Hayır olamaz kesinlikle olamaz 'o burada' derken gözlerimi kapattım ve balkonun demirlerine sıkı sıkı tutundum. Dönmeyecektim bu nedenle kendimi korumaya almıştım. Ellerim demiri sıkı sıkı kavramışken ve gözlerimde sımsıkı kapalıyken irademi elimde tutabilir, bedenime söz geçirebilirim değil mi? Kazandığımı düşünerek gülümserken boynumun tam yanında nefesini hissettim. Hayır savaşabilirsin sakın pes etme sakın! Tam o sırada tenime biraz daha yaklaştı ve burnundan öyle güçlü nefes aldı ki kokumun tamamını içine çekip hapsettiğini düşündüm. "Özlemişim kokunu" dediği anda iradem paramparça oldu ellerim demirden kaydı ve gözlerim gözlerine yeniden hapsoldu. Beni yine tesiri altına almıştı. Elleri belimi kavrarken ateşler içerisinde yakıyordu bedenimi. Mantığım kollarına aldığı anda bitmişti. Onun fırtına gibi gözlerinden başka bir şey göremiyor o dudaklarda ölümüm bile olsa kabul ediyordum. Artık savaşmak istemiyor yanmak istiyordum. Yalnız onunla... Kollarına sıkı sıkı tutundum bırakmasından korkarcasına. Elleriyle tüm bedenimi aceleci ama korkarak okşarken ağzından çıkan mırıldanmaları duyamıyordum. Daha çok kendi kendine konuşuyor gibiydi. Ne diyordu ne hissediyordu bilmiyordum. Tek bildiğim kalbimin aptal bir şekilde teklemesiydi. Bunu fark etmemle birlikte ritmi daha da değişmişti sanki kalbimin içerisinde at koşturuyordu. Mırıldanmaları bittiği anda dudağı dudağıma yaklaştı gözleri gözlerimde fırtınalar koparttı. Ilık bir sıcaklık içime doğru akıp giderken dudakları dudaklarıma çoktan kapanmıştı. İlk öpücük! Ateş gibiydi. Daha önce bedenimi terk etmeye çalışan tüm hücrelerim şimdi bir bütün olmuş sarıp sarmalıyordu. Yakıyordu, yanıyordu kora dönmek istercesine. O bendi. Ben de o.

Verda artık yeni bir kimliğe ve hayata sahiptir. Oğlu Deniz, eşi Ali ile gözlerden uzakta Roza olarak hayatına devam etmektedir. Babasının tanık korumada olması dolayısıyla o da bu programda yer almaktadır ve eski hayatından geriye bir şey kalmamıştır. Ta ki bir gün babasının düşmanları onu ele geçirene kadar... Her şeye sil baştan yeniden katlanmak zorundadır bu kez yanında oğlu ve eşi ile birlikte.

Önümdeki sisin ardını görmeye çalışmaktan pes etmiş ardıma nereden geldiğime bakmıştım. Gördüğüm tek şey zifiri karanlıktı. Simsiyah bir boşluğun içindeydim şimdi. Korkuyordum nerede olduğumu, neden burada olduğumu, kime yetişmeye çalıştığımı bilmeden siyahın içerisinde kaybolmuştum. Ellerim ellerim çok acıyordu neden acıdığını bulmaya çalışırken durumumun ayrımına vardım. Ellerim bağlıydı, ayaklarımda keza öyle. Çünkü onları da oynatamıyordum ve çabaladığım her vakit canım yanıyordu. Ancak görünürde birşey yoktu neden canım yanıyordu? Yeniden hem ayaklarımı hem ellerimi oynatmaya çalıştım başarısız olacağımı bile bile. Ama pes etmek istemedim. Karanlığa teslim olmak istemedim. Olmadım da o kadar çok tekrarladım ki ellerimle ayaklarımı oynatmayı sonunda başardım. Evet başardım ama yine de ters giden bir şeyler vardı. Ayakta değil yatıyordum; ellerimde ayaklarımda sıkı sıkı bağlıydı ve karanlıktaydım. Önce bulunduğum yerin karanlık olduğunu düşündüm ancak kafamdan ter damlacıkları boşanıyordu. Yanıyordum. Başıma bir bez parçası geçirmişlerdi bu yüzden her yer karanlıktı bir şey göremiyordum. İçimi büyük bir panik dalgası kapladı. Şu anda rüyada değildim gerçekliğime dönmüştüm. En acı şekilde... Birileri beni kaçırmıştı. Ben kaçırılmıştım... Ama neden?