İşte ben, gitarına ve en yakın arkadaşına -üvey kardeşine- aşık olan tipik olmaktan çok uzak biriyim. Hayatımda en son yapacağım şey pop müzik yapmakken çok yakında hayatımın değişmez parçası olacaktı. Elbette, başıma geleceklerden habersiz, en yakın arkadaşımla şu One Direction denen grupla tanıştık. Keşke hiç tanışmasaydık. Neyse, zaten olacakları sizde göreceksiniz -yada okuyacaksınız her neyse-. Sizce hangisi daha zor; arkadaşınıza koşulsuzca aşık olmak mı, hayatınızın bok çukuruna dönmesi mi –ki zaten hep öyleydi- , ön yargılarınızın sizi yerle bir etmesi mi?

“Birincisi-” “Harika, bir de maddelemiş.” gözlerimi devirdim. Beni önemsemeden, devam etti. “Birincisi, kimse bilmeyecek.” “Hah, ben de insanlara piçin tekiyle düzüştüğümü anlatmak için ölüyordum.” Sen bilirsin, der gibi omuz silkti. “İkincisi, duygusal hiçbir şey istemiyorum,” yüzünü buruşturmuştu. “Onlar olmayacak, tamam mı? El ele tutuşmam, asla dudaktan öpüşmem. Şu ağlama şeyleri beni her zaman hasta eder, bu arada.” şüpheyle yüzüme baktı. “Bir de bana aşık olmazsan, sevinirim.”

“Ben Zayn,” dedi sonunda. Gözlerimi irice açarak bana uzattığı ele baktım. Ne yapmak istiyor olabilirdi? Boğazımı temizleyip, bir şekilde ona iyi görünmeye çalıştım. “Ben de, Effie.” Anlam veremediğim elini boşta bekletmek yerine uzanıp, kucağımda birleşmiş ellerimden tekini tuttu. “Seninle oynayabilir miyim?”

İlk defa nerede, ne zaman tam bir karşılaşma-tanışma yaşayacağımızı çoktan belirledim. İkincisini. Ve üçüncüsünü. İlk randevumuzu binlerce defa prova ettim, elbette aylar önce satın aldığım kıyafetlerle. Onun ilk sevgililer günü hediyesini çoktan aldım. İrlanda aksanını konuştuğumda kimse bana dönüp; “Hey sen, aptal İngiliz!” diye bağırmıyor ve yemekler başta olmak üzere onun diyarı hakkında her şeyi biliyorum. Tıpkı onun gibi.