""Her şeyden habersiz 17 yaşında bir kız. Suçsuz ve çok masum. Sadist bir Mafyanın ellerinde. Ona neden böyle davrandıklarını bilmiyor... Mafya ona yaptıkları yüzünden pişman olursa, Damla onu affedecek mi??

İlginç bir aşk ve ayrılık hikayesi sizi bekliyor... Bir yanda hayatındaki her şeyin sahte olduğunu öğrenen Gece, Bir yanda aşkı için sessiz kalan Poyraz... Ve öte yanda her şeyden habersiz masum bir çocuk... *** “Gece’m hayat ışığım.. Keşke sana en başından olanları anlatsaydım.. Ben seni kaybetmekten korktuğum için her zaman sustum. Anlaşmayı bana sundukları gün ben şiddetle karşı çıkmıştım ama seni İstanbul’a geldiğin gün gördüğümde büyülenmiştim ve anlaşmayı kabul ettim. Ailelerimize hiçbir zaman sana aşık olduğumu söylemedim. Bana senin üstünden yaptıracaklarından korktum. Sana söylemedim çünkü seni kaybetmekten korktum” “Sence kaybetmedin mi?” “Evet kaybettim.. Ve bedelini sensizlikle ödüyorum…” ***

Wattys 2018 longlist' "Her şey hiç tanımadığı ona yazı yazan bir adamı takip etmesiyle başladı. Çok eskiden tuttuğu bir sözün buralara kadar geleceğini bilmiyordu. Gerçeklikle savaştığını ve evrenin ona küçük bir oyun sergilediğini de henüz bilmiyordu. Taa ki 12 yıl sonrasına kadar...'' #17 (Başlık değiştirildi.)

"Özür dilerim." "Dileme.Ben özür diliyor muyum? Sana köpek gibi aşık olduğum için senden özür diliyor muyum?" *** O benim öğretmenimdi, bana nasıl güzel sevilir o öğretti.

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...