Hayatı sırandandı. Ta ki yan eve birileri taşınana kadar...

.

Okula geç kalmamak için hızlı hızlı giderken çok beğenerek aldığım ayakkabıcıklarımın bağcıklarınin gazabına uğradım ve yere kapaklanıcakken kolumdan tutulmasıyla yerle öpüşmekten kurtuldum. Kafamı kaldırdığımda teşekkür edicektim ama ultra yakışıklı yunan tanrısı tipli kasları ben burdayım diye bağıran çocuk "Tanışmak istiyorsan düşme numarası yapmana gerek yoktu tamam biliyorum cazibeme karşı koyamıyosun ama daha yaratıcı fikirler bulmalısın bence. "dedi. 04.06.2017 tarihinde Gençkurgu #1.

Tıpkı bir okyanus gibiydi gözleri.. Masmavi ve derin. Kumral saçlarının arasından bana gülümsüyor ve mavi gözlerini parlatıyordu. O gülüşü hiçbir kızda görmediğimi fark etmiştim. İçten bakışları insanın tenini ürpertecek kadar derine işliyordu gerçekten. Ona "maviş?" dememle bana o okyanusu andıran gözleriyle tekrar bakmıştı. O kızı hayatım boyunca hiç görmemiştim. Neden rüyamda tanımadığım kızı gördüm bilmiyorum. Ama o gece gördüğüm rüya hayatım boyunca gördüğüm ve etkilendiğim en harika rüyaydı. Rüya görmeyi seven bir insan değildim çünkü rüyalardan çok kabuslarla iyi anlaşırdım fakat o geceden sonra o rüyayı tekrar görmek için uğraştığımı itiraf ediyorum. Her saniye o rüyam aklımdaydı. İşte o karlı güne kadar rüyalara inanmayan insanlardandım. O karlı ve dondurucu soğuk sabahın aslında hayatımdaki en güzel gün olduğunu bilmiyordum. Maviş'i bulmuştum. Rüyamı bulmuştum. Okyanusumu bulmuştum. Rüyalar gerçek olur muydu? Evet, benim gerçekleşmişti. Ama çok önemli bir detayı unutuyordum "En az rüyalar kadar kabuslarda gerçek olur.." KİTAP BİTMİŞTİR