Nefes başını iki yana sallayıp arkasına yaslandı. İçki içmemişti ama içmiş gibi yaptığı bir gece geçirmişti. "Hadisene be! Soğutma! Bana bütün detayları anlatacaksın. Yarın da hemen bana geleceksin bir kan tahlili yapalım bakalım aşılama sırasında bir mikrop falan-" "Aşılama olmadı!" Harehan elindeki kolayı temkinli bir şekilde masaya bırakıp mavi gözlerini Nefes'inkilere dikti. Ne saçmalıyordu bu? Her şey ayarlanmıştı. Hastanedeki görevliler ile bile görüşüp sperm tercihlerini bildirmişlerdi! Her şey ayarlıydı! Sorunsuz ilerleyecekti! Neyi becermemişti acaba gerizekalılar! Şimdi kızcağız bir sürü uğraşacaktı yine. Tekrardan Amerika'ya gitmesi bir şey değil, ilacı aldığı gün spermin döllenmesi gerekiyordu! Aptal herifler! "Tamam. Tamam bak canım sakin ol tamam mı! O hastaneyi var ya başlarına yıkacağım onların! Hiçbir sorun olmayacak. Hemen yarın yeniden Amerika'ya gidiyoruz. Bu sefer ben de geleceğim. Bak hiçbir sorun olmayacak tamam mı! Gerekirse ilacı bir daha-" "Harehan! Ben hastaneye gitmediğim için aşılama olmadı." Okey. Bu beklediği bir şey değildi işte. Bu kız ne haltlar çeviriyordu böyle! "Anlat Nefes. Derhal."

Hıçkırıkları, çığlıkları boğazında hapsolmuştu Amelia' nın. Masalının, babasının kararıyla sona erdiğini düşünüyordu. İçinden bağırıp çağırmak, öfkelenip isyan etmek geliyordu fakat yapamıyordu. Derinlerindeki o kız asaletini bozmamasını, babasının kendisi adına verdiği bu karara da boyun eğmesini söylüyordu, yapabileceği hiçbir şey olmadığını biliyordu. Her şey James' le tanışınca değişmişti. Boğazındaki hıçkırıklar yerini karnında uçuşan kelebeklere bırakmıştı, kalbi ürkekçe onun büyüsüne kapılmak için can atıyordu. Daha önce kendisini hiç bu kadar şanslı hissetmemişti, onu tanımadan önce öfkeliydi şimdiyse heyecan dört bir yanında cirit atıyordu. Amelia sonradan anladı, babası ona kendi masalını armağan etmişti...

Aksak ''Affan...'' Adımı duyduğum ağızdan tiksindiğimi belli ederek döndürdüm yüzümü... ''Gel bırak bu sokakları,önüne sereyim tüm yeraltı dünyasını...'' Dudaklarımın kıvrılmasına izin verdim. Aksayan bacağım yine ağrımaya başlamıştı. Yağmurlar yakındı... '' Asıl marifet buluttaydı ama herkes yağmura şiir yazdı...'' Karşımda dediklerimden bir şey anlamayan herife baktım... Aksak adımlarıma karışan bakışlarımla önünde durdum... ''Cahit Zarifoğlu...demiş...usta...ne de güzel demiş...'' Kaşları çatıldı. Dudaklarını açıp bir şey söyleyecekken durdurdum. ''Ne yaparsan yap,ne söylersen söyle ben babam gibi olmayacağım... Ben ağlatmayacağım yetimi,ağlatmayacağım hiçbir anneyi...'' Gözleri kısık ama tehditle öyle bir kaynıyordu ki... ''Ne zamana kadar...senin tohumun kötü be evlat...Ne yaparsan yap sonun bizim yanımız olacak...'' Arkamı dönüp depodan çıkmak için yürümeye başladım... Ben kim miyim??? Ben namı-ı değer Aksak... Annem bir fahişe ,babamsa bir yeraltı çakalı... Çocukken babamdan intikam almak isteyen bir hasmının bacağından sakat bıraktığı adam... Ben yeri gelip çaycılık yapan yeri geldiğinde ayakkabı boyayan,siz görmeseniz de her daim yanınızdan geçen bir ayağı aksak adam... Evet ben aksağım...namım gibi ayağım da aksak...ama üzülmeyin... Yüreğim değil aksak olan ayağım...zira ben bedeni değil yüreği aksak olandan korkarım... Peki ya siz???

