Kod Adı Aşk'tı. O Vural Karalı idi. Oyunlar adının bir parçası olmuştu. Bu sefer Cüneyt karakteriyle, genç bir kızın kalbini çalacaktı. Sahtekarlıkla, kandıracağı kurbanı Derin Erbay saf güzelliğiyle onu cezbecek ve yasakların son raddesine getirecekti. Vurak Karalı herşeye inat bir yasağı çiğneme kararındaydı. Ya onunla sevişecekti ya sevişecekti! Yalnız o yasağı çiğnediği an, belki ikisi de ölecekti. Bu oyunda tutkuyu yok edecekti, etmeliydi. Aksi taktirde Derin Erbay mezara bir çiçek misali gömülecekti.

"Öldürün o zaman." Duyduğum sert ve soğuk sesle irkildim. Sanki normal bir şeymiş söylüyormuş gibi bir çırpıda söylemişti. Bunların bana yardım etmelerini beklerken daha tehlikeli çıkmışlardı. Ölüm emri verilen adama bakıp vicdanımın sesine engel olarak usulca geldiğim yoldan geri döndüm. Yanlarından birkaç metre uzaklaşmışken bir silah sesi duydum. Bağırmamak için kendimi tutarak korku dolu gözlerimi adamlara çevirdim. Az önce ölüm emri verilen adam başından akan kanla yerde cansız bir şekilde yatıyordu. Diğerleri de başında hâlâ bir şeyler konuşmaya devam ediyorlardı. Yerdeki ölü adama bakıp kaldım. Hiç acımadan, bir saniye bile düşünmeden öldürmüşlerdi adamı. "Sen de kimsin?" Birinin beni fark etmesiyle hepsi bir anda bana döndü ama ben sadece az önce ölüm emrini veren adamın soğuk gözlerine baktım. "Ben şey..." Sustum. Söyleyecek bir şey bulamadım. Karanlıktan dolayı yüzlerini net olarak göremedim. "Sen ne?" dedi, bana doğru bir adım attı. Eş zamanlı olarak geri gittim. Bir saniye olsun bakışlarını benden çekmezken yutkundum. "Ben hiçbir şey görmedim." Tek kaşı kalktı. "Bizi mi izliyordun?" Korkuyla birkaç adım daha geri gittim. "Öyle bir amacım yoktu." Yine bana doğru bir adım attı. Korkudan tüm bedenim titremeye başladı. "Ne amacın vardı?" Cevap vermek istedim ama söyleyecek bir şey bulamadım. Tek istediğim şey şu an buradan kaçıp gitmek. Gözlerim adamın elindeki silaha kaydı. Bu daha çok korkmama neden olurken daha fazla durmanın bana bir faydası olmayacağına kanaat getirdim ve koşarak yanlarından uzaklaştım. "Yakalayın şunu!" Arkamdan bağırdı. Bunu duymak daha hırslı bir şekilde koşmama neden oldu. Resmen başımdaki bela birken iki olmuştu. Koskoca ormanda bir mafyadan kaçarken bir başkasının kucağına düşmüştüm.

Yıllar önce evlat edinilmiş ve bunu çok sonradan öğrenen edebiyat öğretmeni Ekin Susmaz. Kimsesiz olduğunu düşündüğü bir şehit çocuğun koruyucu annesi olur. Evine aldığı çocuğun 6.yaş gününde birden babası çıkagelir...

Asmin küçük yaşında annesini ve babasını kaybetmesiyle hayatındaki kötü süreç başlamış olur. Dedesi ve amcasının elinde kalan kızın hayatı burnunda gelmektedir. Genç kızın hayatı hiç de yolunda gitmediği halde bir de azad ağaya kuma verilmişti. Onu bekleyen bu cehennemde nasıl yaşayacaktı? (Diğer kuma kitapları gibi bir gidişat yoktur. Kitabıma en az 10 bölümlük bir şans verirseniz anlayacaksınız.) DRAM İÇİNDE #1 İNTİKAM İÇİNDE #1

