Sıkılmadınız mı teknolojiden ? Gelin biraz geçmişe hatta baya geçmişe gidelim. Birazda doğa üstü olay ekleyelim. Az savaş hatta biraz daha savaş ekleyelim. Doğal güç ve bol bol kılıç kalkan ekleyelim. Biraz yüreklerimiz atalarımızın kine yakın çarpsın. İçimizde ki savaşçıyı öğrenelim. Kendimizi geçmişe uyarlayalım. Bir aslan mı yoksa tilki mi olmak isterdin yada gökyüzüne hükmeden bir kartal mı? Bence bu hikayeyi okumadan acele karar verme. Baş rolümüz de düzene karşı çıkan asi çocuk ve her şeye boyun eğmiş düzenin bir parçası olan kardeşi var. İki farklı dünya bir oda. Onları bekleyen adaletsiz bir düzen.

Başlıyoruz. Doğduğumuzda içimizdeydi. Büyüdükçe kaybettik onu. Kaybettirdiler bize. Hatırladınız dimi? Gözümüzü ayırmadığımız halı desenleri, ayaklarımızı yapıştırdığımız sobalar, mutfaktan gelen bazlama kokusu, sakızlardan çıkan kafiyeli fallar.. Kaybettiğimizi bulmak için içimizde bir yolculuğa çıkıyoruz. Biraz acıyacak belki biraz kanayacak. Ama buna değecek. Doğum gibi. Varoluş gibi..

~Lanet, dünyayı asla bırakmayacaktı. Avcı, ne olursa olsun dünyada durup, insanları koruyacaktı.~ * Açık sarı saçları sanki özenle şekillendirilmiş gibi dağınık olan Dönüşümcüye baktım. Kırmızı gözleri, ay ışığının altında bir mermer gibi parlayan beyaz teniyle birleşince tüylerimin diken diken olduğunu hissettim. Ondan korkuyordum. "Sana dedim fırsat varken yakalayalım diye!" dedi, sarı saçlı olan Dönüşümcüyle aynı boyda olan dönüşümcü. Siyah saçları tıpkı sarışın olanın ki gibi düz ve dağınıktı. Ama onunkiler biraz daha kısa gibiydi. Kırmızı gözleri ve bembeyaz tenleri ise neredeyse aynı gibiydi. O sırada hepsine göz gezdirdim. Bembeyaz tenleri ve kıpkırmızı gözleriyle birlikte diğer vampirlerden daha korkunç olduklarına kalıbımı basardım. Korkuyla onlara bakarken sarışın olan uzun ve sivri köpek dişlerini göstererek gülümsedi. ❇ Her geçen saniye ölümün soğuk nefesini ensemde hissederken bedenimi sarmalayan tedirginlik ve endişe her geçen saniye artıyordu. Pencereden bakarken dolunayın gökyüzündeki yerini almaya yaklaştığını gördüm. "Bugün çok telaşlısın Melody. Ne oldu?" Dean'ın sesini duyduğum zaman dolu gözlerimle ona döndüm. Bana kaşlarını çatarak bakıyordu. Gözyaşlarımı artık tutamayacağımı anlarken boynuna sıkıca sarıldım ve hıçkırarak ağlamaya başladım. "Melody?" dedi hayretle kollarını belime dolarken. Kokusu burnuna dolduğu zaman göz yaşlarımın daha da arttığını hissettim. "Bilmiyorum, bilmiyorum, bilmiyorum." diye mırıldanıyordum bir yandan da. Henüz karar verememiştim. Nasıl karar verecektim ki? Bu zor bir şeydi... ❇ ▶Avcı◀ Kapak: @Defne_designer Vampir içinde #34