"Senden başkası umrumda değil. Senden başkası yok. Senden öncesi ve senden sonrası var. Ben senden öncesini umursamıyorum. Senden sonrası da ancak seninle olur. Anla bunu." Karşımda duran adama inanmak istiyordum. Ama inanamıyordum. Nasıl bu hale gelmiştik? Nasıl olmuştu tüm bu yaşananlar? "Sadece git..." Göz yaşlarımı silmek için elini bana doğru uzattı. Kendimi geriye doğru çekmeye çalışıyordum. Zaaflarımı bilen bu adamdan kendimi ayırması epey güçtü. Bundan da öte onu seviyordum. Bir nefes daha verdim bıkkınlıkla. "Git."

İçinde kabul edemediği yönlerini bastırmaya çalışan Yağız Egemen, Amerika'ya gittiği tatil döneminde, tedavi olmak adına bir psikologa danışmak ister. Fakat olaylar beklediği gibi gelişmez, aksine kendisini zora sokacak bir tehdit unsuruyla karşı karşıya kalır. Hayatını, sırlarını ele geçiren kendisine takıntılı bir kadının ağzını kapalı tutmak adına, yok sayar. Her şey üst üste gelirken, İstanbul'u beşik gibi sallayan bir deprem tüm dengeleri alt üst eder. Kurtulduğunu zanneden Yağız, en az onun kadar ağır bir psikolojik savaşın içerisine düşer. Nefreti büyüdükçe kendisine kalkan olur, beklenmedik bir duyguya, beklenmedik bir kadına kucak açar. Geçmişi peşini bıraktığını sanarken, keşfedemediği derin girdapların içerisinde bulur kendini. Kaçacakken, takılı kalır bir kadının ruhuna. Daha da tutsak, daha da güçsüz...

"Hazan bir gün Alzheimer gibi ciddi bir unutkanlık hastalığına dahi yakalansa, hayatta iki kişiyi asla unutmazdı. Biri Sinan, diğeri Yağız... Çocukluk arkadaşları. Üç silahşörler... Aslı, Deniz ve Efe gibi. Dawson, Joey ve Pacey gibi. En yakınları. Birlikte büyüdükleri, en acılarını, en tatlılarını paylaştıkları... " Üç genç, eski ve güçlü bir dostluk, yalanlarla çevrili hayatları ve yalancıların sönmeye başlayan mumlarının hikayesi. "Onu korumak için bir başka yalan söyledim ve yeni bir mum yaktım. Bir geceyarısı mumu..."

"Kaç benden, uzak dur. Ben katilim, Azrail'im. Azrail'in bir insana sunabileceği tek şey ölümdür. Bu yüzden git Beren" "Ben elindeki kandamlaları ile sevdim seni. Gözlerin kararıp, Azrail'e büründüğünde bile sevmeye devam ettim. Atmayı unutan kalbin ile kalbimi un ufak ettiğinde dahi sevdim ve sevmeye devam edeceğim. Ben sen oldum Ares. Her tarafım sen kokuyorken nasıl kaçabilirim? Nasıl gidebilirim senden?"

"Nasıl bu kadar acımasız olabiliyorsun?" "Bu işte merhamet ve ya acımasızlık yok, Hazan. Burada ya ölürsün ya da öldürülsün." O bir ajan. O bir katil. Kimseye acımaz. Gerekirse adalet için gözünü kırpmadan kardeşini bile öldürebilir. Fakat kimse yaptıklarının arkasında duran sebepleri bilmiyor. O bir gazeteci. İşini çok seviyor. Her zaman tehlikeli oyunlara kendini atıyor ve en sürükleyici haberleri yapıyor. Fakat bu kez şans ondan yana değil. Rus mafyasıyla yıldızı barışmayan Hazan Çamkıranı İnterpol kanatları altına alır. Yağız Egemenin ellerine bırakılan Hazanın hayatında artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktır.

