"Hepimizin bir mucizeye ihtiyacı vardı. Fakat en çok benim. Yıllardır ondan haber alamamak nefes almamı zor kılsa da hayatıma devam ediyordum. Bundan sonra geleceğini sanmıyordum. 6 yıldır gelmeyen biri bu saatten sonra zaten gelmez. İnsanlar böyledir. Bir kez alıştımı gitmeye, gitse de gelmez olur. Hani bir söz vardır, yolcudur Abbas bağlasan durmaz. Burak'ta öyleydi. Gelse bile hep bir misafir olarak kalacaktı. Çünkü o bir defa gitmişti. Ve emin olun ki bir defa giden bir insan defalarca gelse de defalarca gider. Çünkü insanlar böyle. Hep gitmeye, bırakmaya meraklı. Geride bıraktıkları enkazları bilmeden. " Yorum yapacaksanız da aklınızın varlığı ile yorum yapın. Gereksiz yorumlara gerek yok!

Ve sen gittin. Ardına bile bakmadan. Ardında ne bıraktığının bir önemi olmadan. Yolun da bahtın da açık olsun. Kitap içerisinde birbirinden bağımsız hikayeler bulacaksınız. Kitabımı okuyan herkese teşekkürler şimdiden. Ve diğer kitabımı ("Senin Adın Yanlızlık") okumayı unutmayın.

Hani derlerdiye göz kapayıp açana kadar zaman geçer yaşlanırsın diye. İşte o öyle olmuyordu. Sen gözlerini kapatığında karanlığı görüyorsun açınca zaman aynı. Ne bir yıl ileri ne bir yıl geriydi. "Sus!" Susmadı kadın. "Daha ne kadar susacağım. Ne kadar dayanacağım. Beni babamın evine yolla yalvarırım ağam. Ben daha fazla katlanamam." "Neye?" Diye sordu adam. "Senin ona bakmana. Bende senin karınım. Kuma olsam bile." Bu sefer adam susutu. Birşey söylemesi gerekiyordu. Karşısında ağlayan kadın onun karısıydı. Onundu. Botan'ındı. "Seni babanın evine yollamamı istiyorsun. Ama birşeyi unutuyorsun küçük gelinim. Senle beraber benim yumruk kadar olan kalbimde seninle gelecek. Ve benim iki çocuğum var onlara bakmam lazım. Bu yüzden bu evden ne sen ne de çocuklar çıkmayacak." Sonra yapıştı kadının duduaklarına. Ne o gidecekti. Ne de bekleyecekti.