Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü. Hem akıl çağıydı, hem cahillik. İnanç devriydi. İnandıkları şey ise dönemin yeni Kral'ı Luhan'dı. Galaksinin, Batı Samanyolu'nun bir ucunda, haritası bile çıkarılmamış ücra bir köşede gözlerden uzak, küçük sarı bir gezegen vardı. Kış hiç gelmez, yağmur hiç yağmaz ve bahar hiç dinmezdi. Velnor Krallığının kurt soyundan gelen canlıları, alfa bildikleri Luhan'a Tanrı'ya tapar gibi tapıyorlardı. Oysa Luhan bir Omegaydı ve küçük gezegeninin, küçük kasabasında yaşayan, kumaş tüccarlığı yapan yaşlı adamın alfa oğluna aşık olmuştu.

"eğer..." dedi, omeganın mührüne dudaklarını bastıra bastıra konuşurken. "...alfana karşı saygısızlık edersen, bir daha ki sefere bu kadar nazik davranmam." [ilk kaisoo omegaverse.]

zaaflarına bir gece, hatalarına bir nilüfer, sevgisizliğine...sevgisizliğine bir kalp verdim.

her şeye başlamadan önce; salağın tekiydim. jongin ise diğer teki.

"evet, sarhoşsun." dedi kalçalarından kavrayan ellerin sahibi. "bu gece ayrı bir hoşsun."