"İMAM HATİP Mİ?" "Amca,ben imam hatipe falan gitmem!Ya ben Allah'a inanmıyorum bile doğru düzgün nasıl gidebilirim?" Amcam sinirle oturduğu koltuktan kalktı ve yüzüme türkürüklerini saçarak konuşmaya başladı,sinirden kıpkırmızı olmuştu.Yengem ise mutfağın kapısının önünde bizi izleyip sinsi sinsi bakıyordu. "Ne yapabilirim?İllede okuyacağım diyorsun.Seni karakollardan topladım.Daha 18 olmadığın için ve çok fazla içlerinde değilsin diye bıraktılar seni,kaç okula sorduk sende gördün almıyorlar.Zaten bu okula da yetim olduğun için, acıyıp aldılar." Dinsiz bir kızın İmam Hatibe gittiğini hayal edin. Tuhaf öyle değil mi? O zaman buyrun okumaya devam edin.

Hayaller dualara, sevdalar Allah(cc) emanet.. Biri vardı gönlümde, rabbimin gönlüme emanet ettiği.. Razıydı bir ömür sevmeye ve beklemeye ama yapamadım, beceremedim, hakkıyla sevemedim.. Her şey bir "KALBİN BİLİR" mesajı ile başladı.. O günden sonra tevekkülüm başladı ardından sabrım , şükrüm ... Zaman geçtikçe hayallerim artıyordu. Okuma hayallerim, işime olan sadakatim ve yaratılanı yaradandan ötürü sevgim artıkça artıyordu.. Ve bir gün geldiki; bütün hayallerimi toplayıp çöpe atmak zorunda kaldım.. Yusuf geldi: Züleyha'sını bekliyordu. Ben ona Züleyha olamazdım.. Her zaman olduğu gibi büyük konuştuğum yerden sınandım.. Başta çok karşı çıkmak istedim ama olmadı. Bizim nikahımız göklerde kıyılmış.. Elim,kolum,dilim ve gönlüm bağlanmıştı.. Sizin hiç evlendiğinizde söylediğiniz "evet" kelimesi boğanızda düğümlendi mi? Benim düğümlendi.. O an gönlüme kor ateşi koydular sanki yandıkça yanıyordum.. Oysa çok birşey istemezdim. Sadece "Ali'sine kavuşmuş Fatıma " olmak isterdim.. Miran; Kapanmayan avuç içim ve yüzümdeki tebessümümdü.. Rabbimin gönlüme düşürdüğü sevdayı rabbim için terk ettim.. Sonra zaman geçti Rıza-i ilahı için Yusuf için evlendim..Asıl imtihanlarım düğünümüzün olduğu gün başladı.. Sonrası mı? Buyrun hikayeme o zaman ... (Biraz imtihan dolu hikayem var haberiniz olsun)