„Najpierw graliśmy na rozpadającym się szkolnym boisku, wyganiani o godzinie osiemnastej przez woźnego, by o dwudziestej drugiej przemknąć się przez bramę i grać tak długo, aż wystarczy nam sił." „No i są jeszcze oni. Dzieciaki z bogatych rodzin przesiadujący na orliku godzinami. Chwalący się nowymi butami sportowymi, I-podami, czy innymi I-phonami. Na boisku, do licha! Kogo coś takiego obchodzi na boisku?" „Wystarczyło tylko kilka minut, aby zauważyć precyzję ich gry. To nie uliczna koszykówka, jak w naszym przypadku. Oni ją trenowali. Zapewne kilka godzin dziennie w najlepszym klubie sportowym miasta. Każdy krok, każdy skok, wszystko idealne." „Nie stąd. Nie ma mowy. Nawet Arek by nie trafił. Trafił. Trafił, cholera. I co najgorsza, przegrywamy. Z nimi, wychuchanymi bachorami." „Myśleliśmy, że jesteśmy geniuszami w ulicznej koszykówce, aż tu nagle takie bachory ściągnęły nas na ziemię. Wyuczona precyzja pokonała instynkt." „Po prostu lubię piękno, a męskie, wysportowane ciała z pewnością są piękne. Gdzie mi więc do geja? Ciotki latającej z wypiętą dupą?"

Znali się od tej przeklętej piaskownicy, gdy liczyło się jeszcze, kto ma lepszą łopatkę. Jakimś dziwnym trafem zaprzyjaźnili się i w tym stanie wytrwali. Tylko, czy to, aby na pewno była zwykła przyjaźń? ©i_feel_so_stupid, 2019. *Malunek z okładki to nie moja własność. Autor: Malcolm T. Liepke.

Naruto jest królewiczem. Najmłodszym z synów króla Minato, więc nie ma realnych szans na dziedziczenie tronu. Nie żeby szczególnie mu na tym zależało. Jest beztroski i spędza dnia na zabawie w ogrodach ze swoimi kuzynkami. Kiedy któregoś dnia, przez przypadek ośmiesza się przed ważnym posłem z sąsiedniego imperium, ojciec wysyła go jako ambasadora na dwór jednego z najważniejszych sojuszników, aby odpowiedzialne zadanie pomogło mu wydorośleć. Nie trudno się domyśleć że Naruto ląduje właśnie na dworze Uchihów. Mimo że ci od lat byli sprzymierzeńcami Uzumakich, zadanie dane młodemu, niedocenianemu królewiczowi, może okazać się trudniejsze niż wszyscy sądzili, i to nie tylko z powodu niezwykle przystojnego syna Fugaku, który mąci Naruto w głowie. Autors Universe, czyli opowiadanie zupełnie niepowiązane z akcją czy realiami mangi. Świat w którym dzieję się akcja był kreowany na feudalne Chiny/Japonię. Nie jest oczywiście dokładnie odzwierciedleniem tamtych czasów, jedynie inspirowany nimi.

Janek od zawsze uwielbiał skrzypce. Czuł, że między nim a tym instrumentem jest szczególna więź, której nie jest w stanie rozerwać nic - nawet demony przeszłości, które osaczają go wszędzie i sprawiają, że nie może o nich zapomnieć. Mury, które wybudował wokół siebie, nie pozwalają nikomu dostać się do jego małego świata - tego świata ze skrzypcami, muzyką klasyczną i rozgwieżdżonym niebem widzianym przez okno. I na pewno nie spodziewał się, ile jest w stanie zmienić pewien blondyn ze skrzypcami na ramieniu, który pewnego dnia pojawił się w oknie naprzeciwko. Opowiadanie jest odpowiedzią na akcję pn. „Kolorowe słowa" z inicjatywy grupy Piórowładni (@Piorowladni) na Facebooku (https://www.facebook.com/groups/685946204908306/)

okazywanie uczuć to dosyć dziwna sprawa. 〈〉aseksualna kyouhaba z dedykacją dla wspaniałego @wookami ♡ 〈〉

Jessie wraca po latach do rodzinnego miasta, by odszukać dawną przyjaciółkę. Na miejscu okazuje się, że nie tylko ona na niego czekała... Cukiernik Collin ma wobec chłopaka własny plan... Opowiadanie yaoi +18 mojego autorstwa. Mam nadzieję, że się Wam spodoba.

