Odważni nie żyją wiecznie, ostrożni nie żyją wcale... Romeo i Julia wśród motocyklistów Dziesięć lat to szmat czasu. Właśnie tyle obiecali sobie Mae i Gabriel. Młodzi, zakochani, świata niewidzący poza sobą i... rzuceni w sam środek okrutnej rywalizacji motocyklowych gangów. Dziesięć lat czekania, rozłąki, tęsknoty. Dziesięć lat nadziei. Tak, Mae wciąż żyje nadzieją, że gdzieś w świecie czeka na nią ten, który zawładnął bez reszty jej sercem, gdy była nastolatką. Niestety, Dirk, brat dziewczyny, a przede wszystkim bezwzględny boss bandy motocyklistów, uczyni wszystko, by dwoje zakochanych rozdzielić na zawsze. A jeżeli Dirk Whitaker mówi, że zrobi wszystko, to oznacza, że nie cofnie się przed niczym. Nie powstrzyma się przed podłością, oszustwem ani zbrodnią. Królewna pilnowana przez smoka miałaby większą szansę na ucieczkę niż Mae. Ale ona nie jest królewną. Jest odważną i zdeterminowaną kobietą, która właśnie postanowiła, że sama będzie o sobie decydować.

Ona- biała alfa, która jeszcze o tym nie wie... On- czarny alfa, szuka swojej mate... Oni- zagubieni nastolatkowie potrzebujący miłości... #77 miejce o wikołakach 05.02.17 #63 miejsce o wilkołakach 10.02.17 #41 miejsce o wilkołakach 11.02.17

"Nazywam się Alex Sherrigan Mam kochanych rodziców, dużo kasy, mam markowe ubrania, wielu znajomych, jestem w tzw elicie, ... hahahaha dobre nie wytrzymam. Tak naprawdę jestem sierotą, trafiłam do rodziny zastępczej, ale uwierzcie wolałabym być w sierocińcu, bo to jest gorsze od domu wariatów, w szkole się ze mnie śmieją , co tu jeszcze mówić moje życie jest beznadziejne." Alex nie wie jeszcze co się stanie, wydawałoby się, że gorzej już raczej nie będzie, więc może być tylko lepiej... A może jednak nie ?

I kiedy wreszcie podniosłam na niego wzrok, on już na mnie patrzył. Patrzył oczyma płonącymi szaleństwem, adrenaliną i rozbawieniem. Gdy szyderczo się do mnie uśmiechnął, chciałam odpowiedzieć tym samym, ale w momencie unoszenia się moich kącików ust, mocno wpił się w wargi klejącej się do niego,wytatuowanej blond lali, nie odrywając ode mnie oczu. -Zazdrościsz? - zaczął się śmiać, razem z uwieszonym na sobie pustakiem. Wszyscy natychmiast zwrócili na mnie wzrok, a ja w tym momencie szczerze go nienawidziłam. Nie zwracając uwagi na stojące obok mnie koleżanki, wyjęłam dłoń z kieszeni, pokazując mu pięknie wypielęgnowanego środkowego palca, przytykając go do ust,w geście pocałunku. -Chciałbyś - odpowiedziałam i odwróciłam się z uśmiechem. Jego wzrok palił mi plecy, do końca alei, którą szłam. Jeśli chcielibyście, bym zawarła coś w swojej opowieści, to piszcie pomysły na priv bądź w komentarzach. :*

Niemal cztery lata na walizkach. Dwanaście przeprowadzek. Dwanaście nowych domów i osiem do złudzenia podobnych szkół. Sześć krajów i setki poznanych osób. Ciągłe życie w drodze sprawia, że chcąc nie chcąc zaczynasz nazywać swoją rodzinę stadem, a samego siebie samotnym wilkiem. Wiesz, że nie warto rozpakowywać swoich rzeczy, bo za chwilę rodzice i tak ogłoszą wyprowadzkę. Nie przywiązujesz się do nikogo ani niczego, ponieważ to wszystko jest dla ciebie jak śnieg, który prędzej czy później roztopi się i zniknie. Każde miasto to nowa i jednocześnie ta sama historia. Te same ulice przepełnione samochodami, kawiarnie wieczorem oblegane przez grupy przyjaciół i zakochane w sobie pary. Centra handlowe, dworce, lotniska, parkingi, szkoły, biblioteki, do znudzenia przypominające te, które już poznałam. Nazywam się Debra Moquin i właśnie przeprowadzam się po raz trzynasty. Po raz kolejny wniosę walizki do swojego tymczasowego pokoju i pójdę do nowej szkoły, którą pożegnam zanim zdążę się obejrzeć. Trzynasty raz poznam kolejne, nudne miasto tylko po to, żeby za kilkadziesiąt dni pożegnać się z nim na zawsze.

