Mensen laten zich al eeuwen lang fascineren door het idee dat er iets grootsers is dan zij, iets dat de grenzen der realiteit overstijgt. Dat kan een God zijn, een leven na de dood of zoiets magisch als een sprookje. Hele paleizen kunnen gevuld worden met boeken vol betoverende verhalen, de één nog opmerkelijker dan de ander. Mijn grootmoeder noemt dat bespottelijk, volgens haar zijn mensen nutteloze schepsels die de "echte" wereld proberen te verdoezelen met alles wat mooi lijkt. De waarheid zou te duister voor ze zijn, waardoor ze vervolgens zijn gaan geloven in hun eigen leugens. In mijn ogen zijn die verhalen niet waardeloos. Ze geven mensen hoop, een reden van bestaan, een manier om al het onverklaarbare te verklaren. En dat wat ze dan uiteindelijk geloven, dat is wat ik zo fascinerend vind. Mensen zijn zo wanhopig op zoek naar bewijs, naar wetenschappelijke verklaringen voor dingen die niet bewezen kunnen worden, dat wanneer ze iets vinden, ze het weigeren te zien als de werkelijkheid. Ze hebben een glitterfilter over de realiteit gegooid, waardoor de wereld plotseling sprankelend is geworden. Het is geloven in een illusie. Ergens benijd ik ze om het simpele, ongecompliceerde leven dat ze kunnen leiden. Wat zou complete onwetendheid fijn zijn... Maar dat was voor mij geen optie. Want als je ogen eenmaal geopend waren, dan zou je ze nooit meer kunnen sluiten. Bezweringen, offerrituelen, bezeten geesten, vloeken en ondoden? Dat was mijn realiteit. Magie bestond en voor mij was dat niet iets dat kwam uit een sprookjesboek of een oude legende, het was echt.

New description coming soon

Hij drukte zijn lichaam tegen het mijne, zette me klem tegen de muur. Zijn handen op mijn heupen, zijn hete adem voelbaar in mijn nek. 'Ik zal me niet kunnen inhouden mijn liefste...' 'Dat wil ik ook niet', kreunde ik toen hij zijn lippen op mijn huid drukte en ik zijn scherper wordende tanden kon voelen. 'Je wilt niet weten hoe lang ik al naar je verlang Amoris.' Hij draaide me om in zijn armen en tilde me op. Ik sloeg mijn benen om zijn middel, waardoor ik kon voelen hoe opgewonden hij was. 'Kus me', fluisterde ik, waarbij mijn lippen nog net niet de zijne raakten, 'kus me alsjeblieft.' En dat deed hij.