Karşımda beni her seferinde  büyüleyen muhteşem kalabalık, yanımda en yakın arkadaşlarım ve yüksek sesle çalan müziğimiz... İnsanları şarkılarımız ile mutlu edebilmeyi gerçekten seviyordum. "Elleri kaldırın!" Liam'ın kalabalığı coşturan seslenişinin ardından mikrofonumu kaldırıp sırası gelen solomu söylemeye başladığımda, kalabalığın arasında öne doğru ilerlemeye çalışan asi kız dikkatimi çekmişti. Konserin bitmesine yarım saatten az bir süre kalmasına rağmen yeni geliyor gibi gözüküyordu ve yüzünü tam olarak göremesemde sinirli gibiydi. Yerine geçmesine engel olan uzun boylu kızı sertçe ittiğinde kendime engel olamayıp küçük bir kahkaha ile solomu bitirmiştim. O an gözlerinin önüne gelen siyah saçlarını kulağının arkasına sıkıştırdı ve ardından gözleri beni buldu. Ona baktığımda hala sırıttığımın farkında bile değildim. Yanındaki bağıran kızlara kötü bir bakış attı ve ardından tekrar gözlerimizi buluşturdu. Sesini duyamasam bile dudaklarını okumam kolay olmuştu. "Ne var!"

Ukala bir çocukla nasıl başa çıkılır ha?

“Ben Zayn,” dedi sonunda. Gözlerimi irice açarak bana uzattığı ele baktım. Ne yapmak istiyor olabilirdi? Boğazımı temizleyip, bir şekilde ona iyi görünmeye çalıştım. “Ben de, Effie.” Anlam veremediğim elini boşta bekletmek yerine uzanıp, kucağımda birleşmiş ellerimden tekini tuttu. “Seninle oynayabilir miyim?”

Bir insan hayata kaç kez yeniden başlayabilir?