Gece boyu izledim; Çadıra düşen gölgesini. Peçesini indirişini, Sigarayı yakışını.. Üfleyişini geceye.. Yer yer çadıra dönüp bakışını.. Nefes alıp verişini.. Gözlerinde hiç korku yoktu, deli cesareti okunuyordu yüzünün her köşesinden. Büyük kalabalıklarda dahi kaybolmayacak bir güce sahipti. Herkese göz gezdirirdiniz de onun duruşu dönüp tekrar bakmanıza neden olurdu. Bu farklılık gizlenemeyecek türdendi. Siyahlara bürünmesi gecede kaybolmasına yetmiyordu. Karanlıklar içinde bir karanlık, ama günden daha aydınlık.. [Gerçek kişi ve olaylarla bağlantısı yoktur. Tarihi bir değer taşımamaktadır ! Yazar Cadillac değil, at sürmek istediği için fi tarihini seçti. ] Tüm hakları saklıdır. ~31.12.2015~

Güldü. Güldüm. "Seninle her yere gelirim"dedim.Bakışları bana döndü hafif bi şaşkınlık sezdim gözlerinde ama çabuk toparladı kendini. "Benim kanatlarım halâ kırık bunu biliyor musun?" "Biliyorum yaralarını sarmak için geleceğim"dedim.Bana yandan bi bakış atıp konuşmaya başladı. "Senin kendi yaralarından haberin var mı?."Kafamı aşağı yukarı doğru salladım.Konuşmaya devam etti.İlk kez ben başlamadan bu kadar uzun konuşuyordu sesiz kalmak istedim.Eğer konuşmaya başlarsam sanki bir daha hiç benimle konuşmayacak gibi hissettiriyordu. "Peki neden kendi yaralarını sarmayıpta benim yaralarımla uğraşasın ki?" "Ben kendi yaralarımda ki acıyı unutmak için yaşayanlardanım.Ama sen kendi yaralarını hatırlamak için yaşayanlardansın."