Gözümden düşen bir damla yaşı ceketimin koluyla silmeye çalıştım. Ama yağmurdan dolayı ıslanmıştı. Artık ağlamak istemiyordum. Ağlamak... Bence ağlamak güçsüzlüktü. Ve ben güçsüz görünmekten nefret edenlerdendim. Ağlamak korkaklıktı benim için. Birde, sırf ilk benim onu sevdiğimi söylememi isteyip, gurur yapan Taehyung için ağladığım aklıma gelince sinirim bozuluyordu. O sırada yanıma Taehyung geldi ve benim gibi yere oturdu. Bir süre bana baktıktan sonra beni kendisine çekti ve sarıldı. "Seni seviyorum..." "Senden nefret ediyorum..." "Yalan söylüyorsun. " "Nereden biliyorsun?" "Gözlerine bakınca anlıyorum. " "Fakat ben senin gözlerine bakınca ego görüyorum. Gıcıksın." "Özür dilerim... " "Aşkta gurur olmaz Taehyung. Aşk ve gurur birbirine zıt kavramlar." "Özür dilerim..." Taehyung ağlamaya başlamıştı. Onun ağlayışı... Çaresizlik gibi görünüyordu... Çaresizlik... Bu sefer bende kollarımı onun boynuna doladım. "Seni seviyorum..." "Seni seviyorum..."

Biz birbirimize yeteriz.

Öncelikle merhaba! Bu hikayeyi tüm içtenliğimle ve tüm samimiyetimle sürdürmeye çalışacağım. Şunu söylemek istiyorum ki; eğer bana kötü eleştirilerde bulunacaksanız ve bana küfredecekseniz bu hikayeyi sakın okumayın! Ben bu hikayeyi kendimi geliştirmek için yazıyorum. Umarım beğenirsiniz. Tabiki beni destekleyen herkese teşekkür ediyorum.