Çeşit çeşit insan modeli var.Bazıları vardır kendilerini hep mutsuz hisseder, görmezler etrafında ki güzellikleri. Kalıpları vardır ya da kuralları. Ya da bitip tükenmeyen istekleri. İsterler ki herkes o çerçevede hareket etsin. Önemsemezler başkalarının ne düşündüğünü ya da ne hissettiğini. İşte, o kendilerinin mutsuzluklarını yavaş yavaş başka insanlara da bulaştırmaya başlarlar. Hiç yumuşa_ maz kalpleri çünkü onlar kötüdürler. Bazıları da vardır ki, her şeye güzellik penceresinden bakar. Kalpleri yumuşacıktır. Umutları vardır her zaman. Sevgiyle bakar her şeye her daim dokunurlar birbirlerinin kalplerine. İyilikle...Sevgiyle...Aşkla... Çünkü onlar iyidirler. Sonra...Sonra o sevgisiz, kuralları olan bencil kişiler, o yeryüzünün iyilik meleklerinin hayatlarına girip kendi mutsuzluklarını bulaştırır, onları da mutsuz ederler. Ama unuttukları bir şey vardır ki yapılanlar asla unutulmaz yapanın da yanına kalmaz. Her şeyin bir vakti ve ödenecek bit bedeli vardır. Birbirimizin kalplerine sevgiyle dokunmak dileğiyle...

HATIRLAMAM İÇİN O'NU GÖRMEM GEREKİYORDU, AŞIK OLMAK DEĞİL...

ERKEK ERKEKTİR. SADECE BİR CİNSİYET! KADININ KADIN OLDUĞU GİBİ...İNSANI İNSAN YAPAN İSE, KARAKTERİDİR KRAVATI DEĞİL...(Bu hikayede küçük yaşta ailesi zoruyla yaşça büyük ve zengin bir adamla evlendirilen bir kadının yıllarca çektiği işkenceden sonra yaptığı planı anlatıyor. Bir sürü suç işlemiş birinin suçu affedilmemeliydi ve en önemlisi mahkeme günü takım elbise giyinip iyi halden indirim almamalıydı. İndirim alan kişilere bir göndermedir isyandır.

Bazen yaşadıkları ağır gelir insana. Sorgular durmadan onu, bunu, kendini, yaşadıklarını ya da yaşayamadıklarını. Bu kadar haksızlığı da hak etmedim der kendi kendine. Başkaları iyi şeyleri yaşıyor ya, benim neyim eksik de ben yaşayamıyorum der. Düşünür dünü ve bugününü... Üst üste gelmiştir sıkıntılar bunaltmıştır haklı olarak. Kaçmak ister, kurtulmak ister. Çünkü artık sözün de sabrın da bittiği yerdedir. Konuşmak ister...Konuşamaz...Konuşturulmaz...İyi de sus...! Sus...! Sus...! Nereye kadar? Çareyi kaçmakta bulur sarılır uzanan ilk ele. Çaredir o el ...Ümittir o el...

"İnsan bir kere yoldan çıkmaya görsün. Bir daha o yola tekrar dönmesi çok zordur. Çırpınır...Çırpınır...Çırpındıkça bazen daha da batar dibe. Hem de en derine. Bazen önüne çıkana sarılır. Bazen her söylenilene inanır. Dostlarını düşman, düşmanlarını dost sanır. Kapılır salına salına gitmesine. İşvesine...Gülüşüne...Cilvelisine. " Arkası Yarın Demili Hikayelerimde kızım Verda ile ilerde anılarımıza bir yenisini daha eklemek adına ilk kez denenecek "Analı Kızlı" formatında (yani bir bölümünü benim, bir bölümünü Verda'nın yazdığı) bir hikaye yazdık. Biz yazarken çok sevdik ve eğlendik. Umarım sizlerle beğenirsiniz. Sevgi ile kalın...