"Sana her yaklaştığımda," dediğinde başını eğip dudaklarını usul usul kulağımın kenarına getirdi. Nefesi resmen nefesimdeydi. Bu çok fazlaydı.. O gecekinden daha farklıydı bu. Yirmi iki yıllık ömrümde tanıdığım Kerim abi değildi bu karşımdaki adam. "Benden sanki bir vebalıymışım gibi bir canavarmışım gibi kaçışın," sıcak nefesi önce kulağıma sonra boynuma çarptı. Gözlerim artık kendiliğinden kapandı. İşkenceden beterdi bu durum. Biz şu an ne yapıyorduk? Cümlesini tamamlamadan son kez derin bir nefes çekti ciğerlerine. Bunu yaparken burnu benim kulağımın tam üstünde, saçlarımın tam başlangıcındaydı. "Şu koskoca bedenimi bitirdi, tüketti Işıl." baştaki cümlenin amacından sapan bu cümle de ne demek oluyordu? Neler söylüyordu bu adam, neler hissettiriyordu bana!? Dudaklarının arasından usul usul bıraktığı kısık nefesler saçlarımın arasına vurduğunu ve onları yavaşça havalandırdığını hissettim. Tüm tüylerim havaya kalktığında yeni doğmuş bir bebeğin açmaya çalıştığı gözleri gibi bende araladım gözlerimi ve dudaklarımın kıyısına vuran bir hevesle mırıldandım. "Kerim a-" "Şşş," titreyerek söylemeye çalıştığım sözler bıçak gibi kesildi, irkildim. Tüm bedenime etkisi altına alan bir ürperti yayıldı. Tüm hislerim öyle bir karmaşıklığa gömülmüştü ki ne hareket edebiliyor, ne de buna itiraz edebiliyordum. O ise göz kapakları birbirine geçili, sanki boşlukta sallanıyor gibiydi. Sanki bir hayalin içindeydi ve o hayalde yalnızca ikimiz vardık. Sonra bir an kapalı göz kapakları titredi. Nabzım her geçen saniye hızlanıyor, bana yaşam alanı bırakmıyordu. Ama meğer ben daha hiçbir şey duymamışım ki. Zira saniyeler sonra duyduğum Kerim abinin işkenceden farksız pürüzlü sesi canı çekilen parmaklarımın tutunmak amacıyla bir yerlere savrulmasına sebep oldu. "Abi yok, artık abi yok güzelim."

Ana sınıfına giden Ece, abisinin arkadaş ortamlarında daha fazla yalnız kalmasına dayanamaz. Öğretmenini de çok sevdiğinden öğretmenini ve abisini denk görür. Evli olanların yüzük taktığını da öğrenen Ece, öğretmeninin parmağının da abisininde olduğu gibi yüzüksüz olduğunu fark eder. Fakat öğretmeninin, bu yakıştırması karşısında abisiyle tanışmıyor olmasını öne sürmesiyle işin kendisine düştüğünü düşünür. Ve bir gün öğretmeninin sınıftakilerden hayvanları tanımak için evcil hayvanlarını getirmelerini istemesi üzerine abisinin kendisiyle hep atçılık oynadığı aklına gelir. Atların da evcil hayvan olduğunu abisinden öğrenen Ece'nin aklına gelen fikirle Ece abisini öğretmeninin çağırdığını söyler ve ertesi gün abisini zorla okula götürür. Böylelikle bu küçük kız, öğretmeninin ve abisinin tanışmasına vesile olur ve hikâyelerinin ilk satırlarını yazar. •Bu isimle yayımlanan ilk hikâyedir. 17.07.2022 Spiritüel 2

Ben geldim anne... Kanatları yorgun kelebeğin geldi. Ahh, anne. .. birşey var, tam şuramda, sol göğsümün altında, canımı ölesiye acıtan bir şey... Sanki tüm dünyanın yükü üzerimdeymiş de altında eziliyormuşum gibi. Kaburgalarım sızlıyor anne...Göğsümü parçalayıp kalbimi içinden sökmeye çalışıyor kirli eller. Bitmiyor karanlığım anne...Ben ışığa doğru yürümeye çalıştıkça karanlık gölgeleriyle yönümü kaybetmem için önümü kesiyorlar. Bak anne... orada tam karşımızda bir adam var görüyor musun ? Bize bakıyor ışık saçan kara gözleriyle. Susuzluktan ölmek üzere olan bu kırgın kelebeğinin üzerine yağmur damlası gibi düşüp ona yeniden can veren adam. Karanlık kuyulardan beni çekip çıkaran, güneşin varlığına yeniden inandıran adam. Uçmayı unutmuş kanatlarıma inatla yeniden kanat çırpmayı öğreten adam. Olur mu dersin anne? Uzar mı bir günlük ömrü bu kanatları kırık kelebeğin? Sevdanın gücü yeter mi yeniden gökyüzünde süzülmesi için? Bu kara gözlü adama iyi bak anne... İşte O son nefesimi vermek üzereyken nefesime nefes olan adam... O kimsenin görmediği gözyaşlarımı avuç içleri ile silen adam... O benim Rabbim' den sonra ki tek sahibim... O benim karanlığıma fütursuzca doğan güneşim... O benim kırık kanatlarımı arsızca saran hekimim... O benim geleceğim... O benim ömrümü yoluna sermek istediğim en güzel duam... Annee... galiba kelebeğin sonunda aşık oldu.

