Hakan ve Gazel'in, Zifiri karanlık ile gökkuşağının hikayesi. Küçük bir dokunuşla kalbi yakıp kül eden AŞK, mutlu hissettirdiği kadar acı verebiliyordu. Zira AŞK, acı çektirdiği sürece gerçekti. (Gülüşün kafamdaki karanlığı dağıtıyor. Kontrolümü kaybediyorum, neden seninleyken her şey başka oluyor?)

...sesizlik oldu...uzun bir sesizlik ama aslında ne kız sessizdi ne de genç sadece dillerinin ucuna gelenleri söylüyemiyorlardı. kız korkusundan susuyordu gençte gururundan ne kız korkmaktan vazgeçiyordu ne de genç gururundan taviz veriyordu son kez baktılar birbirinin gözlerinin içine kız son kez kayboldu gencin KARANLIK MAVİ GÖZLERİNDE genç son kez huzur buldu ORMAN GİBİ YEŞİL GÖZLERDE ve o sırada genç arkasını döndü kızın gözünden bir damla yaş düştü ve peşi sıra onlarcası geldi hıçkırıkların arasında "gitme" dedi kız ona ölümden başka hiçbişey getirmeyecek olan gence -Azrailine- yineledi sözünü belki duymamıştır diye. Ama genç dönmedi arkasına eğer dönseydi gidemezdi. Eğer dönseydi vazgeçemezdi. Ve eğer şimdi gitmese kendi çekecekti yeşil gözlü -Meleğini- karanlığına ve o buna dayanamazdı... ne Meleği yaşayabilirdi o karanlıkta ne de o dayanabilirdi Meleğini karanlıkta görmeye... MAVİNİN GURURU YEŞİLİN KORKUSUYLA BİR YEŞİL ANCAK BU KADAR HUZUR VERİR BİR MAVİ ANCAK BU KADAR KARANLIK BAKABİLİR