Ellerini göğsünün üzerinde bağlamış,sessizce bavulumu hazırlamamı izliyordu.Acı çekiyordum,hemde daha önce hiç çekmediğim kadar. "Eminmisin?"diye sordu. O ana kadar bütün serin kanlılığımla gözyaşlarımı tutmuş,bir damla gözyaşı akıtmamıştım.Ama bu soru,tamamen dağıtmıştı beni.Kirpiklerimi kırpmadan dökülüyordu yaşlar. Kendimi engelleyemiyordum.Yanına yaklaşıp burnunun dibine kadar girdim.Gözlerinin içine bakarak,"Şimdi neden bunu soruyorsun?Sen beni istemiyorsun ki!"dedim. Gözlerini kapattı."Beni hiç kalbine sordun mu?"diye cevap verdi ve gözlerini açtı. "Kalbime sormama gerek yok,aklımı kullanabiliyorum."dedim ve bavulumu alıp kapıya yöneldim. Tam yanından geçerken, "Bu kapıdan çıkarsan,bir daha geri dönemezsin."dedi. Olduğum yerde durdum, birkaç saniye bekledim,yüzüne bile bakmadan "ELVEDA"deyip dışarıya çıktım.

Sıradan Askeri kitaplarla ve İzlediğiniz Dizilerle Karıştırılmaması Gereken Çok Özel Bir Hikaye... #yalnızadam #DadaşlarTimi Uyarı: Kitabımda ki kişiler ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Devlet adamlarıyla kurum ve kuruluşlarla alakası yoktur. Not: Kitabımda ki anlatım şekli daha anlaşılır olsun diye ve konusu gereği fazla ayrıntılı anlatmadım. Roman gibi düşünülmemesi gerekir. Saygılarımla уαℓηızαdαм

"Hiç bir hayale sığdıramadığım Tek gerçeğimsin. Sevdim işte!! Ötesi yok gerisi de..." #Mevlana Siz hiç ilk görüşte aşık oldunuz mu? Hayır inanmıyorum mu diyorsunuz? İnanın... Çünkü aşk hep vardır. Saklandığı yerden ne zaman çıkacağı belli olmaz. Aradan uzun yıllar geçmişti. Bu süre içerisinde dinmez dediği, gözyaşları dinmiş onunla ilgili duaları son bulmuştu. Mutlu bir evliliği vardı ve bir çocuğu olacaktı.. Hayatına bakıldığında her şey yolunda gibi görünüyordu. Ta ki mesaj listesinde Johan'dan gelen mesajı görünceye kadar. Eksik kalan bir şeyler, yarım kalan duygular geçmişe dair cevaplanması gereken sorular vardı. Gerçekleşmemiş hayaline gerimi dönecekti yoksa kalıp gerçeği ile mi yaşayacaktı? Zamanı geri alıp yarım kalan aşkınıza dönebilir misiniz? Bu kitabı sana armağan ediyorum, hiç unutulmayana... #CEVİZ AĞACI(Johan&Selen)

Gizemine ibadet eden bir kadın, her hareketinden kendine duyduğu sarsılmaz güvenin yansıdığı bir adam.

Yüreğinizi açıp öyle okuyun. Ece'nin iç dünyasını anlamak için buna ihtiyacınız olacak. Ece hayatını kariyeri için yaşayan, ve hep düzenli bir hayatı amaçlayan bunca zaman bütün zorlukları başarıyla yenmiş bir kadın. Hiçbir şey'in onu yıkacağını zannetmiyordu. Taki karşısına o çıkana kadar. Bora, Ece'nin hem kabusları,hem de en güzel rüyalarıydı.

SÖZDE DEĞİL ÖZDE AŞK 'IN ADI DEĞİŞTİRİLEREK AHÜZAR OLDU... ALPER VE ÖZÜM'Ün hikayesi AHÜZAR Ah eden yüreklerin ikrar ve inkar yolculuğu....

Hayatım boyunca öldürmek için yetiştirildim... Bunun normal olduğu öğretildi bana.... Ama şimdi bir ölü yerine, bir canlıya sokulmamı istiyorlar... Hemde karanlığın en güçlü liderlerinden birinin içine... Korkması gerekenler onlar... Sonuçta dünyada nam salmış, tek canlı cellat, yani "Ölüm Meleği" benim... Peki neden asıl korkanın ben olduğumu hissediyorum... "Ruhumun insanlık adına verdiği savaşı sen kazandın..." Ateş Dinçer... Ölüm Meleğini öldürebilen tek güç... Bana ruhumu geri veren tek gerçek... "Ölüm Meleği..." bu kitaba başlarken, sadece hayal ettim ve sonuç hayallerimin ötesinde bir mutluluk... Teşekkür ederim...

Hiç yüzünü görmediğiniz bir adama aşık olabilir misiniz? Fiziksel görüntüsünü,kariyerini,mali durumunu bilmeden kalbinizi açabilir misiniz? Sadece sözlerini ve düşüncelerini dinlediğiniz birine güvenip,ona sadık kalabilir misiniz?

"Bu evde sigara içemezsin." Sigarasından bir duman çekip gözlerini kısarak havaya üflediğinde ayağa kalktı. Tam karşıma geldiğinde paketini avcunun içine alıp sigarasını Balkonun demirinde söndürdü. "Sen bana biraz daha bu halinle direktif verirsen, gözlerimle seni içeceğim Melike." "Sen, Of sınırları içerisinde olduğunu unuttun galiba?" Karşımda uykulu gözlerle yarım yarım bakan yamuk gülüşlü egoist, yanımdan geçerken cevap verdi. "Yanından geçerken insanın olduğu ilçenin adını zikredesi geliyor, unutmak ne mümkün?"

Mizah #1 Başımı yaslandığım bedene çevirdiğimde, içleri alay dolu bakışlarla buluştum. Yalnızca benim duyacağım bir tonda kulağıma ulaştı fısıltıları. "Siz kadınlar bu topukluları rezil olmak için mi giyiyorsunuz?" Laf soktu. Bana laf soktu. El alemin adı, bana laf soktu. Bana, Eflatun Yetmez'in torunu, Yeter Yetmez'e! Belimdeki elini geri iterek, kaşlarımı yay şeklinde havalandırdım. Sanırsın kolbastı oynuyorlar! Yere düşen çantamı alıp saçlarımı düzelttikten sonra, kalabalığın azalmak yerine çoğalmasına aldırış etmeden cevap verdim karşımdaki Allah'ın kuluna. "Senin dediğin kadınları bilmemde, ben bunların üzerinde horon tepiyorum." Adını bile bilmediğim aslında bana yalnızca yardım eden, aynı zamanda dalga geçen kişilik alayla tek kaşını kaldırdı. "Yani?" Yönümü asansörün olduğu kısma çevirip, iğneleyici bir tonda cevap verirken dudaklarımı alayla kıvırdım. "Eğer beni biraz daha oyalarsan, horonu senin üzerinde teperim." Karadenizli bir ailenin, en âkil kızı. Bir "Yeter Yetmez" hikayesi...