Hazan Kıyısı

ne nefret sırtına böylesine ağır bir yükü alırdı, ne sevgi. aşık olmanın kaçınılmaz büyüsüne kapılmış ruhu her zorluğa ben buradayım diye bağırabilecek tek kahramandı adam için. yeşil gözlerinin hüznü ruhuna sindiğinden, her güldüğünde yok olurdu sızısı göz bebeklerinden. yol alırdı içine içine. bu yüzdendi sessizliği...