Adam papatyaları ilk kez sevdi. Kokladı. Kolladı. Çünkü kadın PAPATYA idi. Fakat bilememişti. Papatyalar diğer çiçeklerin aksine koparıldıktan sonra kokardı. Bunu çok sonra anlayacaktı... *** Kadınını her şeyden sakınan adamın, acıtan geçmişiyle kendini her şeyden soyutlayan kadının 'papatya' ile başlayan aşklarının öyküsünü okuyacaksınız bu kitapta... Biraz ağlayacak, biraz gülecek ama en çok gülümseyeceksiniz bu kitapta.

"İşte zaman çizgisinin eşitlendiği yer burası." dedi beni elimden tutup bütün renklerin karıştığı yere götürürken. Gördüğüm şey karşısında ağzım açık kalmıştı. Hayatınızda görüp görebileceğiniz bütün renkler buradaydı. Hatta daha önce algılamadığınız yeni renkler de. Her bir rengin kendine ait bir sesi vardı. Renklerin uğultusu kulaklarımda yankılanıyor daha önce hiç deneyimlemediğim bu şeyi hayranlıkla izliyordum. *** Dünyanın kaderi bir avuç insanın elindeydi. Dünya ya diğer gezegen tarafından istila edilecek ya da zaman yolcuları tarafından kurtarılacaktı. Bu bir avuç insanın yüklendiği sorumluluk ağırdı. Zaman yolcuları gezegenlerini kurtarıp kurtaramayacaklarını bilmiyorlardı. Onların elinde tek bir şey vardı. İnsanlık için savaşacak cesaret. Hepsi evlerinde oturmaktansa maceraya atılıp yeteneklerini gün yüzüne çıkarmayı tercih etmişti. Bu aynı zamanda kendilerine de açtıkları bir savaştı. Acaba kendilerini gerçekleştirebilecekler miydi? Gezegenlerini yok olmaktan kurtarabilecekler miydi? Fırtına kapıyı zorluyor inatla içeri girmeye çalışıyordu. Kapı sarsıldı. Kilit düştü. Büyük savaş çok yakındaydı. Kapak tasarımı @kairosay 'a aittir.

Bilim kurgu, fantastik canavarlar, vampirler... Savaştan kaçan general büyülü bir ormandaki canavarlar ile dolu kaleye saklanır. Saklandığı kalede tanışacağı yeni yaratıklar bakalım kahramanımızı nasıl yeni maceralara sürükleyecektir. (olaylar tamamiyle kurmacadır, çok ciddiye almayın)

Ruhumuz bazen kendi bedenimize ait hissetirmez. Bunu farklı yollarla bize gösterir. Kafada duyulan sesler, görülen gölgeler ve daha fazlası. Ruhumuz özgürlüğüne kavuşmak için bir sürü doğaüstü yolu dener. "Her gece ruhumunun bedenimden ayrılmaya çalıştığını hissediyorum" dedim çaresizce. "Çünkü ruhun bu evrene ait değil" dedi gezgin. Arkedia'da her yüz yılda olabilecek felaketleri ön görüp, tanrı tarafından ateş mührü vurulan iki koruyucu vardır. Burada ruhlar tamamen ölmez ve sıradaki yaşamlarını bekler. İgnis'in ruhu ise büyüden uzak, farklı bir evrende, yeni bir bedende reekarne olmuştur. Bu gerçekliğe alışmak ve felaketi önlemek sanıldığı kadar kolay değildir. Bu gücü kontrol edebilmek, bu şansı yakalamak kadar zordur. Kimisi için şans, kimisi için de bir lanet. Yarı tanrının gücü, İgnis ve Mortem. 1.Kitap tamamlandı! (ATEŞ MÜHRÜ) 2.Kitap devam ediyor. (İGNİS YOLU)

"Yalan söylüyorsun!" Yüzüne söylediğim bu cümle galiba canını yakmıştı. "Hayır! Yalan söylemiyorum." Başımı olumsuz anlamda sallayarak dolan gözlerimi saklamaya çalıştım. Ama nafileydi saklıyamıyordum, nereye baksam okuldakilerin acı dolu bakışlarına maruz kalıyordum. Başka kurtuluşumun olmadığını anladığımda kendimi serbest bıraktım. Sanki göz yaşlarımda bunu bekliyormuşcasına teker teker akmaya başladılar. Karşımdaki kişiye baltığımda onunda gözleri kızarmıştı. Ne yani oda mı ağlıyıcaktı? Daha fazla dayanamıyarak konuşmaya başladım. Hem konuştum hem ağladım. "Biliyormusun Emere kendime hep şu soruyu sordum; ne bekliyordum?" Tabikide sorumun cevabını ondan beklemiyordum, ben cevap vericektim. Kollarımi iki yanima açarak bağırarak konuşmaya başladım " he Emre ne bekliyordum? Ben söyleyeyim mi hiçbir şey." Kollarımı yavaşça yanıma bırakarak onun duyacaği şekilde mırlıdandım "sana güvendiğim güne lanet olsun." ~~~~ Ve kadın acıdan inliye inliye uykuya daldı. Uykusunda bile sordu "hak ettim mi?"

♧ARES ATASOY ♧ARŞ GÖK 🌍'mıza HOŞGELDİNİZ.. Ruhumdan öpmek istedi. Sakalların batıyor diyemedim. Tanrım!.. Bir şey yap. İçimde büyümeyi unutan çocuk için balon uçur meselâ gökyüzüne. Dünyası gri olan kadının ruhu mezarda bedeni lunaparktaydı. Kadeh tokuştur yanlızlığa kucak açmış ruhumla. Yokluğumla seviş, yeni umutların tohumlarını at yarınlarıma. Olmadı mı ? Kes bileklerini dikine ve öl. Anlam bulsun sivrilmiş yanlızlığımla budadağım çiçekler.

Hatırlıyor musun kardeşim? Geceleri hep kolye yapardı annemiz geç vakitlere kadar. İki tane de bizim için yapmıştı hatta lal taşından. Doğada bulunan özel bir taşmış lal taşı. Kolyesini takan kişiye, korkularından uzaklaştırıp cesaret verdiğine inanılırmış. Bize de, yalnız kalınca korkuyoruz diye takmıştı annemiz. Peki ya onunla birlikte oynadığımız lal oyununu hatırlıyor musun? İkimiz bir takım olurduk, o ise tek başına karşı takımda bulunurdu. Oyunda konuşmamız yasak olduğu için, yardıma ihtiyacın olduğu zaman minderlerin arkasından göz kırpardın bana. Bizden yıllar geçti. Artık yalnızlığa alıştık. Korkmuyoruz değil mi? Çoğu zaman yardıma ihtiyacımız var fakat şimdilerde göz kırpınca yanımıza gelip bizi avutacak kimse yok. En kötüsü de ne biliyor musun? Biz diye bir şey yok. Yan yana olmayı geçtim birbirimizden haberimiz dahi yok. Zaten en çok da bu yokların arasındaki çaresizlik acıtıyor canımı.

Oysa yazmak kolay olsa bu kadar uykusuz kalmazdım...

31 Aralık Yılbaşı beklerken tüm yılların sonu ile karşılaşmak, tüm insanların öldürmeye önce sevdiklerinden başlayarak bir çağ yangınını başlatması, Peki o gece tam olarak olanlar neydi, bu sadece birkaç kişinin bildiği ve yüzleştiği, geri kalanının ise açıklanamayacak şeyler yaşadığı yada yok olduğu bir hikaye.

1 Kız Ve 2 Erkeğin Yaşadığı Tatlı Ve Komik Hikayeler♥