İlk aşkının mahalleden taşınacağını öğrenen İpek Deniz, büyük bir özgüven ve umut ile belki de Hakan'ı son kez göreceği gece karşısına geçip her şeyi açık açık söyler. Hakan tarafından kesin bir şekilde reddedilen İpek Deniz büyük bir yıkıma uğrarken, ertesi sabah Hakan'ın mahalleden gidişi bu yıkımın tuzu biberi olur. Ergenliğinin büyük bir kısmını Hakan'ın gidişi ile oluşan büyük boşluğu doldurmaya çalışarak geçiren İpek Deniz uzun uğraşlar sonucunda ilk aşkıyla birlikte o boşluğuda unutur ve ergenlikten kurtulur. Ergenliğinin aksine gençliğini oldukça sakin, ağır başlı ve düzenli geçiren İpek Deniz'in aklına bile gelmeyen Hakan birden mahallenin başında yeniden beliriverir. 7 yıl sonra, ilk aşkını karşısında gören İpek Deniz büyük bir bilinmezin içine düşünce, tek çıkışın Hakan'dan köşe bucak kaçmak olduğuna karar verir. Kendini yeniden istenmediği sularda yüzerken bulmamak için iç dünyası ile savaşa giren İpek Deniz, bu sefer bu savaşta yanlız değildir. Çünkü yıllar sonra İpek Deniz'i karşısında gören Hakan'ın da kimsenin görmediği sokaklarda, birden beliriveren duyguları ile vermesi gereken savaşlar vardır.

Berdel sonucu yatalak bir Ağanın eşi olacaktım... Ama nedenlerde boğulacağım bir sır dünyasına gireceğimi nerden bilebilirdim ki? Hadi hayat serüvenime sende katıl :)

Üzerime doğru yürümeye devam etti. Gelip tam karşımda durdu. Gözünü kırpmadan yüzümü inceliyordu. Gözlerini gözlerime dikti. Soru dolu bakışlarla yüzüne bakıyordum. Ona inat bende gözlerimi kaçırmadım. Geri durmadım. "Benim" dedi. "Anlamadım?" dedim. Ve bir az geriye çekildim. "Kim bu Arhan ağa dedin ya? Benim. Arhan Karadağlı" TAMAMLANDI

Bir mahalle hikâyesidir.

ESKİ HİKAYELERİM İCİN PROFİLİME GİREBİLİRSİNİZ. " Kumar borcu namus borcudur kardeeş ! " diye ses geldi Üsküdar kumarhanesinde ... 16 yaşında dişlerini sıkan bir çocuk cebindeki son parasını kumar masasına bırakmıştı. Bu semtin adı Üsküdar'dı , delikanlıların uğrak yeri , güzel kızların peçe salladığı sahili ile meşhur yer. " Hile yaptınız siz , gördüm " diye serzeniş etti çocuk ama ne fayda masada oturanlar bu işin erbabıydılar. Çocuğun 250 tl parasını aldıktan sonra tokatlayıp yolladılar. Çocuk tam küfür edecekken içeriye Safirliler girdi. Bu adamlar 3 kardeşti istanbulun en büyük kabadayılarından olmasalarda hatır sahibi kişilerdi ve kumarhanenin sahibiydiler. Safirlilerin büyüğü Ahmet elindeki altın tespihini çıkardı ve sallayarak " çoluk , çocuk , fakir dışarı çıksın büyük ağabeyler gelecek " dedi. Çocuk hiçbirini tanımadığı için " tokatçımısınız siz kardeşim paramı verin " dedi. Kumarhanede bir sessizlik oldu çaycı Dursun çocuğa " haydi evladım sen gidiver " diyicekken Ahmet Safirli kardeşi , Ulaşa işaret ederek arkayı gösterdi. Ve ardından " kaç parasını çarptıysanız üç katını verin ama bir güzel benzetin keratayı " diye emir buyurdu. Çocuğun ismi Ermiş'ti . Annesiyle , babası olmayan sadece ayyaş bir abisi olan yalnız bir gençti. Bir sandalyeye oturup dövmeye başladılar .. Ulaş ekibin en küçüğü ama en psikopatıydı Ermişin başından aşağı önce tuvaletteki pis suyu döktü ardından ellerini sıvazlayarak başlayalııım diye gürledi.

❝Burası Karadeniz, burada hiçbir aşk mücadelesiz olmaz.❞ "Karadeniz'e eskiden Konuk Sevmez Deniz derlermiş," dedi. Sesindeki buz dağı yüreğimi titretti. Bunu daha önce hiç duymamıştım. Demek hırçın dalgaların sahibi olan Karadeniz'e Konuk Sevmez Deniz diyorlardı. İlk kez duyduğum için olsa gerek garibime gitmişti. Ben de buraya gelen bir konuktum. "Peki ya, öyle mi?" diye sorduğumda bakışlarımı usulca ona kaldırdım. "Burası gerçekten konuk sevmez mi?" "Sevmez," dedi Kuzey net bir dille. "Alır, götürür, öldürür seni. Sen de elbet gideceksin buralardan, ait olduğun yere döneceksin. Buralar hiç konuk sevmez." Bir düşman kapıyı çalar. Elinde ölümle bekler. İmkânsız bir aşk başlar.