Bu adam iyi. Dünyanın zirvesindeki ben bile bunu diyorsam bu iş normalden çıkmıştır. Cesetler sağdan soldan patlak veriyor. Cinayetler çok ustaca dizilmiş. Sanırım ilk defa korkuyorum. Üstelik de her cinayetinde benimle dalga geçermişçesine not bırakması sinirlerimi alt üst ediyor. Ölüler umurumda değil. Bu adamı yakalayamazsam akıl sağlığımı yitireceğim.

Bir kız düşünün. Onu yaşıtlarından ayıran tek özelliği farkındalığının yüksek olması. Bu farkındalığın ona hissettirdiklerini tahmin edin bir de. Düşünceleriniz arasına, bu kızın kışları sürekli yağmur yağan bir şehirde yaşadığını da ekleyin. Şimdi de genç kızın, her öğle arası, kimsenin olmadığı okulun kamelyasında kulağında kulaklıkları ile kitap okuduğunu düşleyin. Düşlediniz mi? O zaman bir çocuk düşünün tam da şu an. Bu kıza, onu duymadığını bile bile sürekli bir şeyler anlatan bi' yabancı... Tuhaf çocuk... Peki, bir gün bu kızın kulaklığı bozulur da kız yabancının anlattıklarını duyarsa ne olur? Bu hikâyede ben varım, sen varsın, o var. Biz var mıyız, siz var mısınız ya da onlar var mı, bilmem. Tek bildiğim yalnızız. Tekiliz. Tekiz. Farklıyız.