Połowinki - jedno z najbardziej wyczekiwanych przez uczniów drugiej klasy liceum wydarzeń. Zaraz po próbnej maturze, oczywiście. Nie jest tajemnicą, że humaniści i ścisłowcy nie pałają do siebie sympatią. Ba, w niektórych wypadkach prawie skaczą sobie do gardeł. Antonina i Henryk nie są wyjątkami. Oboje znaleźli się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. Ukarani obowiązkiem udekorowania sali na połowinki, muszą spróbować odnaleźć wspólny język, w którym poezja Mickiewicza przeplata się ze wzorami funkcji. --- ✒ Nie jest pisane na poważnie. ✒ Kocham humanistów. ✒ Wszystkie profile opierają się tu na popularnych (w moim liceum) stereotypach, które są przejaskrawione do granic możliwości. ✒ Wszystkie podobieństwa są przypadkowe. ✒ Aczkolwiek, niektóre teksty są bezpośrednio zaczerpnięte z wypowiedzi moich kolegów czy nauczycieli. ✒ Cover by @ValixySn. ✒ Beta - @zielona-marakuja ✒ Copyright © by MiriamAntoinette. All rights reserved. ✒ soundtrack: https://open.spotify.com/playlist/2300ffbqGJiMzCl6K8uiLD?si=ZjFukL9nS2W4e8jTE82pag --- #223 w 'Romans' - 25.10.2016 #146 w 'Romans' - 22.06.2017

Wyjście z szafy nie należy do najprostszych zadań. Nie, kiedy rodzina na każdym kroku podkreśla, że odmienność jest zła; krzywdzące komentarze stale wywierają presję i odwodzą od potrzeby wygadania się nabliższym, tworząc niepotrzebny dystans. Clay, mimo to, lubi swoje życie, kocha swoją siostrę i od miesięcy wzdycha w ukryciu do starszego chłopaka, podziwiając go za całkoształt - za kuszącą beztroskę, godną pozazdroszczenia otwartość i ten cholernie zaczepny uśmieszek, przez który zapomina o bożym świecie. Chcąc odpocząć od codzienności, pozwala sobie na więcej niżby chciał, co skutkuje zwróceniem na siebie oczu zbyt wielu osób, w tym chłopaka, którego w życiu nie podejrzewałby o dobrowolne poświęcenie mu uwagi. Innymi słowy historia o tym, jak jedno spotkanie potrafi do reszty namieszać w życiu, a także o wpływie drugiej osoby, której bliskość jest w stanie pomóc podnieść się z samego dna. Powiązanie z "Dniami, które nie wrócą".

Po pewnej nadmorskiej miejscowości krążyły dość dziwne plotki. Mówiono o tajemniczym, wodnym stworzeniu zamieszkującym tamtejsze wody. Było na ten temat tak wiele teori, że nikt nie wiedział, w którą ma wierzyć. Jedni opowiadali, że widzieli syrene, drudzy że kelpie a jeszcze inni, że krakena. Żadna z tych teorii jednak nie zdawała się być prawdziwa. Dlatego byli też tacy, którzy za wszelką cene wierzyli, że owym stworzeniem jest poprostu duża ryba, która przypadkiem zapuściła się na ich wody. Niezależnie od wersji wydażeń, oczywistym było, że każdy rybak obrał sobie za cel to coś. To opowiadanie jest boy x boy, nie lubisz nie czytaj.

Theodore wiedział doskonale, że nie jest do końca normalny i że nie jest normalnym to, na co pozwala, za choć jedno przychylne spojrzenie i za czuły dotyk od czasu do czasu. Czasem, z rzadka, płakał nad własnym losem, ale tylko wtedy, kiedy nikt nie mógł go zobaczyć. Czasem, jeszcze rzadziej, obiecywał sobie, że z tym skończy. Skończy ze swoim nałogiem, będzie silny i znów będzie mógł patrzeć sobie w oczy w lustrze bez lęku. Te nagłe zrywy odwagi mijały jednak szybko, a jemu mijały miesiące i lata, według tego samego schematu. ________ Krótka forma, dodana w całości i zakończona. Tematyka LGBT [boyxboy]