Eva Johnson sıradan bir lise öğrencisi iken bir anda anlam veremediği olaylarla karşılaşır. Yazıları okuyamaması ve eşyaların ona doğru uçması ile kafayı yediğini düşünür. Fakat bir gün bir genç karşısına çıkar ve kendisinin yalnız olmadığını söyler. Eva kendisi gibi özel yeteneklere sahip gençlerin bulunduğu bir akademiye taşınır ve burada ise hiç beklenmedik yeteneklerini keşfeder. Aslında bu yeteneklerinin onu sonunu getireceğinden habersizdir. 7 seçilmişin var olması gerekirken kendisi 8. olarak aralarına katılır. Peki bu onun için neleri beraberinde getirir? İşte sizlere bunu anlatan sürükleyici bir hikayeye davet ediyorum. Şimdiden keyifli okumalar... *Kitabın devamı ile birleşik olduğundan bölüm sayısı fazladır* Temmuz ayı boyunca Bilim Kurgu #7 - #10 Ağustos ayı boyunca Bilim Kurgu #5 Eylül ayı boyunca Bilim Kurgu #1 © Tüm hakları saklıdır © PERVİN ÇALIŞKAN

* *Watty's2018 Longlist'e girmeye hak kazandı.** "Yalnız doğru bir elde hayat bulacak ve daima doğru yolu aydınlatacak." Efsane bu kadardı, kısa ve öz. Hiç kimse bahsi geçen nesnenin nerede ve ne zaman gizlendiğini bilmiyordu. Halkın çoğu onun bir kılıç olduğunda hem fikirdi. "Kayıp Kılıç"ın arayanı çoktu, hatta arayanların büyük bir kısmı onun uğruna rakiplerini öldürecebilecek kadar vahşiydi de. Kimileri ise aşklarını, arkadaşlarını ve ailelerini satabilecek kadar ucuz. Kimsenin bilmediği detay ise parşömenin eski ve çoktan kopmuş parçasında gizliydi. "Sadece gören bir göz bulabilecek onu." Peki ama neredeydi bu gören göz? Hepsinden önemlisi; kimdeydi bu gören göz? (Kitap kapağı temsilidir) Bu kitap Wattpad'in klasik kurgularından sıkılmış, yeni bir macera arayanlara ithafen yazılmıştır.

Mavi gözleri, kızın ürkek gözlerini bulduğunda dudağının kenarı hafifçe kıvrıldı, belli belirsiz bir gülümseme genç piyanistin yüzünü yalayıp geçti. "Şimdi," diye mırıldandı kızın rüzgarla dağılan dalgalı saçlarına bakarak. "Ben de bilmiyorum." Kız histerik bir kahkaha attı ve cevabını çok iyi bildiği o soruyu sordu. "Neyi?" Genç adamsa kızın aksine durumdan oldukça rahatsızdı. "Gerçekle hayali." [Bu Piyanist kitabımın 2.sidir. İlkiyle bağlantılı olduğu için önce onu okumanızı tavsiye ederim :) ]

"Senden nefret ediyorum." dedim bunu neden söylediğimi bilmeden. Sadece söylemek istemiştim, çoğu zaman yapardım bunu "Biliyorum." dedi usulce. "Biliyorum." Ellerini başından çekti ve gözlerini üzerime dikti. Göz bebekleri büyümüştü ve mavi gözlerine çöken sisi kolaylıkla fark edebiliyordum. "Ben de senden nefret ediyorum." "Ama.." dedi kısa bir bekleyişin ardından. "Senden nefret etmediğim her saniye seviyorum seni."