Kurtulmam için evlenmem gerekiyordu. O benden 7 yaş büyük. Ben ise henüz 18 yaşındayım. Biz birbirimizle bir zorunluluk uğruna evlenmek zorunda kalan iki genciz. O bir asker. Ben ise bir esirim.

Evliliğe nazaran boşanma oranının yüzde doksan arttığı bir dönemde yaşamak Hafsa'nın kara belasıydı. Evliliğini yürütmeyi bile başaramayan kara dul denecek kadar şansız bir kadındı. Yüzde doksanlık orana dahil olan bir diğer kişi bahtsız Cengiz olmuştu. Yüzüğünü parmağından çıkarırken nafaka derdini boynuna kolye edindiği için oldukça gergindi. İki talihsiz gencin parmağına yeniden yüzük takılmak istendiğinde yaralı iki gencin kararı ne olacaktı? Dul olmanın dert olduğu bir ülkede gençlerin başı elbet bağlanacaktı. Ailelerin bilmediği şey ise; evlatlarının sanıldığı gibi masum olmadığıydı. "Bir kadının kendini arayışı." HİKAYE YETİŞKİN UNSURLAR İÇERMEKTEDİR. 🔞

Feride'nin çıkışı yoktu. Mustafa'nın ise bir planı... Genç kadını köyden çıkarıp İstanbul'a getirdiğinde, ikisi de sadece bir anlaşmanın parçasıydı: Feride okuyacak, güçlenecek, kendi yolunu çizecekti. O gün geldiğinde de evlilik bitecekti. Ama hiçbir anlaşma, kalbin kurallarını yazamazdı. Mustafa, öğrencisi olan bu genç kadında görmemesi gereken şeyleri görmeye başladı. Feride, uzak durması gereken adama her geçen gün daha çok yaklaşırken, aralarındaki çizgiler silikleşti. Anlaşlamalar sona erer.. Ama ya hisler baki kalırsa? "Bu bir aşk hikâyesi değil... Bu, iki yaralı ruhun birbirini bulma hikâyesi." Uyarı: Bu kitap ponçik bir kitaptır! ° Biz Mustafa ve Feride'yle birlikte içeride sizi bekliyoruz. Gelirseniz tanışmak için sabırsızız.

Bir gün işe gitmek için hazırlanırken ayakkabımın içine gizlenmiş gizemli bir mektup zarfı buldum. Sonrasında ise her şey değişti.

(Kitapta yetişkin öğeler ve +18 anlatımlar bulunmaktadır. Seri kitabının devamıdır. Öncesinde Yıllanmış Aşk'ı okumanızı tavsiye ederim. Aşağıdaki içerik, ilk kitabı okumayanlar için spoiler niteliği taşımaktadır.) . . . . . Yıllanmış Aşk'taki Aysun-Levent çiftinin kitabıdır. ... "Özür dilerim." Diye fısıldadı. Biraz daha geç söylese kadının onu duyamacağı kadar uzaktan söylemişti. "Aynı özürü defalarca kez aynı şekilde söylemen benim için hiçbir şeyi değiştirmiyor ve değiştirmeyecek." dedi kadın. Adamın yüzlerce kez dilediği özüre bir yenisi daha eklenirken hiçbir yara iyileşmemişti. "Bu... Bu seferki farklı. Özür dilerim Aysun... Ölemediğim için..." Kadın, adamın bu sözüyle ürpermişti. Tek bir kelime edemedi ama adam kararlılıkla devam etti. Bu durumu bir süredir düşünüyor gibiydi. "Yarım kalan işi tamamlamamı ister miydin?" Kadın anlamayan bakışlarını başından beri gözlerini kaçırdığı adamın okyanuslarına dikerken "Sen ne söylediğinin farkında mısın?" Diye fısıldadı. Adamın bu sözleri onu oldukça utandırmış, bir yandan da kahretmişti. Çocuğunun babasını ikinci kez öldürecek değildi. "Farkındayım... Bu saatten sonra benim hayatımda söz sahibi olabilecek tek kişisin. Benim yaşam ve ölüm çizgim senin iki dudağının arasında. Bu sefer zamanı geldiğinde gitmeyi başardığımı görebileceksin." ... Yıllanmış Yalnızlık adıyla yayımlanan ilk kitaptır. Tüm hakları saklıdır. Çalınması, çoğaltılması durumunda derhal resmi işlem başlatılacaktır.

