ne nefret sırtına böylesine ağır bir yükü alırdı, ne sevgi. aşık olmanın kaçınılmaz büyüsüne kapılmış ruhu her zorluğa ben buradayım diye bağırabilecek tek kahramandı adam için. yeşil gözlerinin hüznü ruhuna sindiğinden, her güldüğünde yok olurdu sızısı göz bebeklerinden. yol alırdı içine içine. bu yüzdendi sessizliği. bu yüzdendi parmak uçlarına dahi kusursuzca işlenmiş sevdasını bir türlü göremeyişi. yağız egemen'in dünyası, ne zamanki haz dolu bir hazana denk geldi, öyle katlanılabilir oldu gündüzler. dünya ancak o zaman kabullendi sabahları ayın kayboluşunu.