Manzarayı seyretmek için yüksek bir kayalığın üzerine çıktım ve aşağıdaki kayalığın üzerinde duran Caner'i fark ettim elinde bir çiçek vardı o anda da beni sevdiğini söyledi...

Her gün ayrı bir darbeyle yere düşen, kendi yanlızlığına terk edilmiş, zengin bir üvey ailenin eline düşmüş, öz aileni hatırlamaya zahmet etmeyecek kadar nefret ediyorken en fazla ne yapabilirsin? Söylesene ne yapabilirsin? Herkez tarafından ezik görülen birisin, annen ve baban bile seni terk ederken sen en fazla ne yapabilirdin. Kendini ezdirmeye devam mı ederdin yoksa içinde biriktirdiğin intikam duygusunu dışarı çıkarmaya mı başlardın ? İşte ben şimdi intikam almaya geliyorum... Artık ben eski ben değilim. Artık ben ezik, güçsüz, savunmasız, üzgün değilim. Artık ben kendimim, olmam gereken kişiyim. Ben kendimken niye hala üzgün olayım ki? Boşuna mı kendim oluyorum ben! Bundan sonra hiç bir şey boşuna değil! Bana yapılmış onca şeyden sonra artık bana yapılanları nasıl boşverebilirim ki? Bence zamanı geldi... Sence de; İNTİKAM ZAMANI GELMEDİ Mİ?

KARANLIKTA GÖLGEN BILE SENI YALNIZ BIRAKIR... "Sende benimle değilsin!" "Ben hep seninleyim!" "Ben de seninleyim..." "Beni de unutma ^^" HIKAYE BANA AITTIR EGER BASKA BIR YERDE BENZERI VARSA KESINLIKLE BEN GORMEDIM.