Kontynuacja opowiadania znanego pod nazwą "Obliterati". "Ciągniecie za sobą konsekwencje, o jakich nie macie pojęcia". Życie osób wskrzeszonych przez Harry'ego Pottera wydawało się być sielanką, a James, Lily, Syriusz, Remus, Nimfadora i Fred szybko zaczęli oswajać się z faktem, że nie są już tylko wspomnieniem. Jednak nie wszystko było takie, jak sobie wymarzyli, odkąd każda kolejna pełnia księżyca zaczęła odciskać piętno na ich życiu, odbierając im nadzieję na spokojną przyszłość. Na dodatek okazuje się, że nie wrócili na ten świat sami - przed nimi stanął ktoś, kogo wcale nie powinno tutaj być. I choćby chcieli się go pozbyć, nie mogą tego zrobić, gdyż jedno z nich związane jest ze zdrajcą na zawsze. Nawet życiem. Pojawiają się kolejne pytania bez odpowiedzi, a pełnia atakuje następne osoby i nic nie wskazuje na to, by los wskrzeszonych miał się poprawić. Próbując znaleźć odpowiedź na to, czy aby na pewno można ostatecznie pokonać śmierć, Wybraniec dochodzi do wniosków, które mogą położyć się cieniem na całym czarodziejskim świecie. Bowiem powrót zdrajcy i skutki pełni to nie jedyne problemy, z jakimi będą musieli zmierzyć się wskrzeszeni. Jest coś gorszego. O wiele gorszego.

"Śmierć będzie ostatnim wrogiem, który zostanie zniszczony". Zwykły cytat. Zwykłe słowa. Ale gdyby tak naprawdę zniszczyć Śmierć? Nie było dnia, by Harry Potter, Wybraniec, Chłopiec, Który Przeżył, nie myślał o tych, których utracił w czasie trwającej wojny. Rodziców. Przyjaciół. Znajomych. Nie było dnia, by w jakimś stopniu nie obwiniał się za to, co ich spotkało. Jednak gdy znajduje pewną książkę w gabinecie swojego dawnego mentora, Albusa Dumbledore'a, w końcu dostrzega maleńkie światełko w tunelu. Światełko zwiastujące powrót wszystkich tych, za którymi tak tęsknił. Jeden eliksir. Jedno zaklęcie. Tak wiele nadziei. Choć mogłoby to wydawać się kompletnie niemożliwe, wszystko idzie tak, jak powinno. Umarli powracają do życia, a do pierwszych szczęśliwców zaliczyć można rodziców Harry'ego i jego ojca chrzestnego. Każdy z nich stara się oswoić z nową rzeczywistością, a choć mogłoby się wydawać, że jest tak, jak być powinno, nie wszystko na to wskazuje, a czarne chmury ponownie zbierają się nad Doliną Godryka. Czy oszukanie Śmierci jest aby na pewno możliwe? Czy nie istnieją żadne konsekwencje zadzierania z siłami, których się nie rozumie? Czy aby na pewno można zbudować szczęście w świecie, który tak bardzo się zmienił? Czy można tak po prostu zapomnieć o tym, co stało się przed laty? Czy to wszystko nie było zbyt proste? Jedno jest pewne - to nie jest koniec.

❝Niemniej jednak, słowo się rzekło❞. ❝A nos złamał❞. ❝Widzę, że jesteśmy w impasie. Na pewno nie chcesz wina?❞. Złamany nos jest tylko pretekstem do wnikliwej rozmowy na różne tematy. Nieokryte tajemnice zaczną wypływać przy lampce wina. Innymi słowy: popełniam fanfikszyn i proszę tego nie traktować poważnie. Opowiadanie wyróżnione w akcji Perły Polskiego Wattpada oraz Wattpadowych Oscarach w kategorii Fan Fiction. Nad poprawnością tekstu czuwa genialna Hakurenio. ;* Według opinii czytelników najlepszy "mokry sen Toma Feltona o pracy".

Minęło niemal dziesięć lat od Drugiej Wojny Czarodziejskiej i gdy Ministerstwo Magii już myślało, że nic nie jest w stanie go zaskoczyć... Hannah Abbott, niezależna księgowa, przewraca wszystko do góry nogami. W roli głównej przedstawiam zatem: niesubordynację Departamentu Tajemnic, Severusa Snape'a i drobiny czasu w stanie czystym.

James Potter i Syriusz Black od zawsze byli nierozłączni. Gdziekolwiek się pojawiali, zabawiali wszystkich do łez swoimi wymyślnymi żartami i wprawiali w zachwyt napotkane kobiety; ale nie ma się co dziwić, bo choć oboje mieli wiele grzechów na sumieniu, najbardziej grzeszyli urodą. Widywany był też z nimi Remus Lupin - wątły, wysoki chłopak z twarzą pooraną bliznami. Wydawać by się mogło, że był tylko dodatkiem w ich przyjaźni, jednak wcale tak nie było. Remus był mózgiem każdej operacji i elementem scalającym ich czwórkę razem, zwłaszcza podczas comiesięcznych, nocnych eskapad... Chwila, ich czwórkę? Ach, no tak. Pałętał się z nimi jeszcze jeden chłopak, jednak jego nikt nigdy nie brał na poważnie. Peter Pettigrew miał pulchną twarz, dwa podbródki i kieszenie wiecznie wypchane łakociami z Miodowego Królestwa. Był... miły, ale nic więcej. Nie był przystojny, inteligentny ani sprawny fizycznie, jak pozostała trójka jego przyjaciół. Co więc czyniło go wyjątkowym? Peter miał sekret i niesamowity, ukryty talent do intryg, ale o tym już nikt nie miał prawa wiedzieć. Aż do pewnej chłodnej, październikowej nocy, kiedy to... No właśnie. Co właściwie stało się pod pierzyną grubych chmur, ciemną nocą w małym domku, na samym obrzeżu Doliny Godryka?

Urażenie Hermiony Granger nie jest trudną rzeczą. Jedno nieodpowiednie słowo i... PACH! Jesteś o krok od jej złości, a wybrnięcie z niewygodnej sytuacji jest jak bieg przez pole pełne min - możesz pomylić się tylko raz. Jako Draco Malfoy - osoba, która mówi tylko to, co myśli - opanowałem do perfekcji sztukę przepraszania mojej dziewczyny. A więc: jak przepraszać Granger?

Sześćdziesięcioletni (lub jedenastoletni, zależy czy się umaluje) Ferdynand Kiepski rozpocznie swoją naukę w Hogwarcie. Pozna on tam swojego najlepszego przyjaciela (którego będzie miał w dupie) Arnolda oraz największego wroga, Marianka. Przeżyje on tam wiele przygód, wzlotów i upadków. Żartuję, zawsze wszystko będzie mu wychodzić, a koty będą tańczyć breakdance'a. 28.08.2016 - #75 w HUMOR 30.08.2016 - #54 w HUMOR 31.08.2016 - #46 w HUMOR 5.09.2016 - #10 w HUMOR 6.09.2016 - #6 w HUMOR 7.09.2016 - #3 w HUMOR 10.09.2016 - #2 w HUMOR 19.09.2016 - #1 W HUMOR!!!!