Korkuyordu. Tanrı'nın buyurduklarına uygun bir Dünya ve insanlık yaratamayacağını düşüneli asırlar oluyordu belki de. Özellikle bu yüzyıl içerisinde bunu çok net hissetmişti. Fakat bu sefer müthiş bir planı vardı. Bu çaresizliği durdurabilir, toplumu yozlaşmadan kurtarabilirdi. Artık vakti gelmişti. Tanrı'ya lütfunu sunacak ve kendini aklayacaktı. Bunca yıl bir günahkar gibi mağarasında oturup sessizce bekliyordu ama şimdi harekete geçmenin tam zamanıydı. Çünkü tüm gücünü ve emeğini bunun için kullanmıştı. Dünya, Onun gelmesiyle daha da günahkar olacaktı. O Tanrı'ya şirk koşacaktı. Tüm yazılı kaynaklar bugünü göstermişti. Bugün doğacak o çocuğu. Daha fazla bekleyemezdi. O gece tüm işaretler, kehanetler, hava koşulları, doğa olayları, sesler, görüntüler, söylentiler, bilgiler ve yazılı kaynaklar onun doğduğunun habercisiydi. Bu temizliğe, saflığa, yüceliğe ulaşmadan önceki son düelloydu. Lakin Artephius çok büyük bir körlük içerisinde, Tanrı'ya yakın olmak için çabalarken ondan epeyce uzaklaşacak bir zulmün baş karakteri olacaktı. O doğanın yasalarını bozacak, olması gerekeni önlemeye çalışacak, dinsiz münafık ve yozlaşmışların Azrail'i olacaktı. Onun gözünde her şey Tanrı içindi. Unuttuğu bir şey vardı. Hiçbir şey tesadüf değildi. Asırların sunduğu bu efsanenin gerçekleşmesinin elbet bir sebebi vardı. Her şey Tanrı hükmünde planlanmıştı. Ve O, Tanrı'nın yeryüzünde ki gölgesiydi. Ve Tanrı Onu yaratırken bundan hiç gocunmamıştı. Ona tüm nefesini üfledi ve şefkatle bakıp, merhametle gülümsedi. Yazgısı acıyla yoğrulmuştu. Bu şekilde olmasının sebebi Onun kudretindendi. Her şey ya dengesini şaşıracak ya da dengede olacaktı. İyi ve kötü, ölüm ve yeniden doğuş, avcı ve av. Onsuz yıkım ve kaos hakim olacaktı. İşte o gece o doğdu. Yüksek ruhsal güç. Menthe.

Genç yaşta lord olmak zorunda bırakılan Valor'un kendini keşfederken bir direniş sembolü olmasını anlatıyor.

Bunca zaman yanımdaydın, sevgiydin, şefkattin şimdi bırakıyorsun öyle mi? yine ve yine sana teslim oluyorum, hiç olmazsa ayrılırken bana ismini söyle olmaz mı? AŞK dedi tanıştığından bu yana Varlık diye kalmıştı adı, beni tüm Yıldızlar, Evrenler, Galaksiler AŞK diye bilir sende AŞK bil diye cevap verdi. Bir gün beni bulacağına söz verir misin? diye sordu Kaşif ben artık etten kemikten bir insanım, beni unutma olur mu? Ağzından dökülecek harfleri pür dikkat bekliyor, ne söyleyeceğini bilmemek aklı çıkıp bir yerlere gidip dönüyor alay ediyordu sanki... Bir ışık sardı etrafını kaşif'in, huzur veren bir ses AŞK'IN ışığı sesiydi bu... Ruhlar özgürdür aşk özgürdür, kendilerini yargılamaz tartışmazlar kalbin yandığı vakit ben bir nefes yanında gözlerine bakıyor olacağım. Ben senin yanından hiç ayrılmayacağım göz açıp kapasanda o anda dahi orada olacağım senin sevgini hissettiğim, kalbin AŞK ile attığı sürece beni hep yanında hissedeceksin, olur ki; unutursan yine seninle olacağım fakat sadece sana tehlikeli durumlarda dikkat etmeni, farketmeni, görmeni sağlayabilirim Baska birsey yapamam. Kalbin benden kopmadıkça o yol hep mutlu edecek seni... Şimdi hazır mısın?

Bu sefer de t*lif yerse ağlıyormuşuz :/

Yıl 2300. Dünya artık kuantum temelli bir yapay zeka tarafından yönetiliyor. İnsanlık yeryüzü ve gökyüzü insanları olarak ikiye ayrılmış. Asteroid madenciliği sonucunda keşfedilen bir materyalle yeryüzünün üzerine inşa edilerek gökyüzüne yükselen şehirler. Aşağıdaki insanlar güneşten mahrum, yapay ışıklarla aydınlatılmış dünyalarında düzene boyun eğmek zorundalar. Gökyüzü insanları beyin saplarına yerleştirilen implantlarla Oneiros adındaki kurgulanmış dünyalarında. Yenidüzende revaçta olan tek bir meslek var. Oneiros yazarı olup gökyüzü insanlarına yeni düşler sunmak. Lethe de onlardan biri. Ve bu onun ölümünden sonraki hikayesi. Not: Hikaye tamamlanmıştır. Bin sayfadan fazladır. Beyinle ilgili bilimsel terimler içerir. Yetişkin içerik mevcuttur. Keyifli okumalar.

Gözlerimi açıyor ve onu görüyorum. Onun yanındayım. Kendim ile ilgili bahsetmek istediğim her ne varsa, koca bir zamanda belirli yere varamamıştım. Sözcüklere şu anda yakınım. Geçirdiğim uzun bir ömürde yanlızca kendime yabancıydım. Ben kainatın içindeki zerre tanesi.. Ben seçilmiş olmayan veya hiç bir amaçla şereflendirilmemiş bir tanrı kulu.. Sadece şu an burada, şahsıma ayna görevi gören, bana benzeyen ve yarı benzer şeylerin tümüyle aydınlığa çıkıyorum. Zihnimde bahsi geçerken ihtimal dahi vermediğim o aydınlık.

İnsanlar söylenilenleri, yapılanları unutur, sadece hissettiklerini yaşar.

Tüm Hikayeler, Şiirler kurgu olabilirdi ama karakterlerin her zaman sahibi vardı.

Kalbin durur Nefesin kesilir Yaşamak acıdan başka bir şey getirmez sanırsın Yok olup gitmek istersin bu hayattan Çektiğin bütün acılarının içinde Bir el uzanır Tutmaya bile korkarsın Ama O senin yeniden doğuşun Mutluluğa açılan kapın olur Hayat tamda bitti dediğimiz yerde başlar Alt üst olmuş geçmişine gelecekten bir mucize geliverir Hayata tutunmak için sana sunulan bir armağan