Hep aşağılanırdım o ve üvey kuzenlerim tarafından, kimse sevmezdi beni ben Ebrar Kızıl 17 yıllık hayatımı hep eziyetle geçirmiştim benim zulmüm 9 yaşımdan sonra başlamıştı. Birden değişen bir hayat acı, gözyaşı ve daha bir sürü duygu buyrun okumaya. Bu bir din kitabı değildir elbette ki hatalar vardır lütfen buna göre değerlendirin. Mantık hataları vardır bunu bilerek okuyun...

Ben onyedi yaşında Nalin Çavdar. Bu konakta beş yıldır kalıyordum ancak hiçbir aile ferdi beni kendinden bilmezdi. Ben hep ötekileştirdikleri, bir günah bildikleri kızdım. Burada herkes bana düşmandı. Hemde herkes. Çavdar'lara çalışanlar bile beni bir şey sinmezdi ve ben bu duruma artık alışmıştım. İlk günden beri üç maymunu oynar, bana yapılan ve söylenen hiçbir şeyi umursamazdım. Bekliyordum. Onsekizimi doldurmayı bekliyordum ki üzerimde hak iddia edemesinler. ••• "Aynı konakta yaşayacak, aynı odada kalacak, aynı yatakta yatacağız." Konuşurken bir yandan da yavaşça kuşağı çözüyordu. Zaten tek bir düğüm atmıştım ama o kadar yavaş hareket ediyordu ki böyle giderse saatler sürerdi o kuşağı çözmesi. "Ben söylediğimin aksine hiç sabırlı değilimdir. Bana, aileme ve soyadıma bir saygısızlık yaparsan asla affetmem. Bu evliliği istemiyorum. Tam şu anda odadan çıkıp gitmemek için kendimle savaşıyorum. Eğer en ufak bir yanlışın olursa töre dinlemem, Çavdar konağına atarım seni. Yaşın küçük, bazı şeyleri anlamıyor olabilirsin. Git büyüklerinden akıl al. Burada çok yaşamamışsın ama bu sana tolerans göstereceğim anlamına gelmez." Kuşağı çözüp belimden çektikten sonra avuçlarında ezmeye başladı. Gözleri tam gözlerimin içine bakıyordu. "Dediğim gibi, ben sabırlı bir adam değilim ve bu konakta huzurlu yaşamak istiyorsan attığın adımlara dikkat et." ••• Nalin Çavdar & Fıraz Şahoğlu Yayımlanma Tarihi: 17.10.2021

SARA: Masum, yüzünden gülümsemesi eksik olmayan etrafına neşe saçan tatlı ve narin bir kız. ALİ: Başarılı, disiplinli, bir o kadarda sert bir adam. "Sakın yaklaşma bana!" Sesim güçlü ve özgüvenli çıkmıştı. Kalbim patlayacak gibi çarpıyordu. Suratı hala aynı ifadede beni seyrediyordu. Söylediklerim umrunda bile değildi. Yüzüne hiç korkmadan bakıyordum. Boğazımın kuruduğunu fark edip yutkundum. Dudaklarımı ıslattığım sırada bakışlarının dudaklarıma kaydığını fark ettim kısa bir sürede olsa kahvelerini tekrar gözlerime çevirdi. Bana doğru yaklaşmaya başladı. Nefesim kesiliyordu bu sefer bana böyle davranmasına izin vermeyeceğim. İçimdeki öfkeyle elimi kaldırıp suratına sert bir tokat attım. Şaşkın gözlerle ona baktım başı sola dönmüş bir şekilde sertçe nefes alıp veriyordu eliyle yorganı avuçlarının içinde sıktığını farkettim. Boynundaki damar patlayacaktı. Diğer elini kaldırdığı anda bedenimdeki hayal kırıklığı bütün uzuvlarımı paramparça ediyordu. Bana vuracaktı savunmasız ve şok içimdeydim. Ani bir refleksle başımı dizlerime kapatıp kollarımı bacaklarıma sardım. Çok korkuyordum bana vurmasını bekliyordum resmen. Yavaş yavaş gözlerimden yaşlar akmaya başladı. "Kaldır kafanı" sesi çok sert geliyordu. Ellerim titriyordu bu kadar şiddet benim için çok fazlaydı. Çok narindim ben en ufak şeyde korkardım annem ve babam her zaman beni korurdu, hiçbir zaman beni bu tarz bir durumla baş başa bırakmazlardı, herhangi bir tehdit hissettiklerinde beni uzaklaştırırlardı. Her zaman şiddetten uzak yaşadım. Ta ki bugüne kadar. -4. Bölümden kesit ❌Kadına şiddet içeriği yoktur.❌