " dedi. Gülen yüzüm soldu... Bir iki adım atıp tam dibinde durdum. Dudaklarımı hareket ettireceğim sırada bir kükreme sesi geldi. Karşımdakinin. Karşımdakilerin gülen suratları aniden soldu. Bu sefer gülme sırası bendeydi. Karşımdakinin kulaklarına yaklaşıp fısıldadım. "Benim kanatlarım o." 'Tüm telif hakkı saklıdır'

Aras Soykan, Kendi karanlığının içinde, kaybolmuş ruhunun son parçasında nefretini, öfkesiyle körükleyerek intikamına tutundu. İntikamı, aradığı gerçekleri ondan adım adım uzaklaştırırken, kendisini yeni bir oyunun pençesinde; dağılmış bir ailenin parçaları arasında buldu. ~~ Başlangıç: 20.01.2015 Bitiş: 04.03.2018

Ama söyle, daha kaç kış yaşatabilirim frezyaları? Daha kaç kış canlı tutabilirim umutları? Gün gelecek, solacak frezyalar. Ne rüzgar değecek yaprağına, ne yağmur. Kelebek bile yorulacak bir gün seni dinlemekten. Kırılacak kanatları, uçmak isteyecek inadına. Yolu uzak belki ama, durmayacak, gidecek senden. Soldurdum frezyayı. Yapraklarını kopardım. Kökünden söküp attım umutları. Göğsüme, yaralarımın üzerine ektiğin bahçe yandı; külleri yaralarımı acıttı. Bu sonsuz bir kış sevgilim, bahar bile korkar oldu gelmeye. 120722 🪐