Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

"Poyraz tut şu biberonu.." "Ama Rüya'm sen dedin ki bezi.." "Poyraz şu an bunu diyorum.. Hişt tamam bebeğim ağlama.. Poyraz bak hep senin yüzünden ağlıyor." "Rüya hadi bebek benim yüzümden ağlıyor ya sen niye ağlıyorsun ?" Rüya ve Poyraz isimli iki koca bebeğin yanına birde minik hırsızımızı eklersek ne mi olur ? Karşınızda Rüyalarımın Hırsızı'nın ikinci kitabı Minik Hırsız... Onunla tanışmaya hazır olun :)) (Rüyalarımın Hırsızı adlı hikayemizin özel bölümlerini içeren bir kitaptır.)

"Canın ne kadar yandıysa, benim de o kadar yandı. Şimdi doğruyu söylüyorum korkak tavuk, ben sana aşığım. Anladın mı?" "Korkak falan değilim ben." Benim ona aşık olduğumu söyleyeceğimi düşünmüyordu muhtemelen. Şaşkınlıkla afalladı. "Korkak olmasaydın Yağmur'a aşık olduğunu söyleyip bana bunu yapmazdın. Direkt söylerdin." "Hayır, öyle değil.." "Bak, hala söylemeye korkuyorsun. Beni ve aşkı aynı cümlede kullanmıyorsun.. Korkaksın işte..korkak.." Zıplayan vücudum bir anda duvara yapıştı. "Bana bak, ben sana .." "Evet sen bana?" "Ben sana göklerdeki yıldız kadar parlak, evren kadar sonsuz aşık oldum.." Bu toprak babamın lafıydı. Nefes nefese suratıma bakarken, kendine ait bir şey söylemesini bekliyordum. Neredeyse bir dakikaya yakın sustu. Sessizliği böldüm. "Senin olan bir şey söylesen diyorum?" Bana biraz daha yaklaşırken eriyen yanlarımı sabit tutmaya çalışıyordum. Bu sefer sessizliği karşımdaki yakışıklı böldü. "Sana çocukluğum kadar aşığım..."

Kamuflajlı kollarının kızın sarı bukleleriyle oluşturduğu tezata gülümsedi. Sonra gözlerini aşağıya indirdi. Bedeniyle duvar arasında küçücük kalan bir kız. Beyaz dantelin örtemediği göğüslerin arasındaki muhteşem vadi. Kızın kokusuyla sarhoş olmuş burnunu o çukura gömmemek için kıvranırken mırıldandı. "Ben askerim. Barut kokarım." Kızın inip kalkan göğüslerinden gözünü ayıramadan devam etti. "Sen dantelsin, parfümsün." Kendini güçlükle bir adım geri çekip o mavi gözlere baktı. "Bizden bi sikim olmaz. Şimdi git, o ütülü pantolonla evlen."

Yaşadığımız anların sonuçları, kaderin basamaklarıdır aslında. Bazı şeyler vardır; olacağını asla tahmin etmeyeceğiniz ve olduğunda da hoşlanmayacağınızdan emin olduğunuz şeyler... Hayat, bize inat yaparmış gibi bu şeylerle karşılaşmamızı sağladığında, önceden yaptığımız planların hatta varsayımların nasıl da boşuna olduğunu görürüz. Hayatı, planladığının çok dışında bir yola girdiğinde, ne yapacağını bilmiyordu Yağmur... Hiç beklemediği bir anda, çok önemli bir haber alınca ne yapacağını şaşırdı Efe... Ve zaman, her ikisi için de en doğrusuna karar verdi