Beni sevdiğime ve sevildiğime ikna eden Can'a baktım. "Seni hep sevdim," dedi. "Seni kendimi kaybedecek kadar çok sevdim." Gülümsedim. Bu sevilmeyen bir kadının buruk gülümsemesiydi. Bir kabullenişti. "Seni kendimi bulacak kadar sevdim," dedim. "Sen kendini kaybettin ben ise kendimi buldum. Ve biz bir doğruda buluşamadık." Beni gülüşüyle çiçek bahçesine çeviren Fatih'e çevirdim gözlerimi. "Yanlış zamanda karşılaştık," dedi. "Her şey daha güzel olabilirdi." "Yanlış zaman dilimindeki en güzel doğrum sendin," dedim. Bir insan aynı anda iki kişiyi sevebilir miydi? Severdi. Ben sevmiştim. Sevgisizlikten gözüm dönmüş bir halde sevmiştim. Çiçek Adam hep hayatımın bir yerinde olsun istemiştim. Şiir Adam ise hayatım olsun istemiştim. Olmadı. "Sevmek için geç değil ama sevilmek için çok geç kaldım."

Bir rüya gördüm, baba. Bir tarafı uçurum diğer tarafı sen. Nereye gideceğime karar vermek çok zor geldi. Karnımda o uçuruma dair küçük bir iz vardı. Ben ona aittim. O da bana... Bir sana baktım bir de uçurumun güzelliğine. Senin güvenli kollarının arasına girmek yerine ben uçuruma adım attım. Yanmayı ve ölmeyi göze aldım.

Gri gözlerinde benden tiksindiğine dair bir işaret yakalamak için çabaladım ama o beni şaşırtarak "Seni seviyorum," dedi. Bu mavi bir mürekkebin bir suyun üzerinde dağılmasıydı. Bana doğru bir adım attığında ben de geriye doğru bir adım attım. "Her şeyin üstesinden beraber gelebiliriz." Geriye doğru bir adım daha attım. Yıllar sonra ağlamak üzereydim. Ellerimin arasındaki kanlı bıçak parmaklarımın arasından taş zemine düştü. Kana bulanmış elimi beyaz tişörtüme sildim. Titremesine engel olamadığım bir sesle "Beni sevmemelisin," dedim. Gri gözlerinin çevresinde kırmızı hareler belirdi. Gülümsedikten sonra "Ama sevdim," dedi. "Ama sevmemelisin." "Senin bir suçun yok." Derin bir nefes aldım. "Ben bir katilim," dedim. "Ben bir katilim."

Sakinleşmek için beklemesi gerektiğini biliyordu ama bir türlü bunu beceremiyordu. Titremesini kontrol edemediği bir sesle "Ben Efsun'um," dedi. Savaş Arhan sabırlı bir adamdı. Bu yüzden konuşmak yerine devam etmesini bekledi. "Ve karşımda duran bu adam beni sevmeyi kendine yediremiyor. Neden yoksa liseli bir kızı sevmek ağrına mı gidiyor?" Savaş içindeki yangını tutabilecek bir olgunluktaydı. Efsun'a dokunmamak için ellerini kumaş pantolonunun cebine soktu. "Seni anlıyorum," dedi ruhsuz bir sesle. "Sen hayatında hiç aşık olmamışsın. Ben de şimdi senin için sıradan bir lise aşkıyım. Yıllar sonra bu anlara gülüp geçeceğiz ama şuan beni anlayamazsın." Efsun'un kalın dudaklarından gür bir kahkaha yayıldı. Ağlamak üzereydi ve gözyaşlarını kahkahasının ardına saklıyordu. Ve ne yazık ki karşısındaki adamın onu çok iyi tanıdığının ayrıntısını göz ardı ediyordu. Tükürür gibi "Yıllar sonra yanımda sen olmayacaksın," dedi. Savaş Arhan'ın geçmişinde bile tek bir cümlenin kırgınlığı yoktu. Efsun bunu başarmıştı. Efsun devam etti; "Savaş Arhan odadan çıktığım andan sonra sen, benim hayatımın hiçbir anında olmayacaksın." Efsun'un odadan çıkıp arkasında ona deliler gibi sarılmak isteyen adamı yalnız bırakmadan önceki son sözleri bunlar oldu.