Drużyna Kaptura to kompletnie pokręcona paczka dziwaków, którzy robią to, czego robić nie powinni. Baletnica, piromanka i sadysta? Z tego nie wyniknie nic dobrego. Od kilku lat plączą się w najgorsze sensacje i poszukują zaginionego przyjaciela, który do tej pory się nie odnalazł. Sprawy komplikują się, kiedy Arlie odkrywa, że jej odwieczny, pozornie idealny obiekt westchnień wie więcej, niż jej się wydaje. Czy odnajdą przyjaciela? Jak Arlie pogodzi taniec z poszukiwaniami? I kim jest ten tajemniczy gość na jej występach, wiecznie ukryty pod czarnym kapturem? UWAGA: opowiadanie może zawierać treści dla osób pełnoletnich, DOKŁADNE OPISY brutalnej przemocy, drastycznych scen, sadystycznych zachowań i huśtawek emocjonalnych. #1 w science-fiction ❤️ okładka: ksiazkowny

Maja Smith, szesnasto letnia dziewczyna, która pomimo przeciwności losu postanawia ułożyć sobie życie, ratując przy tym swoją młodszą siostrę z pod rąk ojca kata.

Co, jeśli twój największy wróg, który tyle lat cię dręczył, nagle zacznie się do ciebie zalecać? A co, jeśli tych wrogów jest dwóch? Czy warto im ufać, czy raczej trzeba trzymać ich na dystans i nie dać się złamać? ---- - Dzięki, że nie zachowujesz się jak frajer - mruknęłam, krzyżując ręce i przenosząc ciężar ciała na jedną nogę. - Ale i tak cię nie lubię. - Tylko nie lubisz? - uniósł brew do góry; wyglądał strasznie pociągająco. - Ja ciebie nienawidzę - odparł z lekceważącym uśmieszkiem. (rozdział siódmy) --- gemilia ©2015 najwyższe notowania: 21 w dla nastolatków, 29.09.2015

Tutaj będę dodawała suchary, które znam. NIE SĄ MOJEGO AUTORSTWA. Mam nadzieję, że się trochę pośmiejecie. :)

Rachel Clark to siedemnastoletnia dziewczyna, która od małego, uczyła się Karate, niestety nie tej dobrej walki z zasadami, tylko brutalności i bycia bezlitosnym. Kiedy na jednej z nielegalnych walk, ma za zadanie znokautować już i tak prawie nieprzytomnego przeciwnika, buntuje się i porzuca swój klub. Dziewczyna, jednak postanawia poznać karate od tej dobrej strony, dlatego zapisuje się do przyjemnego Dojo, gdzie udaje, że nie ma pojęcia o tak dobrze znanej jej sztuce walki. Sensei przydziela jej do pomocy przy opanowaniu podstaw, chłopaka, którego od początku zaczyna nienawidzić, zresztą ze wzajemnością. Ona ma go za denerwującego dupka, a Harry Styes uważa, że dziewczyna jest lalunią, która nigdy nie nauczy się walczyć. Niemiłe docinki są u tej dwójki na porządku dziennym. Niestety nic nie potoczy się po myśli Rachel, gdy tylko jej starzy koledzy z bezlitosnego klubu Czarnych Węży, postanowią nie pozwolić jej tak łatwo o sobie zapomnieć. ------------ Opowiadanie napisałam sama. Wszelkie podobieństwo do innych prac jest przypadkowe. Proszę o przestrzeganie praw autorskich.