Klişelerden çok uzak bir dünyaya sonsuz biletim var. Arkanıza yaslanın ve keyfini çıkartın. Çünkü bu Avşin ile Ural'ın hikayesi?

Çocukluğumda öğrendim ben. Doğan güneşin batmaya mahkum olduğunu ve her yazın sonunda çetin bir kışın beklediğini... Güller bin bir hevesle açsa da nihayetinde kuruduğunu ve gecelerin soğukluğunu... Çocukluğumda öğrendim ben ölümün o soğuk yüzünü. Annemi kaybettiğimde daha yas tutamayacak kadar küçüktüm. Anlık tutulmayan yaslar zamana yayıldığında acıyı hafifletmiyormuş meğer. Aksine vedasız gidişler daha çok hüzün olup çörekleniyormuş yüreğin bir köşesine. Acılar yüreğimin bir köşesinde her daim nöbet tutarken zamana yenik düşüp ben de büyüdüm. Artık genç bir kızım. Hem de en evde kalmışından... Çok mu çirkinim? Ya da bahtsız... Kader yolunda ilerde benim için hazırlanmış imtihanlardan bi haber acılarımı yudumlayarak yürüyordum. Zamanın içinde beni nelerin beklediğinden habersiz... Üvey annemin 'Evde kaldın! Başıma kaldın!' sözleriyle beni iğnelediği bir sabah kapıma gelen görücüyle hayat imtihanım şekillenmeye başladı. Sonra belki de hayal bile edemeyeceğim bir hayatın ortasında buluverdim kendimi. Aşk denen kavramla tanıştım önce. Sonra şükrettim daha önce acı diye yüreğimde büyüttüklerime... Ve aşkın şarabından yudumlayıp sarhoş olduktan sonra öğrendim hayatımı değiştirecek o büyük sırrı...

Sadece eglenmek için

Korku, gerilim ve heyecan arayanlar... Okurken tüylerinizin ürpermesini ister misiniz ? Korkularınızı bir kenara bırakın ve cesaretiniz varsa okuyun ! Dikkat ► Gece evde yalnızken bu hikayeleri okumayın... Hikayelerin bir kısmı çeviri bir kısmı ise bizim yazdığımız hikayelerden oluşuyor ve çeviriler bize aittir.

Arkadaşlar bende labirent hayranıyım. Bu kitabı tamamen kendi kurduğum düşüncelere dayalı olarak yazdım umarım seversiniz

WCKED isn't GOOD...

BÖlÜM 1 Uyandığımda bir asansörde buldum kendimi nefes nefese kalmıştım heryerim ıslaktı etrafım da arayabileceğim herşey vardı ! bir an birşey hatırlamadım ama ben bu oyunu daha önceden oynamıştım. Asyansörün kapısı açıldı ve gözünde korku olan insan - lar gördüm. korktum asansörden çıkar çıkmaz koştum. kim bilirdiki benim buraya daha önce geldiğimi aralarında birisi vardı adı Han`dı Han: iyimisin ? Ben: hayır Han: korkma buraya gelenler adını iki gün boyunca hatırlamaz bizden almadıkları tek şey bu Ben: Ne demek bu ! Han: Günü gelince öğrenirsin.

*Bu hikaye tamamen kurgudur* Her şey 3014 yılında eski Amerika yani bugünkü Melodiers2den gelen haberle değişti. KAMERALARA YAKALANAN ZOMBİLER!

labirent