"Senin kahramanın olabilirim." dedim kalp masajına devam ederken. Nefes nefese kalmıştım. Hala yaptığım kalp masajına bir tepki vermiyordu. "Hadi, hadi yapabilirsin. 1... 2... 3... Hadiiiii!!" Hobi olarak yaptığım mesleği daha önce başkalarında kullandım ama şimdi onun narin vücudu ellerimin altında cansız bir şekilde duruyordu. Yüzüne yapışan saçları kulağının arkasına attım ve kimsenin duyamayacağı bir şekilde fısıldadım. "Özür dilerim." Parmaklarımla kapalı dudaklarını araladım ve ardından burnunu tıkadım. Derin bir nefes alarak eğildim ve suni tenefüs yapmaya başladım. Ardından tekrar kalp masajına döndüm. Ardından tekrar suni tenefüs. "Lütfen.." dediğimde gücüm tükenmişti, sesim pes etmiş gibi çıkmıştı. Gözümden akan bir damla yaşa aldırış etmeden devam ettim. Ama bir tepki vermiyordu. Pes etmiş bir şekilde omuzlarım aşağı çökmüştü. Başaramamıştım. Sırtıma vuran bir çift el vardı ve bağırıyordu. "Ne duruyorsun! Kurtarsana!! Hadi, seni işin bu!" Sahi benim işim bu muydu? Gözlerim artık etrafı buğulu görüyordu. Son kez yüzüne baktığımda kaşlarını çatmış olduğunu gördüm, ardından da suyu çıkarışını. Pes etmemişti, ben bırakmıştım ama o bırakmamıştı. Gozlerime biriken yaşı silerek hemen başını yana çevirdim. Yuttuğu tüm suyu boşaltmasını sağladıktan sonra kahverengi gözlerini buluşturdu gözlerimle. Gözlerimiz buluştuğu anda ağlamaya başladı. Kafasını tutup göğsüme yasladım, sarıldım. "Teşekkür ederim." diye fısıldadım kulağına. "Teşekkür ederim.."

[Aşkın Tatları Serisi - 1] Bir lezzet düşünün. Biraz yaramaz, boyuyla romantikliği doğru orantıda, yaptığı birbirinden leziz yemeklerle birlikte parmaklarınızı da yiyeceğiniz bir adamı alın, bırakın içine. Yanına da bazen tutamadığı bazen de açamadığı dili olan, minyonluğuyla kombinlediği kıvırcık saçlarını sevimli utangaçlığıyla savuran tatlı bir kadını harmanlayın. İki adet bisikleti de eklemeyi unutmayın tabi ki bu muhteşem lezzete. Ve tabi yanlarına da sevgili edasıyla sahiplenen kıskanç bir köpek ile prenses edasıyla süzülen uykucu bir kedi... Eh, biz adına Orta Şekerli diyelim ama bol şekerli olsun içi!

Hayat küçük mucizelerle doluydu; bazen küçük bir kalpte, bazen bir kar tanesinde, bazen yıldızların arasında... Bazen de tam yanı başımızda! Sahip olduğum küçük mucizenin adıydı Pamir Ege. Bana bir kez gülümsediğinde tüm dertlerim yok olur, geriye sadece onun sıcacık sevgisi kalırdı. İki deli arkadaşım vardı; hep yanımda olan iki tatlı baş belası... Mucizemizin büyümesine birlikte tanık olurken onun içinde büyüyen özlemi engelleyememek en büyük korkumuzdu. Babası tarafından terk edilen bir çocuğun kırılan minik kalbi nasıl iyileşirdi? Bir mucize daha bekliyordum. Geçmişte sustuklarımı duyacak, oğlumun minik kalbini ısıtacak, tüm yaralarımızı iyileştirecek bir mucize... O mucize bir kar tanesinin avucuma düşmesiyle gerçekleşti. Avucuma düşen kar tanesiyle içim bahara yüz tuttu. Üzerine kar yağarken de ısınabilirmiş insan; Doruk Ataoğlu, usul usul yüreğime konduğunda anladım. O tüm merhametiyle hayatımızdaki bütün boşlukları doldurabilecek kadar güçlü bir adamdı. O, bizim geç gelen mucizemizdi!