Aslında ismimi seviyorum. Asr-ı Saadet'te yaşamış her biri çok değerli iki hanım sahabenin ismi. Ama gel gelelim çevremdeki kimse olaya bu açıdan bakmıyor. Artık ben onları ne kadar bezdirmişsem bana sürekli "La havle..." ile başlayan, benden kaçıp Allah'a sığındıklarını ayan beyan ortaya serdikleri bir zikirle sesleniyorlar. Çaktırmamaya çalışıyorum ama biraz üzülüyorum sanırım. İsmim ne mi? Havle ben, Havle Duman...

'Koğuş kalk' Komutanın sesini duyan kızlar yavaş yavaş doğruldular. Saat henüz 5,30 du ve koğuşta ki kırk kızın hiç biri hayatında bu saatte uyanmamışlardı. Berran komutan bu uyuşuk kızlarla çatık olan kaşlarını daha çok çattı. Kızları askere almak kimin başının altından çıkmıştı bilmiyordu ama alaydaki tek kadın komutan o olduğu için kızları onun sorumluluğuna vermişlerdi. 365 gün bu kızlarla ilgilenecekti ve hemcinslerinden nefret eden bu kadın için bu görev işkenceydi. 'Bayanlar sizin keyfinizi bekleyemem. Sıraya girin... Hemen!' Koğuşta ki bütün kızlar duydukları bu sert sesten ürkmüşlerdi. Herkes yatağından bir anda kalkıp ranzanın önünde hazır-ola geçmişlerdi. Berran komutan kızların bu ürkmüş halini görünce yanakları hafif tebessüm halini aldı. Dışarıdan bakan biri bunu zor fark edebilirdi. Fikrini değiştirdi. Kızlara askerlik yaptırmak güzel olacaktı. Bu 12 ay kendisine değil kızlara işkence olacaktı.

Yediği dayağı umursamadan gülümsedi genç kız yüzünün her tarafı kan olmuştu. Bu her tarafı kan olmuş yüzdeki gülümsemeyi karşısındaki görmüş müydü?Sanmam. "Bildiklerimi asla size anlatmayacağım zorlamayın." Adam iyice kıza yaklaştı elini kızın saçına doladı ve kızın kafasını kaldırıp yerdeki taşa hızla vurdu. "Şuracıkta senin canın alırım kadın konuş diyorum.Konuşmazsan öldürürüm seni." Genç kız yumduğu gözünü yavaşça araladı. "VATAN SAĞOLSUN..." Vatan için gözlerini dahi kırpmadan canını verecek insanlar var.Kalpleri de var o cesur insanların.Ve onların hikayeleri...