Bugün başka bir yorgunluk var üzerimde. Balkona çıktım ve yerdeki mindere oturdum. Dolunay vardı bu gece. O kadar güzeldi ki bir an ışıkların kaybolmasını ve onu daha iyi görebilmeyi istedim. O an telefon titredi. 320: Bazen sadece bakarsın... Ben: Biliyor musun yoruldum artık. Ben: Bazen konuşmak yetmiyor. 320: Biliyorum. Ben: O zaman göster kendini bana. Ben: Seni görmekten mahrum etme artık. Ben: Çünkü gerçekten yorgunum. 320: Parka gel. 'Son görülme 21.54' Ordaydı. Saçları yüzüne gelmiş bir şekilde duruyordu. Karanlıktan tam görememiyordum yüzünü. Pek de önemi yokdu. Onu görebiliyordum. Kokusunu alabiliyordum.