(Tamamladı.) Ben Mihriban Gökbey, Kendimi bildim bileli diyemem ama tamı tamına altı senedir adımı dâhi bilmeyen bir adamda tutukluyum. Geçtiği yerde taş üstünde taş bırakmayacak kadar öfkeli, bakışlarıyla nefesleri kesecek kadar görkemli, beni ise kalbine sığdıramayacak kadar bencildi bu adam. O, Bora Hanzade'ydi. Beni Dilhun yapan... Onu gördüğüm ilk an, onu kendime saklamak istediğimi anlamıştım. Onun bana ait olması hayal dahi edemeyeceğim bir şey olduğu halde şimdi onunla evlenecek olmam hiç de olur bir iş değildi. Kesin işin içinde başka bir mesele vardı ama benim hayata dair rengarenk umutlarım bir gecede siyah-beyaz olmuştu. Mihriban o günden sonra susmuştu. Mihriban'a susmasını öğrettiler. Mihriban üzüldü, hem de fazlasıyla üzüldü. Ama bir an olsun belli etmedi. Mihriban kimsesiz kaldığında, hayat ona acımamıştı. Şimdi hayat ona ikinci bir şans mı veriyordu? Bunu ikinci bir şans olarak düşünecek ve amcasının onu nedenini asla anlayamadığı bir şekilde istemediği evden kurtulacaktı. Mihriban, imkanların elvermediği bu hayatta kendi kahramanı olamamıştı henüz ama belki de Bora ona erkenden gelecek ve onu kurtaran kahramanı olacaktı. Bu fikir aşık bir kadın için kulağa öylesi tatlı ve inanılır geliyordu ki... &&& "Anlamıyorsun Mihriban!" Derken masanın üzerinde duran vazoyu, içindeki çiçeklerle beraber duvara fırlatmıştı. "Anlamıyorum!" Diye karşılık vererek elime geçen ilk heykeli boy aynasına âdeta gömmüştüm. "Şu an için başka çarem yok!" Ağır adımlarla karşısına geçerek odaya iki gündür getiriyor olduğunu bildiğim silahı çekmeceden aldım ve fısıldadım. "Öyleyse öldür beni." Silahı eline tutuşturarak göğsüme sabitlediğimde bakışlarındaki tüm karmaşa dağılmıştı. Gözümden süzülen bir damla yaşın ardından devam ettim. "Bu saatten sonra ne ben senin karınım... Ne de sen benim

"TAMAMLANDI" ~ "Çok sakarsın Nisa Sağlam." Kaşlarım çatılmıştı. Alakasını anlayamamıştım. "Şu yüreğime nasıl düştün,aklım almıyor." ~ Sıradan bir dadı olarak girdiği evin içinde hissettiği sevgi duygusu Nisa'ya bambaşka kavramları tanıtır. En önemlileri; aşk ve aile... Kerem Arslan,Nisa'ya yüreğini teslim ederken bir de küçük Melek'imiz vardır. Annesiz yaşamını sürdüren Melek'in hayatı,Nisa'nın gelmesiyle adeta renklenir. ~ •Kitap romantizm kategorisinde yazılmıştır ancak aslen romantik-komedi kategorisine uygun bir kitaptır. •Büyük veya küçük,her şeyden ilham alınarak yazılmış olabilir ancak önceden var olan bir ânı direkt buraya aktarmak gibi bir şey söz konusu değildir.

*Eski adı: Oyunbozan 2* Ardıç: Bana birini ayarlamaya çalışma artık Ardıç: Beni kimseyle yakıştırma Ardıç: Ben sana âşığım, aptal kız Ardıç: Görmüyor musun bunu?

"Çok mu seviyorsun?" diye sordu Arslan dayanamayarak. Ahsen ise usulca salladı kafasını. "Tamam, gel o zaman." Elini bırakıp Ahsenin korkuyla yere bıraktığı bisiklete yöneldi. Bisikleti kaldırdığında aklından geçenden emin olamadı. Bu bisiklet ikisini de kaldırır mıydı bilemiyordu. Fakat denemeden bilemezdi. "Arslan abi?" diye sordu küçük kız şaşkınlıkla. Arslan yakışıklı yüzüyle Ahsene baktıktan sonra önündeki kısma vurdu iki kere. "Bisiklet bisiklet demiyor muydun? Atla hadi!" Arslan Ahsenin kıpırdamadan durduğu yerde kendisine bakarken ki yüz ifadesine gülmeden edemedi. Ardından hemen konuştu. "Hadi mâhpare..." tehdit edercesine devam etti. "Beklemem bak!" Yeşil gözleri hemen açıldıktan sonra vakit kaybetmeden daha doğrusu Arslan abisi fikrini değiştirmeden hareketlendi küçük kız. Arslanın da yardımı ile oturdu önüne. "Mahpare mi?" dedi tam olarak telaffuz bile edemezken. "Hoşuna gitmedi mi?" diye sordu Arslan henüz hareket etmeden. Buna karşılık kafasını salladı hızla Ahsen. "Ne demek ki?" "Ay parçası..." dedi gözleri küçük kızın yeşillerine birkaç saniye takılırken. Ardından hemen toparladı kendisini. "Şimdi?" dedi sorunun cevabını yeniden almak ister gibi. "Şimdi hoşuna gitti mi?" Kocaman gülümsedi Ahsen. Saçlarından yayılan kokunun farkında olmadan bir kez daha salladı kafasını. "Hı hı.." ardından o da yeşillerini kahveleriyle buluşturdu. "Çok güzel." © Tüm Hakları Saklıdır kopyalanamaz, alıntı yapılamaz, başka yerlerde kullanılamaz. Mâhpare adıyla yazılmış wattpad üzerindeki ilk hikayedir.

Irmak, 14 Şubat'ın özel bir gün olduğuna inanır ve o gün bir randevuya çıkmanın nasıl bir şey olduğunu merak eder. Ama hiçbir zaman Sevgililer Günü'ne sevgili denk getirememiştir. Hayatına birini almak ve âşık olmak istemediği bir dönemde sadece bir gün için randevuya çıkmanın iyi bir fikir olacağına inanarak internete Sevgililer Günü için bir ilan verir. Ancak ilk aşkı ilana başvurduğunda işler, Irmak'ın kontrol edemediği kadar karışır ve kalbinin etrafına ördüğü buzdan duvarlar hissettiği sıcak hislerle tehlikeye girer. Semih: Eğer o saçma ilanı kaldırmana yardımcı olacaksa değerlendirmeye alınmak istiyorum Irmak: Ne? Semih: Yazdığımı okudun Semih: Adayım