Nergis.. Adı kaderi olmuş kördüğüm bir sevdaya düşmüştü..

"Ya kimsin sen? Amacın ne senin, derdin ne? Ne yapmaya çalışıyorsun anlamıyorum." Hıçkırıkların arasından zorlukla konuşurken başımı kaldırıp yüzüne baktım. Bakışları garipti. Az önce birini öldürmemiş gibi, masum bir adammış gibi. Üzülmüş gibi. "Benim derdim sensin." Uzanıp kolumu kavradığında hiçbir şey yapamadım. Kilitlenmiş gibi yalnızca onu izliyordum. Kolumu kendine çektiğinde gözlerini benim gözlerimden çekip koluma odaklandı. Kapüşonlumu sıyırıp kolumdaki kesiklere baş parmağıyla dokunmaya başladı. Tek tek hepsinin üzerinde parmaklarını gezdirirken ne yaptığını anlamaya çalışıyordum. "Benim derdim bu kesikler. Benim derdim bu kesiklerin, bu yaraların sebepleri. Bazen yaraları iyileştirmek için sebebini yok etmek gerekir. Yara bantları fayda etmez, merhemler bile iz bırakır. Ama sebepler ortadan kalktığında yaralar artık acımaz, sızlamaz hiç."

Yasemin, bir şahin gibi avını izleyen Evren Giray'ın etkisinden çıkamamış bir şekilde bir grup kızın yanında duruyordu. Lisedeki gençler arasında düzenlenen bir yılbaşı partisindelerdi ve Yasemin, ünlü futbolcu Evren partiye gelmeden önce neredeyse sıkıntıdan ölecekti. Ancak şimdi gece yarısına bir saat kala varlığıyla partiyi şereflendiren adamın bakışlarının altında güçlükle nefes almaya çalışıyor, ondan etkilendiğini belli etmemek için adeta çaba harcıyordu. Onun bakışlarından kaçmaya çalıştığı her seferde, ona yakalanıyordu. Aralarındaki kıvılcım patlak vermek üzereydi. Nihayet gece yarısı olduğunda ve ışıklar kapatıldığında Yasemin elini saran bir sıcaklık hissetti. Avuçlarına bir peçete tutuşturuldu ve ardından dudağının kenarından öpüldü. Karanlıkta bunu kimin yaptığını göremiyordu ama O'nun yaptığını biliyordu. Kalabalık ondan geriye doğru saymayı bitirdiğinde ışıklar yandı. Yasemin Evren'in olduğu tarafa baktığında onun çıkışta durmuş kendisine baktığını gördü. Birkaç saniye sonra da arkasını dönüp gitti. Yasemin çığlık çığlığa bağıran kalabalığın arasında peçeteyi sıkıca tutarak açtı. Evren Giray, küçük tatlı bir not ile numarasını bırakmıştı. - Tek bölümlük bir hikayedir. +18 içerir.

05×× ××× ××: Gerçekten gözlerinin rengini bile bilmiyorum. Bir saniye kitabı bırakır mısın? *

K;Artık sana yazmayıp,direkt önüne mi çıksam? Lila;Bu cesaret nerden geliyor yiğidim? K;Uykuluyum K;Yanlış şey ettim Lila;Aferin Lila;Karşıma çıkarsan ağız burun ne varsa dalacağım K;Ya bir kızsam? Lila;Neye kızıcan lan? K;Diyorum ki kızsam eğer Lila;Neye kızsan? K;KARIYSAM DİYORUM AVRAT AVRAT * Kapak tasarımı;LET💜

Tamamlandı. 05...: Kalabalıkta gözlerini bir yere sabitleyip kapılarını kilitlediğin mabedine bir "Merhaba" ile girebilir miyim? Gök: Güzel bir ilk mesaj. Sevdim. 05...: İki yıldır üzerinde düşünüyorum, güzel olsun bir zahmet. 05...: Ee, ne diyorsun? Gök: İçeriyi soğutma madem. Başlangıç Tarihi: 07.06.2017 Bitiş Tarihi: 23.08.2017 4.0 - final -Kısa Hikaye içinde #14

Sıradan bir blog kullanmıyordum. Tüm okulu avucumun içinde tutacak bir blogdu benimkisi. İstediğim kişiye istediğim rütbeyi verip kendisine saygınlık bahşedebildiğim gibi, istediğim kişiyi yerden yere vurabilir, insanların gözünde küçük düşürebilirdim. Bunu mümkün kılan, blog sahibinin gizli olmasıydı.

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

"En azından bir şarkı öner?" "Kamaşıyor gözlerim bebeğim, böyle gülmek olur mu gözünü seveyim. Cennet dudaklarınmış, öp de öleyim. " " Vazgeçtim. " (180317')