"Ben kimsenin değilim!" "Benim olsan?" ____________________________ "Birincisi senin hayatın ve senin fırsatların umrumda bile değil. İkincisi benim dudağım kolay kolay uçuklamaz. Üçüncüsü seni buradan bal gibi de kovarım. Hatta kovdum bile. Şimdi defol!" Parmağımı göğsünden çekip kapıyı işaret ettim. Nihayet geri çekildi ve parmağımı takip ederek kapıya baktıktan sonra yine aynı hareketi yaptı. Kafa eğme, sırıtıp tekrar kaldırma. Ah! "Hani sen beni şu an kovduğunu zannediyorsun ya.." "Zannetmiyorum, kovdum!" "İyi, öyle olsun bakalım" Arkasını dönüp yürümeye başladı ve kapıya yaklaşınca bana baktı. "Bazı şeyleri öğrendiğin zaman bu anı sana hatırlatacağım. Bakalım o zaman da böyle zafer sırıtışı yapabilecek misin" Ve bir daha arkasını dönmeden çıkıp gitti.

İki kişi arasında kalmak...Nasıl bir duygudur az çok bilirsiniz. Peki bu iki kişi kardeş olursa... ### "Geç kaldık galiba. Zaten ben öylesine söylemiştim.Sen ciddiye alıp buraya geldin." dedim. Tam arkamı dönüyordum ki Murat'ın sesiyle irkildim. "Neyden bahsediyorsun sen? Gece daha yeni başlıyor..."