"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana deli gibi aşığım" dedi bağırarak. "Seni her yerde görüyorum, kafamdan atamadığım tek şey sensin" Duyduklarım gerçek değildi, kafamı iki yana salladım, "İstemiyorum seni!" dedim ve birkaç adım geriledim. Duygu duvarı tekrar oluştu, en son gördüğüm şey kırgınlıktı. Soğuk ifadesi geri dönmüştü. Arkama bakmadan boş sokakta koşmaya başladım, nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. "Benden kaçamazsın!" dedi eğlenen sesiyle. Sesi boş sokakta yankılanırken koşmamı durdurdum ve hızlı bir şekilde nefes almaya çalıştım. Nefesimi düzenlediğimde doğruldum. Arkama hafifçe döndüm, yavaşça bana doğru geliyordu, yanındaki lamba bozuktu, ışık hafifçe titriyordu. Durdu, ayaklarını iki yana açtı ve ellerini cebine soktu. Yüzündeki yara izi daha belirgindi. Gözlerini kıstığını gördüm, "Kendini yorma, hangi deliğe saklanırsan saklan seni bulurum" bacaklarım kendiliğinden hareket etmeye başladı. Koştum, yorulmuştum ama yine de koştum. Dar bir sokağa girdim, önüme bakmasaydım duvara çarpacaktım. "Lanet-" diye mırıldandım. Sokak bomboştu. Duvara yapıştım, beni bulmaması için dua ediyordum. Ayak seslerini duyabiliyordum, buraya doğru geliyordu. Sokağın sonunu göremiyordum ama hızla oraya yürüdüm. Çıkmaz sokaktı. Arkamı dönecekken elleri belimi buldu. Vücudum kaskatı kesildi, sıcak nefesi kulağıma değiyordu. Yavaşça fısıldadı, "Ne kadar uğraşırsan uğraş, benden kaçamazsın! Gölgeden kaçamazsın"

Sonuçta elma Adem için yaratılmıştı.

İlk bakıştan aşk değildi onlarınkisi. İlk bakıştan nefretti. Aralarında denizler kadar mesafeler vardı, hırslı anne vardı, oyunbaz küçük kardeş vardı, sosyete vardı, mahalle vardı, nefret vardı... İmkansızdı. Yağız Egemen küçük kardeşini eskort sandığı kızdan kurtarmak isterken, kendi kaderinin ağlarını ördüğünden haberi yoktu. Hazan Çamkıran Sinan Egemene olan duygularına karşı çıkmayı denerken, soğuk abisine olan nefret duygusunun aslında başka birşey olduğunun farkında değildi. İki aynı karakterler bir birlerinden korunmak için kendi soğuk limanlarına sığındılar. Oysa aralarındaki mesafelere rağmen, hayat yine limanlarından çıkacak olan gemilerini denizde çarpıştıracaktı... YağHaz hikayesi.

"Senin beyazlığına geçemeyecek kadar karanlıktım. Ama seni kendi bataklığıma çekecek kadar gözüm kararmıştı. Ben aydınlamazdım ama sen batabilirdin. Biz ayrılamazdık ama sen ölebilirdin."

ne nefret sırtına böylesine ağır bir yükü alırdı, ne sevgi. aşık olmanın kaçınılmaz büyüsüne kapılmış ruhu her zorluğa ben buradayım diye bağırabilecek tek kahramandı adam için. yeşil gözlerinin hüznü ruhuna sindiğinden, her güldüğünde yok olurdu sızısı göz bebeklerinden. yol alırdı içine içine. bu yüzdendi sessizliği. bu yüzdendi parmak uçlarına dahi kusursuzca işlenmiş sevdasını bir türlü göremeyişi. yağız egemen'in dünyası, ne zamanki haz dolu bir hazana denk geldi, öyle katlanılabilir oldu gündüzler. dünya ancak o zaman kabullendi sabahları ayın kayboluşunu.