…Vesikalı Yarim… İnsan bir kere düşmeye görsün neler söylerler söylerler de bir tek Allah’ın kulu demez… İyi misin? Sen mi istedin? Hoş kim ister be sermaye olmayı? Kim ister ter kokuları altında kalmayı? Oysa en iyi bildikleri şeydir kınamak… aşağılamak hatta tükürmek yüzüne… Oysa kimse sormaz… Sen bu işi yapıyorsun da gelen benim kocam… Seni bu yola iten benim abim… Seni bu yolda harcayan benim babam diye… Kimse sen hatırlatmadıkça demez ‘Kadın olmayı’ sen mi istedin diye? Oysa ne kolaydır sormak… Sadece birkaç kelime birkaç harften oluşan o cümleye sormak… Sen ne istiyorsun? Ama kimse sormaz… Neden biliyor musunuz? Çünkü herkes biraz suçludur aslında… Çünkü herkes biraz sever acımayı ,acıtmayı… Çünkü herkes sever görmezden gelmeyi…

Kurdoğlu'nun İkiz Kardeşleri Kemal ve Gediz Kurdoğlu ve tabii ki haşarı kızımız Elif Kurdoğlu'nun Hikayesi.... ''Kemal yetiş şu deli kızın peşinden ...'' Gediz bir yandan yerde kıvranan adama gülüyordu bir yandan da Kemal'e bağırıyordu. Kemal,mavi gözlerini kısıp koştu Elif'in peşinden... ''Elif bekle abicim...'' Elif o kadar hızlı koşuyordu ki ... Nefesi kesilmişti... Fırını dağıtmaya gidiyordu öyle mi şerefsizler...hemde ilk aşkının ekmek teknem,baba yadigarı dediği yeri... ''Bu sefer abi,bu sefer beni babam bile tutamaz...Öldüreceğim o herifleri...'' Elif burnundan soluyarak fırına geldiğinde babasının önüne dikilmiş adamları gördü. Üç kardeş babalarının yanına geçtiler... Kemal,Gediz ve Elif...Aynı anda kükrercesine bağırdılar... ''Biz Kurdoğlu'yuz... Babamı,ekmek teknesini yedirir miyiz ,sizin gibilere?'' Gediz çoktan gülümsemesini yüzüne takmış adamın birine geçirmişti yumruğunu..Elif birinin sırtına atlamış saçlarını yolarken en ağır ve sağlam yumruklarını atan Kemal'den bir nida koptu. ''Kurdoğlu çetesi ,5 dakikamız var...Annem yemeğe geç kalmayın dedi...'' Kahkahalar havada uçuşurken fırın çoktan birbirine girmişti bile....

"Çekil Demir önümden, alacağım babamın intikamını." "Çekilmem gülüm, çekilemem. Bedenim çekilse, yüreğim önünde durur. Yüreğim çekilse, ruhum izin vermez senin ona gitmene. Lütfen, yapma bunu bize, yapma bunu aşkımıza." Gülüm, karşısındaki kara gözlere baktı. O gözlerde yaşamayı öğrenmişti, o gözlerde nefes almayı. Kocasıydı o. İlkiydi. Şimdi ona sırtını dönmek ya da onunla sırt sırta bir kavgaya girmek, tüm mesele buydu aslında. "Demir..." Bir kara oğlan, bir kara gözlü oğlan aşkı için sevdası için eşkiya olan... "Bazen sen seçimler yaparsın, bazen de seçimlerin seni olduğun kişi yapar." İki deli ve aşık yürek... Ya sırt sırta verip sevdiklerinin intikamlarını alacaklardı, ya da birbirlerine sırtını dönüp yabancı olacaklardı birbirlerine...

"Mutluluğu sende bulan senindir, ötesi misafir..." "Yetime mi yetiyor lan gücünüz? Ben de Poyrazoğlu'ysam, ya ben kazıyacağım sizi bu dünyadan, ya da siz beni!" ****** "Bakmayacak mısın bana? Görmeyecek misin beni? Nasıl yandığımı... Pervanelerinde kanatlarımı nasıl tutuşturduğumu görmeyecek misin?"

Aşk emek isterdi ve genç adam emek vermekten hiç vazgeçmiyordu.

" yüzünde ki nefret gülümsemesi ile baktı tek tek hepimize ' başlangıç bitti. ' dediğinde daha ne olduğunu anlamamıştık düğüm koptu birden, çözüm yaşanmadan final oynandı." Birbirinden kopmuş Hayatlar.... Başlangıç, Düğüm, Çözüm, Final. Nefret için sebep mi gerek, Sevmek için aşk mı gerek, Yalnız kalmak için ölüm mü gerek, Öldürmek için düşman mı gerek, Küçüktük o zamanlar doğru ve yanlışımız arasında ki farkları anlayamıyorduk. Birbirine sımsıkı dolanmış halat bağıydık zamanla büyüdük değiştik doğrularımız yanlışlarımıza dönüştü. Gerçeklerimiz yalana, tanınmaz hale geldik sanki bir film içine sıkışmış gibiydik. Kaçan kurtulacak kalan ölecekti. Başlangıç çok güzeldi, düğüm bitmeyecek gibi, çözüm biraz zorladı, Final yok etti. Bir bir bıraktık birbirimizi önce kökümüzü kaybettik, Ardından gövdemizi, Yapraklarımız döküldü, Tohumlarımız kayboldu. Koskocaman bir ağaçken dört farklı işe yaramaz birer piyon olduk. ŞAH öldü, VEZİR ölümü seçti, AT kaçtı, KALE yıkıldı... ♔ ♕ ♘ ♖

Yazarın buradaki son sözlerini barındırır + Karanlığın Yüzü ile ilgili bilgi + içten içe :)